Η νεολαία μας δεν είναι έτσι όπως θέλουν να την παρουσιάζουν - Η αγάπη για την πατρίδα ζει στις καρδιές τους!


Ανάγνωση σε 1.1 λεπτά
Αναγνώσεις: |


Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
«Μιά άλλη Ελλάδα»... Μέ τόν χαρακτηριστικό αυτόν τίτλο δημοσιογράφος σχολιάζει στο διαδίκτυο «τήν πράξη στην οποία προχώρησαν στρατιώτες της 2016Ε/ΕΣΣΟ που υπηρετούν σε Μονάδες του Έβρου και των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου: Εθελον­τικά και με δήλωσή τους αποποιήθηκαν του δικαιώματός τους να μετατεθούν στο εσωτερικό (...) και ζήτησαν να παραμείνουν μέχρι το πέρας της θητείας τους στις Μονάδες που υπηρετούν στην παραμεθόριο.


Ο λόγος; Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η πατρίδα και η ανάγκη ‘‘γιά τον τελευταίο άνδρα’’ στις Μονάδες εκστρατείας, οι οποίες έχουν πρόβλημα επάνδρωσης λόγω χαμηλής απόδοσης των κλάσεων, κυρίως ως απόρροια του δημογραφικού προβλήματος, των αναβολών κλπ.

Ξαφνικά και για πρώτη φορά εκατον­τάδες έφεδροι συμφώνησαν μεταξύ τους και δήλωσαν ότι ‟θέλουν να μείνουν στην πρώτη γραμμή”, να μη μετατεθούν όπως από το νόμο έχουν δικαίωμα (μετά από έξι μήνες σε μεθοριακή μονάδα) και να απολυθούν από τις μονάδες των συν­όρων».

Στή συνέχεια ο ελληνόψυχος δημοσιογράφος απαριθμεί τις ηθικές αμοιβές του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ) πρός τους εν λόγω στρατιώτες και ολοκληρώνει την είδηση με τα ακόλουθα λόγια: «Μακάρι το παράδειγμα των εφέδρων να το ακολουθήσουν και άλλοι Έλληνες, προσαρμοσμένο στη δραστηριότητα του καθενός. Η Πατρίδα δεν είναι “οι άλλοι”. Η Πατρίδα “είμαστε εμείς”, ο καθένας ξεχωριστά» («Pronews» 17-2-2017).

Στή σημερινή «γκρίζα» ατμόσφαιρα της υλιστικής κοινωνίας μας η παραπά­νω εντυπωσιακή συμπεριφορά των Ελ­λήνων στρατιωτών έρχεται να μας τονώ­­σει «τήν αποσταμένη ελπίδα» για την πολύπαθη πατρίδα μας. Μαζί με τα θερ­μά συγχαρητήριά μας πρός τους νέους αυτούς ας δοξάσουμε τον παντοκράτορα Κύριό μας γι᾿ αυτή την αναψυχή που μας χάρισε και ας ατενίζουμε με πίστη και αισιοδοξία το μέλλον της Ελλάδος.

Πηγή: osotir.org

            • Συνέχεια Άρθρου ▼
              Κάθε πότε να κοινωνούμε;

              Ποιους απ’ αυτούς θα επιδοκιμάσουμε; Όσους μια φορά, όσους πολλές ή όσους λίγες φορές μεταλαμβάνουν;
              Ούτε τους μία ούτε τους πολλούς ούτε τους λίγες, μα εκείνους που πλησιάζουν στο Άγιο Ποτήριο με καρδιά αγνή, με βίο ανεπίληπτο. Αυτοί ας κοινωνούν πάντα.
              Οι άλλοι, οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, ας μένουν μακριά από τα Άχραντα Μυστήρια, γιατί αλλιώς κρίμα και καταδίκη ετοιμάζουν για τον εαυτό τους.
              Ο Άγιος Απόστολος λέει: «Όποιος τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου, προκαλώντας την καταδίκη του» (Α΄ Κορ. 11:27, 29). Θα τιμωρηθεί, δηλαδή, τόσο αυστηρά, όσο και οι σταυρωτές του Χριστού, αφού κι εκείνοι έγιναν ένοχοι αμαρτήματος απέναντι στο σώμα Του.
              Πολλοί από τους πιστούς έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο περιφρονήσεως των Αγίων Μυστηρίων, ώστε, ενώ είναι γεμάτοι από αμέτρητες κακίες και δεν διορθώνουν καθόλου τον εαυτό τους, κοινωνούν στις γιορτές απροετοίμαστοι, μη γνωρίζοντας ότι προϋπόθεση της Θείας Κοινωνίας δεν είναι η γιορτή, αλλά, καθώς είπαμε, η καθαρή συνείδηση. 
              Καί όπως αυτός που δεν αισθάνεται κανένα κακό στη συνείδησή του, πρέπει καθημερινά να προσέρχεται στη Θεία Κοινωνία, έτσι κι αυτός που είναι φορτωμένος αμαρτήματα και δεν μετανοεί, πρέπει να μην κοινωνεί ούτε στη γιορτή.
              Γι’ αυτό και πάλι σας παρακαλώ όλους να μην πλησιάζετε στα Θεία Μυστήρια έτσι απροετοίμαστοι κι επειδή το απαιτεί η γιορτή, αλλά αν κάποτε αποφασίσετε να λάβετε μέρος στη Θεία Λειτουργία και να κοινωνήσετε, να καθαρίζετε καλά τον εαυτό σας, από πολλές μέρες πριν, με τη μετάνοια, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη φροντίδα για τα πνευματικά πράγματα.

              Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πηγή

              Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2016/07/blog-post_56.html
              Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
              Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
              Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
            • Συνέχεια Άρθρου ▼
              Απόκρισις περί αναξίων αρχόντων.



