Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
«εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοί σκότος ἐστι, τὸ σκότος πόσον;» (Μάτθ.6,23)
Φόβο πρέπει νὰ μᾶς προκαλεῖ, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ μας, πού ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Φόβο μήπως συμβεῖ καὶ σὲ μᾶς ὅ,τι ὑπονοεῖ ὁ Κύριός μας μὲ τὸ κήρυγμα Του αὐτό. Τί μᾶς ἐδίδαξε; Μὲ ἁπλὰ καὶ λίγα λόγια περίπου τὰ ἑξῆς: Ἡ ὑγεία τῶν ματιῶν μας, τὸ νὰ βλέπουμε ἄνετα, χωρὶς καμία δυσκολία, εἶναι μεγάλο ἀγαθό. Ἐὰν συμβεῖ νὰ ἔχουμε σοβαρὲς δυσκολίες στὴν ὅρασή μας ἢ ἐὰν μᾶς τύχει τὸ κακὸ νὰ χάσουμε τελείως τὴν ὅρασή μας, τότε ὅλο τὸ σῶμα μας θὰ σκεπασθεῖ ἀπὸ τὸ σκοτάδι. Ὅ,τι ὅμως εἶναι γιὰ τὸ σῶμα τὰ μάτια, τὸ ἴδιο, μᾶς εἶπε ὁ Κύριος, εἶναι καὶ ὁ νοῦς γιὰ τὴ ψυχή μας. Χωρὶς ὑγιῆ μάτια τὸ σῶμα μας εἶναι μέσα στὸ σκοτάδι. Χωρὶς νοῦ, χωρὶς λογικὴ καὶ σκέψη ὀρθή, μπορεῖτε νὰ φαντασθεῖτε, τόνισε ὁ Κύριος, σὲ ποιὸ σκοτάδι πνευματικὸ θὰ βρεθοῦμε…;
Καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν ἐννοεῖ βέβαια τὶς γνωστὲς ἀνίατες ἀρρώστιες τῆς ἐποχῆς μας, πού ἔχουν σχέση μὲ τὸ νοῦ, οἱ ὁποῖες ἀφαιροῦν κάθε ἴχνος ζωῆς πνευματικῆς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ὥστε νὰ καταντήσει ἕνα ἄβουλο, δυστυχισμένο ὄν. Ἐδῶ ἐννοεῖ ὄχι παθολογικὴ κατάσταση, γιὰ τὴν ὁποία δὲν φταίει ὁ πάσχων ἀπὸ ἄνοια ἄνθρωπος. Ἐδῶ ἐννοεῖ ὁ Κύριος ἐκείνη τὴν περίπτωση πού ὁ ἄνθρωπος καθὼς προσκολλᾶ τὸ νοῦ του σὲ ἕνα πάθος, παραδείγματος χάρη στὴ φιλαργυρία ἢ τὴ φιληδονία, ἀχρηστεύει τὸ νοῦ του, διότι τίποτε ἄλλο δὲν σκέπτεται, οὔτε Θεό, οὔτε ἄνθρωπο, παρὰ μόνο πῶς θὰ ἱκανοποιήσει τὸ ἀρρωστημένο του πάθος. Στὴν θλιβερὴ αὐτὴ περίπτωση, μᾶς εἶπε ὁ Κύριος στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, «τὸ σκότος πόσον»; Μπορεῖτε νὰ μοῦ πεῖτε σὲ τί ψυχικό, πνευματικὸ σκοτάδι εἶναι βυθισμένος ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ ὁποῖος μόνος του παράδωσε τὴ ψυχή του, τὸ πνεῦμα του, τὴ λογική του, τὴν καρδιά του, σὲ ἕνα ὀλέθριο πάθος;
Ὁ νοῦς, λοιπόν, γιὰ τὴ ψυχή μας, - ἂς κρατήσουμε τὸ λόγο αὐτὸ τοῦ Εὐαγγελίου μας -, εἶναι ὅ,τι τὸ μάτι γιὰ τὸ σῶμα μας. Ἂν καταστραφεῖ τότε εἴμαστε μέσα στὸ σκοτάδι καὶ δὲν ξέρουμε ποῦ πηγαίνουμε. Ἀκριβῶς, χωρὶς καμία παρεξήγηση, ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο, τὸν χριστιανὸ συγκεκριμένα, πού προσκολλήθηκε στὸ ψέμα, τὴν ἀπάτη, πού κατρακύλισε στὴν πλάνη τῆς αἱρέσεως. Ὁ αἱρετικὸς ἄνθρωπος εἶναι ὁλόκληρος μέσα στὸ σκοτάδι. Τί δυστυχία! Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια. Ἔχει πλέον καταστραφεῖ τὸ ὀπτικὸ νεῦρο τῆς ψυχῆς του. Ὁ νοῦς κυριευμένος ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία ἀδυνατεῖ νὰ βρεῖ τὸ σωστὸ δρόμο.