               TOY EN ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΣΙΝΑΙΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ
              Απόκρισις περί αναξίων αρχόντων.[1]
              Ερώτησις: Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι οι εξουσίες του κόσμου έχουν ταχθή από τον Θεό[2]. Πρέπει λοιπόν να δεχθούμε ότι κάθε άρχοντας ή βασιλεύς ή επίσκοπος προχειρίζεται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό;
              Απόκρισις: Ο Θεός λέει στον Νόμο: «Θα σας δώσω άρχοντας σύμφωνα με τις καρδιές σας»[3]. 
              Είναι λοιπόν φανερό ότι οι μεν άρχοντες και οι βασιλείς που είναι άξιοι αυτής της τιμής προχειρίζονται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό. Οι άλλοι πάλι που είναι ανάξιοι προχειρίζονται κατά παραχώρησιν ή και βούλησιν του Θεού σε ανάξιο λαό εξ αιτίας αυτής ακριβώς της αναξιότητός των. Και άκουσε σχετικά μερικές διηγήσεις.
              Όταν είχε γίνει βασιλεύς ό Φωκάς ο τύραννος[4] και άρχισε εκείνες τις αιματοχυσίες με τον Βονόσο[5] τον δήμιο, υπήρχε κάποιος μοναχός στην Κωνσταντινούπολη άγιος άνθρωπος, που έχοντας πολλή... παρρησία προς τον Θεό, σαν να δικαζόταν με τον Θεό και έλεγε με απλότητα: «Κύριε, γιατί έκανες τέτοιον βασιλέα;» Και τότε, αφού το έλεγε αυτό για αρκετές ημέρες, του ήλθε φωνή εκ Θεού που έλεγε: «Διότι δεν βρήκα άλλον χειρότερο».

              Υπήρχε και κάποια άλλη πόλις στην περιοχή της Θηβαΐδος πού ήταν γεμάτη παρανομία, της οποίας οι πολίτες διέπρατταν πολλά μιαρά και άτοπα πράγματα. Σ' αυτήν λοιπόν κάποιος άνθρωπος του ιπποδρόμου διεφθαρμένος στο έπακρον απόκτησε ξαφνικά κάποια ψευδοκατάνυξι και πήγε και κουρεύτηκε μοναχός και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Αλλ' όμως καθόλου δεν σταμάτησε τις πονηρές πράξεις του. Συνέβη λοιπόν να πεθάνη ο επίσκοπος της πόλεως αυτής. 
              Τότε παρουσιάσθηκε σε κάποιον άγιο άνθρωπο άγγελος Κυρίου και του λέει: «Πήγαινε και προετοίμασε την πόλι, για να χειροτονήσουν επίσκοπο τον πρώην άνθρωπο του ιπποδρόμου». 
              Πήγε λοιπόν αυτός και έκανε ο,τι του παρηγγέλθη. Αφού λοιπόν χειροτονήθηκε ο προαναφερθείς πρώην ή μάλλον ετι φαυλόβιος, άρχισε με τον νου του να φαντάζεται ότι κάτι είναι και να υψηλοφρονή. Τότε του παρουσιάσθηκε άγγελος Κυρίου και του λέει: «Γιατί υψηλοφρονείς, άθλιε; Σου λέω αλήθεια ότι δεν έγινες επίσκοπος, επειδή ήσουν άξιος για ιεροσύνη, άλλα γιατί αυτής της πόλεως τέτοιος επίσκοπος της άξιζε».

              Γι' αυτό λοιπόν, αν ποτέ δεις κάποιον ανάξιο και πονηρό βασιλέα ή άρχοντα ή επίσκοπο, μην απορήσης, μήτε να κατηγορήσης την πρόνοια του Θεού. Αλλά μάλλον μάθε απ' αυτό και πίστευε ότι παραδιδόμεθα σε τέτοιους τυράννους εξ αιτίας των ανομιών μας, κι όμως πάλι δεν αφήνουμε τα κακά μας έργα.


              1. Ερωτήσεις και αποκρίσεις περί διαφόρων κεφαλαίων εκ διαφόρων προσώπων, Ερώτησις ις', PG 89,476Β-477Α.

              2. Ρωμ. ιγ' 1.

              3. πρβλ. Ιερεμ. γ' 15

              4. Φλάβιος Φυτκάς: αυτοκράτωρ του Βυζαντίου (602-610), περιβόητος για την σκληρότητα και ακο-λασία του.

              5. Βονόσος ή Βόνωσος: λογοθέτης (υπουργός) επί Φλαβίου Φωκά. 
              Περιοδικό Αγιορείτικη ΜαρτυρίαΤριμηνιαία Έκδοσις Ιεράς Μονής ΞηροποτάμουΤεύχος 7
              https://www.impantokratoros.gr/peri-anaksion-arxonton.el.aspxhttps://paterikos.blogspot.com/2025/07/blog-post_60.html

              Πηγή: https://adontes.blogspot.com/2025/07/blog-post_28.html
              Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
              Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
              Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
            • Συνέχεια Άρθρου ▼
              Κενοδοξία: Απόγονος της απιστίας – 3ον



               3ον


              Ο άνθρωπος δεν πρέπει να επιθυμεί και να επιδιώκει τη δική του δόξα, αλλά του ουράνιου Πατέρα, ο οποίος είναι φιλάνθρωπος και όταν «μάς τιμωρεί και όταν μας ελευθερώνει από την αμαρτία», λέει ο ι. Χρυσόστομος. Προσευχόμενος δε πρός τον Δημιουργό αναφέρει: «Δέν θα σε ευχαριστήσω μόνο για τις ευεργεσίες, αλλά και για την δόξα Σου, την ανείπωτη και την μεγαλωσύνη Σου την άπειρη και για την φύση σου την ανέκφραστη.
              Γιατί δεν υπάρχει κανένα μέρος της κτίσης της επουράνιας και της επίγειας, που δεν αφήνει φωνή λαμπρότερη από σάλπιγγα, που να μη διακηρύττει τη μεγαλωσύνη του Ονόματός σου. Είτε τους αγγέλους αναφέρεις, είτε τους αρχαγγέλους, είτε τα σπέρματα, είτε τον ήλιο, είτε τη σελήνη, είτε τη γή, είτε τις θάλασσες, είτε τα ζώα που κολυμπούν, είτε τα πτηνά, είτε τις λίμνες, είτε τα ποτάμια, με όλα αυτά αποδεικνύεται το Όνομά Σου μεγάλο και θαυμαστό»10.


                Επίσης ο χριστιανός πρέπει να θυμάται πάντα ότι ο Θεός δοξάζεται και με τα δικά του καλά έργα. Ο Κύριος στην επί του Όρους ομιλία Του λέει ότι οι χριστιανοί είναι το φώς του κόσμου και με τα καλά τους έργα δοξάζουν τον εν ουρανοίς Πατέρα τους, αλλά και τους άλλους, που είναι μακριά από την πίστη, τους παρακινούν σε δοξολογία του Θεού.

                Εκείνος που δεν είναι ευθύς και ειλικρινής στη ζωή του και τη συμπεριφορά του πρός τους άλλους και δεν αρνείται τα πονηρά, άδικα και διεστραμμένα έργα, δεν μπορεί να δοξολογήσει τον Θεό. Η ικανότητα της δοξολογίας του Θεού «στηρίζεται στο Άγιο Πνεύμα, από το οποίο παίρνουμε δύναμη και προσφέρουμε ευχαριστία στον Θεό για τις ευεργεσίες Του. Ο καθένας μας, ανάλογα με το μέτρο της καθαρότητάς του από την κακία, παίρνει περισσότερη ή λιγότερη βοήθεια από το Άγιο Πνεύμα, για να προσφέρει τη θυσία της δοξολογίας στον Θεό»11, τονίζει ο Μέγας Βασίλειος.

                Και συνεχίζει: «Κανένας ταραγμένος, ούτε ανήσυχος, ούτε σαρκολάτρης να μη αναμιχθεί μαζί μου στη δοξολογία του Θεού, αλλά εσείς οι πράοι, που πετύχατε με κόπο και την αταραξία και τη σταθερότητα της ψυχής, και διώχνετε τη νωθρότητα και τη νύστα στην εκτέλεση των καθηκόντων σας, εσείς υμνείστε μαζί μου το μεγαλείο του Κυρίου. Υμνεί το μεγαλείο του Κυρίου εκείνος, που υπομένει τους πειρασμούς, που τον βρίσκουν εξαιτίας της ευσέβειάς του, με ανώτερες σκέψεις και υψηλό φρόνημα. Ακόμα κι εκείνος, που παρατηρεί τα μεγαλεία της κτίσης με ανώτερες σκέψεις και βαθύτατους στοχασμούς, ώστε από το μεγαλείο και την ωραιότητα των κτισμάτων, να ατενίσει και να γνωρίσει Εκείνον, που τα δημιούργησε. Γιατί όσο περισσότερο εμβαθύνει κανείς στους νόμους, σύμφωνα με τους οποίους δημιουργήθηκαν τα κτίσματα και σύμφωνα με τους οποίους διοικούνται, τόσο περισσότερο βλέπει με θαυμασμό τη μεγαλοπρέπεια του Κυρίου και όσο εξαρτάται απ’ Αυτόν, υμνεί το μεγαλείο Του»12.

              Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

              Σημειώσεις:

              10. Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγική ανθρωπολογία Ιωάννου Χρυσοστόμου, τόμος Β΄, Αθήνα 1994, σελ. 456-457. 11. Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγική ανθρωπολογία Μεγάλου Βασιλείου, τόμος Α΄, Αθήνα 2002, σελ. 581. 12. Όπ. παρ., σελ. 581-582




              orthodoxostypos.gr



              Πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/2025/07/3.html
              Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
              Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
              Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
            • Συνέχεια Άρθρου ▼
              Ασκητές μέσα στον κόσμο: Δημήτριος και Εύα Σαουλίδου
              Μία ξυνωρίδα εκλεκτή, ένα ζεύγος ενάρετο ήταν ο Δημήτριος Σαουλίδης και η σύζυγός του Εύα, Πόντιοι στην καταγωγή, από την Τραπεζούντα. Η Εύα, το γένος Λουκανίδου, γεννήθηκε στο Καρς της Ρωσσίας το 1900. Οι γονείς της ξερριζώθηκαν από τον Πόντο, γιατί δεν άντεχαν την τουρκική θηριωδία, και κατέφυγαν στο Καρς της Ρωσσίας μαζί με άλλους συμπατριώτες τους. Μεγάλωσε σε μία πολύτεκνη οικογένεια με αρχές παραδοσιακές και ευλάβεια στα θεία.

              Όταν ήταν δώδεκα χρονών περίπου, φιλοξενήθηκε στο σπίτι τους ένας οδοιπόρος. Τόσο πολύ ευχαριστήθηκε, που θέλησε να ανταποδώση κάτι για την φιλοξενία, μαθαίνοντας στην Εύα την Σολωμονική. Αυτή δεν ήξερε τι είναι Σολωμονική. Της είπε: «Εγώ ό,τι λέω γίνεται». Και έκανε διάφορες επιδείξεις. Έκανε κάποια μικρά κοριτσάκια να κάνουν άσεμνες χειρονομίες και η Εύα του είπε: «Στάσου, είναι ντροπή». Ύστερα έκανε μία κατσίκα δεμένη να τρελλαθή, να αγριέψη, να κόψη το σχοινί της και να έρθη ήσυχη σαν γάτα στα πόδια του. Η Εύα που είδε όλα αυτά του είπε: «Τέτοια πράγματα δεν είναι καλά. Δεν τα θέλω». Και έτσι ο Θεός βλέποντας την αθωότητά της και την καλωσύνη της, την προφύλαξε από το να ασχοληθή με μαγείες.