Λέγοντας ὅλα αὐτὰ μὲ βάση τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ μας δὲν θέλουμε νὰ προσβάλλουμε κανένα. Ὅμως ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα σχετικὰ μὲ τὸν αἱρετικὸ χριστιανό. Τὸ ὅτι μετὰ τὴν ἔνταξή του στὶς τάξεις τῶν αἱρετικῶν ἀχρηστεύει τὸ νοῦ καὶ τὴ λογική του, τὸ διαπιστώνουμε, ὅταν συζητοῦμε μαζί του. Μολονότι τοῦ φέρουμε λογικότατα ἐπιχειρήματα ἐκεῖνος ἐπιμένει τραγικὰ στὸ ψέμα καὶ τὴν πλάνη. Ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι σὰν τὸν ἥλιο, πεντακάθαρη. Εἶναι σὰν τὴν ἡμέρα, καὶ ὅμως ὁ αἱρετικὸς σὰν τὸν τυφλὸ ἐπιμένει ὅτι εἶναι σκοτάδι, ὅτι εἶναι νύχτα..Πόση ὑπομονὴ χρειάζεται ἐκ μέρους μας, συζητώντας μαζί του μὲ ἀγάπη, νὰ τὸν πείσουμε, ὅτι νὰ ἡ ἀλήθεια, νὰ τὸ φῶς, γιατί ἄνθρωπε δὲν τὸ ὁμολογεῖς, γιατί θέλεις τὸ κακό της ψυχῆς σου…
Ὁ νοῦς, λοιπόν, γιὰ τὴ ψυχή μας, - ἂς κρατήσουμε τὸ λόγο αὐτὸ τοῦ Εὐαγγελίου μας -, εἶναι ὅ,τι τὸ μάτι γιὰ τὸ σῶμα μας. Ἂν καταστραφεῖ τότε εἴμαστε μέσα στὸ σκοτάδι καὶ δὲν ξέρουμε ποῦ πηγαίνουμε. Ἀκριβῶς, χωρὶς καμία παρεξήγηση, ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο, τὸν χριστιανὸ συγκεκριμένα, πού προσκολλήθηκε στὸ ψέμα, τὴν ἀπάτη, πού κατρακύλισε στὴν πλάνη τῆς αἱρέσεως. Ὁ αἱρετικὸς ἄνθρωπος εἶναι ὁλόκληρος μέσα στὸ σκοτάδι. Τί δυστυχία! Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια. Ἔχει πλέον καταστραφεῖ τὸ ὀπτικὸ νεῦρο τῆς ψυχῆς του. Ὁ νοῦς κυριευμένος ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία ἀδυνατεῖ νὰ βρεῖ τὸ σωστὸ δρόμο.