              Πέθανε η γιαγιά της και η Εύα έκανε όλες τις δουλειές του σπιτιού. Ήταν δυνατή και θαρραλέα σαν άνδρας. Όταν έγινε δεκατριών ετών, ήρθε στο σπίτι τους ένας νέος φτωχός, ο Δημήτριος Σαουλίδης. Ήταν καλός μάστορας. Όλη την ημέρα γύριζα στα αγροκτήματα, έκανε διάφορες επιδιορθώσεις και εργασίες, και έτσι ζούσε. Κάθησε πολύν καιρό στο σπίτι τους. Ο πατέρας της Εύας εκτίμησε πολύ τον καλό χαρακτήρα, την τιμιότητά του και τον έκανε γαμπρό στην Εύα.

              Όταν έγινε ο ρωσσο-τουρκικός πόλεμος, η Εύα με τον πεθερό της και τα μωρά της Βέρα και Βασίλη ήταν στην Ρωσσία, και ο σύζυγός της Δημήτριος με την πεθερά της ήταν στην Τουρκία. Αρρώστησε τότε βαρειά ο πεθερός της και έμεινε κατάκοιτος. Αυτή τον περιποιείτο με πολλή αγάπη μέχρι που εκοιμήθη. Πήρε την ευχή του. «Εύα», της είπε πριν ξεψυχήση, «όπου πας και όπου σταθής να είσαι ευλογημένη».

              Στην Ρωσσία σε μία από τις μετακινήσεις της καθώς περιπλανιόταν από το μέρος σε μέρος, πέθανε το ένα βρέφος της αβάπτιστο. Το έθαψε στα χιόνια και συνέχισε κλαίγοντας τον δρόμο της. Έμελλε λόγω περιστάσεων να αφήση το σπίτι της στο Καρς, να ξερριζωθή και να έρθη στην Ελλάδα. Διηγείτο στον εγγονό της Δημήτριο: «Τρεις φορές, παιδί μου, άφησα το σπίτι μου και έφυγα με την ψυχή μου, με τις εικόνες και τα ρούχα που κουβαλούσα στα χέρια μου. Μας έβαλαν στο βαπόρι. Τότε πέθαιναν πολλοί και τα πτώματά τους τα έρριχναν στη θάλασσα. Με τις λίρες που είχα ραμμένες στη ζώνη μου αγόραζα ψωμί και τάιζα τα μωρά. Ένα ψωμί μία λίρα έκανε. Ήρθαμε στην Ελλάδα. Μείναμε ένα διάστημα στις λάσπες, στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, και από κει καταλήξαμε στην Βέροια». Επέτρεψε ο Θεός και έζησε δύσκολες και σκληρές καταστάσεις. Άντεξε όμως με την υπομονή και την πίστη στον Θεό. Αυτά ήταν προοίμια και προετοιμασία για τα πιο δύσκολα επερχόμενα που έμελλε να περάση.

              Με τον σύζυγό της εγκαταστάθηκαν στην Βέροια και εργάσθηκαν σκληρά για να ζήσουν και να αναθρέψουν τα παιδιά τους. Μαζί με όλες τις δυσκολίες ήρθε αργότερα και ο θάνατος του Δημήτρη. Η ζωή της Εύας έγινε πολύ δύσκολη. Έμεινε χήρα με τέσσερα παιδιά σε ηλικία 38 ετών, αλλά πάλεψε και τα κατάφερε. Δεν θέλησε να ξαναπαντρευτή και αφιερώθηκε στα παιδιά της. Ήταν απλή και αγράμματη, αλλά αυθόρμητη και δυναμική. Η πίστη της στον Θεό και η εμπιστοσύνη στην Παναγία ήταν βαθειά και πηγαία. Στην Κατοχή πέθανε και η κόρη της Ευμορφία. Έπαθε δηλητηρίαση από μπακιρένιο αγάνωτο σκεύος.

              Κάποια χρονιά, παραμονές Χριστουγέννων, ο κόσμος κατέβαινε στον κάμπο και μάζευε όσα σπυριά από αραβόσιτο εύρισκε στα θερισμένα χωράφια. Ήταν χρόνια δύσκολα και παντού υπήρχε πείνα και δυστυχία. Η Εύα πήγε κι αυτή να μαζέψη για να ταΐση τα πεινασμένα παιδάκια της. Το σούρουπο γύρισε με μισή οκά καλαμπόκι. Βράδιασε όταν έφτασε στην ανηφοριά της Βέροιας. Την έπιασε το παράπονο. Κοίταξε τον ουρανό και είπε στην Παναγία: «Είσαι και συ μητέρα. Για πες μου, τι θα ταΐσω τα παιδιά μου;». Κλαίγοντας συνέχισε τον δρόμο της και βλέπει στα πόδια της ένα αρνί σφαγμένο δέκα με δώδεκα κιλά. Πριν από την Εύα πέρασαν πολλοί άνθρωποι, αλλά κανείς δεν το είδε. Φαίνεται πέρασε το κάρο της Νομαρχίας και έπεσε το σφαγμένο αρνί. Αλλά το θαυμαστό είναι ότι κανείς άλλος δεν το είδε. Η Παναγία έτσι οικονόμησε για να παρηγορήση την θλιμμένη χήρα Εύα και να ταΐση τα ορφανά της.

              Είχαν φέρει μαζί τους από τον Πόντο μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Κάποια μέρα θύμωσε κάποιος στο σπίτι και έκλεισε την εικόνα στο ντουλάπι. Στο σπίτι ήταν η κόρη της Βέρα που ήταν μικρή, και η θεία της Δέσποινα. Άκουγε η Βέρα χτυπήματα, έβλεπε την ντουλάπα να κουνιέται και να πέφτουν πιάτα, και την φωνή της Παναγίας να λέη «άνοιξέ με». Η Βέρα από τον φόβο της έμεινε άλαλη. Όταν γύρισαν οι δικοί της και βρήκαν την μικρή άλαλη, δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ο πατέρας της Δημήτριος ρώτησε τον Δεσπότη και του είπε να κάνουν Παρακλήσεις για ημέρες. Την τεσσαρακοστή ημέρα η Βέρα μίλησε.

              Όταν ο γυιός της Γεώργιος σε ηλικία 50 χρονών έπαθε οξύ έμφραγμα και εισήχθη στο Νοσοκομείο, ενημερώθηκε η Εύα και κατανοώντας την κρισιμότητα της καταστάσεως του γυιού της πήγε στην εικόνα της Παναγίας και με πόνο της είπε: «Αν δεν φέρης το παιδί μου υγιές, άλλη φορά δε θα σε προσκυνήσω». Δύσκολη κουβέντα. Μίλησε η μητρική της πονεμένη καρδιά με απλότητα και η Παναγία την άκουσε. Ο γυιός της γύρισε υγιέστατος.

              Άλλη φορά που αρρώστησε ο ίδιος από καρκίνο στον πνεύμονα, η Εύα προσευχήθηκε λέγοντας στην Παναγία: «Ό,τι ξέρεις, κάνε». Φαινόταν αλλοιωμένη. Ο γυιός της εγχειρίστηκε στο εξωτερικό, πήγε καλά η εγχείριση , αλλά σε μία εβδομάδα πέθανε από πνευμονικό οίδημα στο άλλο πνευμόνι. Δεν είπε τίποτε. Υπέμεινε αγόγγυστα, όπως είχε μάθει να υπομένη. Αλλά από τότε δεν ήθελε να ζήση άλλο για να μη δη τον θάνατο και άλλων παιδιών της.

              Είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό. Της είπε ο εγγονός της κάποτε ότι μπορεί να γίνει πόλεμος, και απάντησε: «Ας γίνη». Εκείνος απόρησε για την απάντησή της. «Θα μας πάρουν τα σπίτια», της είπε. «Ας τα πάρουν», απάντησε. «Βρε γιαγιά, θα μας σκοτώσουν». «Ας μας σκοτώσουν. Την ψυχή μας δεν μπορούν να μας την πάρουν, παιδί μου», απάντησε. Άλλη φιλοσοφία, άλλος τρόπος αντιμετωπίσεως από την γιαγιά Εύα.

              Με τις νύφες και τα εγγόνια της, με όλους ήταν αγαπημένη. Πάντα συμβίβαζε και ειρήνευε τους παρεξηγημένους. Έγινε κάποτε ένας μεγάλος πειρασμός και κάποιος συγγενής της θύμωσε, φώναζε και ήθελε να σκοτώση αυτούς που τον αδίκησαν. Πήρε το όπλο στα χέρια του και τότε εμφανίστηκε η γιαγιά Εύα. Έπεσε στα πόδια του, τα φιλούσε κλαίγοντας και με λόγια στοργικά τον ηρέμησε και του πήρε το όπλο.

              Εφέρετο ταπεινά σε όλους. Όταν την επισκέπτετο ο εγγονός της αυτή καθόταν στα πόδια του και τον νουθετούσε. Οι πρακτικές συμβουλές της έγιναν κανόνας ζωής και πολύ τον βοήθησαν. Έβγαιναν από την πείρα και τα παθήματά της και έχουν βάθος πνευματικό. Έλεγε:

              «Τον γέρο και το ανήμπορο μωρό να λυπάσαι».
              «Κι αν έχης νερό όσο η θάλασσα, να το χρησιμοποιής, όχι να το σπαταλάς».
              «Θάρθη μια μέρα που θα μαζεύετε τα ψίχουλα από το τραπέζι και δεν θα αρκούν για να χορτάσετε». Γι’ αυτό, συμβούλευε, όταν τρώνε, να σκουπίζουν με το ψωμί το πιάτο. «Κύριε Ιησού Χριστέ μου, στο όνομά Σου να μη ζω και βλέπω αυτήν την ημέρα. Και σεις να μη βλέπετε αυτή την ημέρα», έλεγε στα εγγόνια της.
              «Έναν κουβά αλάτι, ένα δοχείο λάδι και ένα τσουβάλι αλεύρι πάντα να έχετε στην άκρη».
              «Μη γεμίζης πολύ το πιάτο και ύστερα πετάς το φαγητό. Φάε λίγο και άμα πεινάς ακόμη, φάε ξανά».
              «Η πολυφαγία είναι κοπροφαγία».
              «Πρόσεξε, παιδί μου, τι θα σου πω, βάλ’ το καλά στο μυαλό σου και θα θυμάσαι την γιαγιά σου: “Τα χρήματα και η ομορφιά είναι μουσαφίρηδες”(παροδικά).
              «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην ξεστομίσης».
              «Μην περιγελάς κανέναν γιατί θάρθη στο κεφάλι σου, θα το πάθης».
              «Δεν είναι καλό να αναστενάζη ο άνθρωπος». (Ο γογγυσμός είναι αμαρτία.)
              «Όπου πας να χτίζης σπίτια». (Να κάνης δηλαδή καλές σχέσεις με τους ανθρώπους.)
              «Κακόν λόγον να μη λες σε άνθρωπο, ούτε μυστικό. Και τα δύο άνοιξε μία τρύπα στο χώμα, πες τα εκεί και θάψε τα».
              «Παιδί μου», έλεγε σε μία εγγονή της, «Θα παντρευτής. Από τον πρόστυχον άντρα κάτι περισσεύει, απ’ τον χαρτοπαίκτη και τον μεθύστακα κάνεις υπομονή, από τον τεμπέλη δεν θα μείνη τίποτε για το σπίτι»
              «Να είσαι πάντα συγγενόπιστος» (δηλαδή να αγαπάς και να τιμάς τους συγγενείς) .
              Μέχρι την κοίμησή της βοηθούσε τα παιδιά και τα εγγόνια της. Όλη την ημέρα ήταν στο σπίτι του εγγονού της Δημητρίου. Μεγάλωσε τα παιδιά του. Αγαπούσε πολύ την γυναίκα του Σοφία και την συμβούλευε. Ταίριαζαν πολύ και μιλούσαν επί ώρες. Αλλά τη νύχτα πήγαινε στο δωμάτιό της, λέγοντας: «Ο γέρος και η γριά θέλουν τον τόπο τους, την ησυχία τους». Επειδή πέρασε στερήσεις ήταν πολύ οικονόμα. Παλαιά ρούχα δεν πετούσε. Αν δεν τα θεωρούσε κατάλληλα για να τα δώση για να φορεθούν, τα έκοβε λωρίδες και τα έκανε πατάκια-κουρελούδες. Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο.

              Μια φορά ήρθε ο εγγονός της πεινασμένος και αυτή του έβαλε να φάη φακές. Δεν του άρεσε το φαγητό και η γιαγιά τα έβαλε στο φανάρι. Ζήτησε αργότερα πάλι φαγητό και του έβγαλε πάλι το πιάτο με τις φακές, αλλά δεν θέλησε και πάλι να τις φάη. Την Τρίτη φορά που ζήτησε, το έφαγε και η γιαγιά είπε την παροιμία: «Ο λύκος, παιδί μου, απ’ την πείνα του κρεμμύδια τρώει».

              Η γιαγιά Εύα παρακαλούσε να πεθάνη χωρίς να κουράση κανέναν. Φοβόταν μην χάση τα λογικά της. Ρωτούσε τη νύφη της αν τα έχασε κι εκείνη την διαβεβαίωνε ότι είναι καλά. Εκοιμήθη ήσυχα και ειρηνικά το έτος 1988 χωρίς να ταλαιπωρήση κανέναν. Ο Θεός κατά την δικαιοσύνη Του ας της ανταποδώση τον στέφανο της υπομονής και της καρτερίας για όσα υπέμεινε στην πολυβασανισμένη ζωή της. Αμήν.

              Ο Δημήτρης, ο σύζυγός της, ήταν διαφορετικός χαρακτήρας και σε ανώτερη πνευματική κατάσταση από την Εύα. Όταν ήρθαν στην Ελλάδα καταπιάστηκε με τα πάντα. Ήταν εργατικός και επιτήδειος σε όλα, «χρυσοχέρης». Έκανε μεταλλικές σόμπες χτιστές με πυρότουβλα. Επιδιώρθωνε διάφορες μηχανές. Απέκτησε επτά δικές του θεριζοαλωνιστικές. Έβγαζε πολλά χρήματα, αλλά το βράδυ που γύριζε στο σπίτι γύριζε με άδεια χέρια. Αμειβόταν πλουσιοπάροχα αλλά πλούσιος δεν έγινε ποτέ, λόγω των πολλών ελεημοσυνών που έκανε. Έλεγε με κάποιο παράπονο η Εύα ότι οι τσέπες του ήταν τρύπιες. Έδινε ελεημοσύνη σε όποιον του ζητούσε βοήθεια και όπου μάθαινε ότι υπήρχε ανάγκη. Πήγαινε τη νύχτα σε οικογένειες που είχαν χρέη , άφηνε έξω από την πόρτα τους τα χρήματα και έφευγε χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Έκανε πολλές δωρεές σε Εκκλησίες, πάντα κρυφά και αθόρυβα. Η καμπάνα στο Κωστοχώρι Βεροίας είναι δική του δωρεά. Έγραψαν επάνω της το όνομα του. Και η παλαιά Μητρόπολη Βεροίας είναι δικό του έργο. Ως εργολάβος προτιμούσε να παίρνη φτωχούς, ανέργους, πολύτεκνους, στις θεριζοαλωνιστικές μηχανές, που ήταν πολλοί τέτοιοι την εποχή εκείνη.

              Ο Δημήτρης ήταν πολύ ευλαβής και αγαπούσε την προσευχή. Μαρτυρεί η Εύα: «Το βράδυ που γύριζε σπίτι, όταν οι άλλοι ξάπλωναν να κοιμηθούν, αυτός πήγαινε στο εικονοστάσι και μιλούσε με τις εικόνες. Τα μεσάνυχτα ξυπνούσε και προσευχόταν. Το πρωί πάλι προσευχόταν, πριν πάη στη δουλειά του». Έκανε φαίνεται τις ακολουθίες Εσπερινού, Αποδείπνου, Μεσονυκτικού και Όρθρου, γιατί ήξερε γράμματα. Μάλιστα του είχε δώσει ευλογία ο οικείος Επίσκοπος να εξηγή το Ευαγγέλιο και τον Απόστολο της Κυριακής σε αρρώστους και κατάκοιτους που τους επισκέπτετο αμέσως μετά την Θεία Λειτουργία.

              Κάποτε αρρώστησε. Δεν φυλάχθηκε και έπαθε υποτροπή. Το κρυολόγημα έφερε πνευμονία, χειροτέρεψε και έμεινε στο κρεββάτι. Απεφάσισε τότε να παντρέψη την κόρη του Βέρα, γιατί κατάλαβε ότι μάλλον θα πεθάνει. Για να παρευρίσκεται και αυτός στην χαρά της κόρης του πήρε ευλογία και έγινε ο γάμος στο σπίτι.

              Κατάκοιτος όπως ήταν, πήρε τα στέφανα, τα ασπάστηκε, έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό και είπε: «Θεέ μου, όπως μου είπες, έδινα σε όλους τους ανθρώπους. Σήμερα παντρεύω το παιδί μου και δεν έχω τίποτε να του δώσω». Αλλά αμέσως μετανόησε για αυτό που είπε, ζήτησε συγχώρεση από τον Θεό και έκλαψε. Ύστερα είπε στην κόρη του: «Δεν έχω να σου δώσω τίποτε. Όμως ευχή σου δίνω, όπου και να πας, το σπίτι σου να ξεχειλίζη από τα αγαθά του Θεού». Και πράγματι, όπως βεβαιώνει η κόρη του, «ενώ περάσαμε Κατοχή, πείνα, εμφύλιο πόλεμο, εμάς δεν μας άγγιξε τίποτε. Η ευχή του πατέρα μου μας προστάτεψε. Ξεχείλιζε το σπίτι μου από τρόφιμα. Έδινα και πάλι περίσσευαν, ακόμη μέχρι και σήμερα».

              Ο Δημήτρης με καθαρή, αναπαυμένη συνείδηση και προετοιμασμένος εκοιμήθη ειρηνικά το έτος 1938 σε ηλικία 43 ετών. Ύστερα από χρόνια όταν έγινε η ανακομιδή, τα οστά του είχαν το χρώμα του καθαρού κεριού και ευωδίαζαν, περισσότερο το δεξί του χέρι. Ακόμη και το χώμα του τάφου ευωδίαζε. Η ευωδία των λειψάνων του είναι σημείον ότι όχι μόνο σώθηκε, αλλά ότι είναι κοντά στην αγιότητα.

              Είχαν ευωδιάσει και τα οστά της μητέρας του Δημήτρη, της Ελένης. Ήταν μικρόσωμη, ταπεινή, ευλαβέστατη, αγράμματη τελείως, αλλά ποτέ δεν αντιμίλησε και δεν ψυχράνθηκε με τη νύφη της. Ό,τι της έλεγαν έκανε υπακοή. Αιωνία τους η μνήμη. Αμήν.

              Πηγή: «Ασκητές μέσα στον κόσμο» Β΄ Τόμος. Εκδ.: Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Μεταμόρφωση Χαλκιδικής (eisdoxantheou-gk.blogspot.gr)
            • Συνέχεια Άρθρου ▼
              Που να βρω υλικό στο διαδίκτυο για χριστιανική διαπαιδαγώγηση;
              Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται.
              Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
            • Συνέχεια Άρθρου ▼
              Αν νιώθεις ότι δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει…
              Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε.
              Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!

              Δεν χάνεις τίποτε να δοκιμάσεις εδώ…
            • Συνέχεια Άρθρου ▼
              ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ Ο ΚΑΥΚΑΣΙΟΣ († 26 Ιουλίου / 8 Αυγούστου 1948)



              ΠροσκυνητήςΟ Όσιος Θεοδόσιος (κατά κόσμον Fyodor Fedorovich Kashin) γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1841, στην επαρχία του Πέρμ. Οι γονείς του, Fedor (εργαζόταν ως τυπογράφος) και Αικατερίνη, ήσαν ευσεβείς και πιστοί χριστιανοί καί, παρά την φτώχεια και τα πολλά παιδιά, δίδαξαν στα παιδιά τους να ζούν με ευλάβεια. Όλη η οικογένεια συμμετείχε στις Θείες Λειτουργίες στην εκκλησία, προσευχόταν το πρωί και το βράδυ, ποτέ δεν κάθισε στο τραπέζι χωρίς προσευχή και όλα τα στήριζαν στο θέλημα του Θεού.

              Κατά την γέννηση του Θεοδοσίου η μαία είπε στους γονείς του ότι αυτό το παιδί θα ευαρεστήσει τον Θεό και θα γίνει ιερέας. Τα λόγια ήταν προφητικά. Ο Κύριος από την μήτρα της μητέρας του τον έκανε εκλεκτό Του και τον προίκισε με ιδιαίτερα προσόντα χάριτος, έτσι ώστε σε πολύ νεαρή ηλικία, μόλις έμαθε να περπατά και να μιλάει, αγάπησε τον Δημιουργό του με όλη του την αγνή παιδική ψυχή.
              Η εύφορη γή, στολισμένη με δάση και ποτάμια, είχε ευεργετική επίδραση στην ψυχή του μικρού αγοριού. 


              Ήδη σε παιδική ηλικία, πήγε στο δάσος, για να προσευχηθεί. Υπήρχε μιά μεγάλη πέτρα στο δάσος, στην οποία ο μικρός Φιοντόρ ανέβαινε επάνω της και προσευχόταν για πολύ καιρό.
              Μιά φορά, κατά την διάρκεια της προσευχής, άκουσε μιά φωνή να του λέει:
              «Η πέτρα στην οποία προσεύχεσαι είναι του παραδείσου».
              Έτσι την ονόμασε «πέτρα του παραδείσου».
              Έχοντας ο Όσιος μιά τόσο βαθιά διάθεση για ασκητική ζωή, έστρεψε νοερά το βλέμμα του στο προπύργιο του μοναχισμού, το Άγιον Όρος. Έτσι αποφασίζει να μονάσει στην μονή των Ιβήρων για αρκετές δεκαετίες. Εδώ λαμβάνει και το μυστήριο της ιερωσύνης.



              Το 1906, σε προχωρημένη ηλικία, ο Γέροντας επέστρεψε στην Ρωσσία, όπου επισκέφθηκε την γενέτειρά του, αλλά παρ΄ όλα αυτά επέλεξε τον Καύκασο ως τόπο διαμονής του και ζούσε στο χωριό Καβκάζσκαγια. Μετά το 1917, ο Ιερομόναχος Θεοδόσιος εγκαταστάθηκε κοντά στο χωριό Τέμνϋε Μπούκι, κοντά στην πόλη του Κρύμσκ, όπου σταδιακά δημιουργείται μία γυναικεία μοναστική αδελφότητα. Η φήμη του Οσίου διαδίδεται αμέσως. Οι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται σε αυτόν για ευλογία και συμβουλές, αφού είχε το χάρισμα της πνευματικής διορατικότητας. Αντιμετώπιζε τους πάντες με συμπάθεια και τους οδηγούσε στον δρόμο της σωτηρίας.

              Τον Μάρτιο του 1927, δύο εβδομάδες πρίν το Πάσχα, ο Γέροντας Θεοδόσιος συλλαμβάνεται και οδηγείται στο Νοβοροσίσκ. Οι αρχές, σχεδιάζοντας να τον δυσφημίσουν, προσπάθησαν να του αποδώσουν ένα έγκλημα. Ο Γέροντας καταδικάσθηκε για αντισοβιετική δράση και προπαγάνδα και φυλακίσθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για περίοδο τριών ετών.
              Ακολουθεί η εξορία μέχρι το 1932.
              Μετά την επιστροφή του πήγε στην πόλη Μινεράλνϋε Μπόντυ κοντά στην Σταυρούπολη, όπου άρχισε να βιώνει την σαλότητα και να κυκλώνει τους πιστούς με το χάρισμα της θαυματουργίας.

              Έτσι προφητεύει, πρό ετών, τα επερχόμενα δεινά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά την διάρκεια των μαχών προσεύχεται αδιάλειπτα για την υγεία των υπερασπιστών της πατρίδας και την ανάπαυση των νεκρών στρατιωτών, αφού ο Κύριος του αποκάλυπτε ακόμη και τα ονόματά τους.




              Λίγο πρίν κοιμηθεί με ειρήνη, βλέποντας ο Όσιος την θλίψη των πνευματικών του τέκνων, που ήταν γύρω του, τους είπε:
              «Μήν ανησυχείτε, αδελφοί, για μένα. Ο Θεός κυβερνά τα πάντα».

              Ο άγιος προείδε τον θάνατο του. Τρεις μέρες πριν από τον θάνατό του είπε: «Σε τρεις μέρες θα έρθει το τέλος του κόσμου». Και επίσης: «Όταν φύγω όλα τα ζώα θα κλάψουν: και η αγελάδα και η κότα». Και έτσι έγινε πραγματικότητα - η αγελάδα μουγκάνισε, οι κότες κακάρισαν, η γάτα νιαούρισε.όλα πολύ λυπητερά.

              Μια γυναίκα λίγο πριν τον θάνατό του είδε ένα σύννεφο, και μέσα σε αυτό ο Κύριος κρατούσε την ψυχή του αγίου. «Ήμουν ήδη νεκρός, αλλά παρακάλεσα τον Θεό να με αφήσει να ζήσω λίγο ακόμα», ομολόγησε ο γέροντας.

              Πέθανε το καλοκαίρι του 1948. Το φέρετρο ήταν τόσο λαμπερό, όπως όταν λειτουργούσε, που ήταν δύσκολο για τον φωτογράφο να τραβήξει φωτογραφίες. Όταν μετέφεραν το φέρετρο στα περίχωρα της πόλης, πλησίασαν τέσσερις όμορφοι νεαροί άνδρες με μαλλιά μέχρι τους ώμους, με λευκά πουκάμισα μαύρα παντελόνια και ελαφριές μπότες. Σήκωσαν το φέρετρο και το μετέφεραν χωρίς να αλλάξουν μέχρι το νεκροταφείο. Όταν άρχισαν να τους αναζητούν ένα επιμνημόσυνο γεύμα οι νεαροί άνδρες είχαν εξαφανιστεί.

              Ο Γέροντας Θεοδόσιος έλεγε συχνά στα πνευματικά του παιδιά: «Όποιος με επικαλείται, θα είμαι πάντα μαζί του». 

              Πηγή: https://o-nekros.blogspot.com/2025/07/26-8-1948.html
              Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
              Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
              Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
            • Συνέχεια Άρθρου ▼
              Τρεις σωτήριες πατερικές συμβουλές





              Είπε ο Αββάς Ματόης:

              «Τρείς γέροντες πήγαν στόν Αββά Παφνούτιο τον Κεφαλά να τό παρακαλέσουν για καμιά συμβουλή.

              Τούς ρώτησε λοιπόν ο Γέροντας: “Τί θέλετε να σας πώ; Πνευματικά ή σωματικά πράγματα;”.

              Τού απαντούν· “Πνευματικά”.

              Τότε τους λέει ο Γέροντας:
              «Πηγαίνετε στήν ευχή του Θεού και να αγαπήσετε πιότερο την θλίψη παρά την ανάπαυση, τις προσβολές περισσότερο παρά την δόξα, το δόσιμο καλύτερα παρά το πάρσιμο»».

              Από το Γεροντικό του Σινά

              paterikadidagmata.blogspot


              Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/07/blog-post_30.html
              Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
              Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
              Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!

              Δεν υπάρχει δυνατότητα να διαβάσετε παλαιότερες αναρτήσεις - Αλλά δείτε ένα "τυχαίο" άρθρο ΕΔΩ!