Λέγοντας ὅλα αὐτὰ μὲ βάση τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ μας δὲν θέλουμε νὰ προσβάλλουμε κανένα. Ὅμως ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα σχετικὰ μὲ τὸν αἱρετικὸ χριστιανό. Τὸ ὅτι μετὰ τὴν ἔνταξή του στὶς τάξεις τῶν αἱρετικῶν ἀχρηστεύει τὸ νοῦ καὶ τὴ λογική του, τὸ διαπιστώνουμε, ὅταν συζητοῦμε μαζί του. Μολονότι τοῦ φέρουμε λογικότατα ἐπιχειρήματα ἐκεῖνος ἐπιμένει τραγικὰ στὸ ψέμα καὶ τὴν πλάνη. Ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι σὰν τὸν ἥλιο, πεντακάθαρη. Εἶναι σὰν τὴν ἡμέρα, καὶ ὅμως ὁ αἱρετικὸς σὰν τὸν τυφλὸ ἐπιμένει ὅτι εἶναι σκοτάδι, ὅτι εἶναι νύχτα..Πόση ὑπομονὴ χρειάζεται ἐκ μέρους μας, συζητώντας μαζί του μὲ ἀγάπη, νὰ τὸν πείσουμε, ὅτι νὰ ἡ ἀλήθεια, νὰ τὸ φῶς, γιατί ἄνθρωπε δὲν τὸ ὁμολογεῖς, γιατί θέλεις τὸ κακό της ψυχῆς σου…
«εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοί σκότος, τὸ σκότος πόσον…» Αὐτὸ τὸ χειροπιαστὸ σκοτάδι, πού καλύπτει τὸ νοῦ τοῦ αἱρετικοῦ ἀδελφοῦ, αὐτὸ στὴν οὐσία τὸ ἀνείπωτο δρᾶμα, τὸ διακρίνουμε κυρίως σὲ μερικὲς ὁμάδες, σέκτες αἱρετικῶν, ὅπου τὰ μέλη των ἔχουν καταντήσει ἄβουλα ὄντα, σχεδὸν ἄλογα, χωρίς θέληση. Ἐκεῖ ἔχει χαθεῖ ὅ,τι λέμε προσωπικότητα. Στοὺς χώρους αὐτοὺς ἔχει ἐξαφανισθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐπιτήδειους ἀρχηγοὺς των κάθε ἔννοια ἀξιοπρέπειας. Ἐκεῖ τὰ μέλη τῆς αἱρετικῆς σέκτας εἶναι βυθισμένα σὲ τέτοιο πνευματικὸ σκοτάδι, ὥστε σιγὰ-σιγὰ ἀπογυμνώνονται καὶ ἀπὸ κάθε ὑλικὸ ἀγαθὸ πού εἶχαν μέχρι τότε, καὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους, καὶ ἀπὸ τὴν στοιχειώδη ἠθικὴ καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ αἴσθημα τῆς ζωῆς. Δὲν ἔχουμε ἀκούσει γιὰ ἀποτρόπαια ἠθικὰ ὄργια ἢ καὶ γιὰ ὁμαδικὲς αὐτοκτονίες, πού συμβαίνουν σέ τέτοιες ὁμάδες;
«Τὸ σκότος πόσον;» Πῶς νὰ παραστήσουμε τὸ σκοτάδι, πού σκεπάζει τὸ νοῦ τοῦ αἱρετικοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ἀνθρώπου πού παρασυρμένου ἀπὸ πάθη καὶ ὡραιοποιημένα ἰδεολογήματα, ἀπὸ ἰδέες παράξενες καὶ ἑλκυστικές, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀληθινῆς πίστεως καὶ προσκολλᾶται σὲ ἄθλιους ἀρχηγούς, ἐλεεινοὺς δημαγωγούς, ἀνθρώπους ἐμπαθεῖς, γιὰ νὰ χάσουν καὶ αὐτὴ καὶ τὴν ἄλλη μακαρία ζωή.
Ὅλες οἱ ἀρρώστιες τοῦ σώματος, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, φέρουν δυστυχία στὸν ἄνθρωπο. Περισσότερο οἱ ἀρρώστιες πού προσβάλλουν τὸ νοῦ μας. Δὲν εἶχε ἄδικο ὁ ὅσιος Παίσιος τῶν ἡμερῶν μας, πού εὐχόταν ὅλες τὶς ἀρρώστιες νὰ τοῦ δώσει ὁ Θεός, μόνο νὰ φυλάξει τὸ νοῦ του. Πιὸ πολὺ ὅμως τραγικὸ εἶναι ὅταν χάσουμε τὸ νοῦ μας καὶ τὴ λογική μας ὄχι ἀπὸ κάποια ἀρρώστια σωματική, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας ἰδικῆς μας. Πότε; ὅταν πέσουμε στὰ δίχτυα τῆς αἱρέσεως. Ὁ πανάγαθος Θεὸς ἂς μᾶς φυλάξει. Ἀμήν.
+ Ο Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος
