Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο άνθρωπος, για να διατηρήσει την ψυχική του καθαρότητα, πρέπει ν᾿ αποφεύγει όλα εκείνα τα κακά που τρέφουν τα πάθη, να κόψει δηλαδή τις αιτίες των παθών.
Πρέπει ακόμη με την προσευχή και τη μελέτη των θείων Γραφών, να διώχνει τους ρυπαρούς και βρωμερούς λογισμούς που τον μολύνουν. Το κακό βέβαια δεν θα υποχωρήσει. Αλλά και εμείς δεν πρέπει να υποχωρούμε γιατί έχουμε μαζί μας τον Παντοδύναμο Θεό. Ποιά δύναμη έχει ο σατανάς μπροστά στη δύναμη του Θεού; Κι αυτή που έχει, του την παραχωρεί ο Θεός, μόνο για να μας δοκιμάζει. Όταν αγωνίζεται κανείς για την καθαρότητα της ψυχής του, δεν πρέπει να σκέφτεται τι θα πούν οι άνθρωποι, αλλά τι θα πεί ο Θεός. Οι άνθρωποι έχουν κριτήρια διαφορετικά από τα κριτήρια του Θεού.
Αυτό που κάνουμε για την ψυχική μας καλλιέργεια δεν το κάνουμε για τους ανθρώπους, για να μας επαινέσουν και να μας έχουν ψηλά στη συνείδησή τους, αλλά το κάνουμε για τον Θεό, που μιά μέρα θα μας κρίνει για τα έργα μας. Τότε που θα δώσουμε λόγο για το πως πολιτευτήκαμε στη ζωή μας.
Ο αγώνας για την ψυχική μας καθαρότητα πρέπει να γίνει σύμφωνα με τα διατεταγμένα από τον Κύριο, τους Αποστόλους και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Ο Απόστολος Παύλος, λέει:
“Ουδείς στεφανούται εάν μη νομίμως αθλήση”.
Δέν μπορεί κανείς να προχωρήσει στην αρετή, αν δεν ακολουθήσει τον δρόμο της νηστείας, της προσευχής και της μελέτης των θείων Γραφών, που βάδισαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Δεν μπορούμε εμείς να χαράξουμε δικό μας δρόμο. Νομοθέτης είναι ο Χριστός και όχι εμείς. Εμείς είμαστε εκτελεστές του νόμου Του. Μόνο ο τέλειος Θεός μπορούσε να δώσει νόμο για την σωτηρία μας.
Τόν νόμο και την αλήθεια του Χριστού πρέπει να τα διακηρύσσουμε παντού, χωρίς να φοβόμαστε κανένα. Ο Απόστολος Παύλος θεωρούσε καύχημα του τον Σταυρό του Χριστού. Για τους Ιουδαίους ο Σταυρός ήταν σκάνδαλο, για τους Ελληνες ανοησία. Για μας όμως τους χριστιανούς ήταν και είναι δύναμη ακατανίκητη.
Στή ζωή σου λοιπόν να μην φοβάσαι κανένα, παρά μόνο τον Θεό. Γιατί μόνο Αυτός μπορεί να σε βοηθήσει στον αγώνα σου εναντίον της αμαρτίας. Αν ο Θεός δεν στείλει τη χάρη Του, άδικα κοπιάζεις. Οι άγιες Γραφές μας υπενθυμίζουν:
“Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες”.
Όσο κι αν σκάψει ο γεωργός, αν δεν στείλει ο Θεός τη βροχή, όλος ο κόπος του πάει χαμένος.
Τό ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Μπορεί να θέλουμε και ν᾿ αγωνιζόμαστε για την καθαρότητα της ψυχής μας. Αν όμως δεν μας βοηθήσει ο Θεός, δεν κάνουμε τίποτε. Γι᾿ αυτό οι πιστοί άνθρωποι πάντα λένε:
“άν θέλει ο Θεός”.
Καί ο Θεός οπωσδήποτε θα θελήσει, εφ᾿ όσον Του το ζητήσουμε με ταπείνωση, πολλές φορές. Σ᾿ ένα σημείο λέει η Αγία Γραφή: “ου του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού”. Γιατί η καθαρότητα της ψυχής έχει σαν προυπόθεση την ταπείνωση. Η μία αρετή είναι δεμένη σφιχτά με την άλλη.
Στούς Μακαρισμούς λέει ο Κύριος ότι ευτυχισμένοι είναι οι ταπεινοί στο φρόνημα και οι “καθαροί τη καρδία”. Ακόμη η καθαρότητα της ψυχής συνδέεται και με τη συμπαράσταση στους συνανθρώπους μας, που είναι εικόνες του Θεού. Δεν είναι σωστό να μιλάμε για καθαρότητα την στιγμή που λερώνουμε την ψυχή μας με την αδιαφορία μας για τους άλλους ανθρώπους. Η ασκητική παράδοση αναφέρει ότι αν προσεύχεται ο ασκητής και χτυπήσει κάποιος την πόρτα του κελλιού του πρέπει ν᾿ αφήσει την προσευχή και να βοηθήσει τον αδελφό του.
Χρειάζεται λοιπόν εκτός από την ταπείνωση και η αγάπη για να έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος στην ψυχή μας.
Πηγή: “Η άσκηση στη ζωή μας”. Βασισμένο στους Ασκητικούς Λόγους. του αββά Ισαάκ του Σύρου. Εκδόσεις : “ Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής" inpantanassis.blogspot.gr
( Αναγνώσεις: )
Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
«Όταν σας αδικούν οι άνθρωποι, να ξέρετε ότι αποκτάτε μετοχές στον Ουρανό»
π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος«Οι άνθρωποι έχουν πολλά ελαττώματα και ιδιοτροπίες. Να τους διορθώσουμε όλους, είναι αδύνατον. Δεν μένει, λοιπόν, άλλη λύση από το να μάθουμε να υπομένουμε και να τους ανεχόμαστε όλους.Αρκετοί άνθρωποι είναι αγνώμονες. Αν περιμένουμε ανταπόδοση, θα στεναχωρηθούμε. Αν όμως δεν περιμένουμε, τότε θα είμαστε ήρεμοι.Από τους ανθρώπους, να δεχόμαστε ό,τι μας δίνουν.Σε κάποιον προσφέρεις ένα πέλαγος αγάπης. Κι αυτός ανταποκρίνεται με... τον εξής τρόπο: παίρνει ένα σταγονόμετρο και σου λέει: “Άνοιξε τα χέρια σου!… Μια…, δύο…, τρεις…”, και σου δίνει δύο–τρεις σταγόνες αγάπης!Τί, να κάνουμε;! Δεκτό κι αυτό!Όταν σας αδικούν οι άνθρωποι, να ξέρετε ότι αποκτάτε μετοχές στον Ουρανό. Όταν μας αδικούν οι άνθρωποι, μας δικαιώνει ο Θεός. Γενικά, τους ανθρώπους να τους δεχόμαστε όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε εμείς να είναι…».https://www.askitikon
Το Κρεβάτι της Παράλυσης
Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής
Μελετώ
ενδελεχώς την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Β΄ Νηστειών. Ανοίγει
μπροστά μου σαν βιβλίο με σελίδες φωτεινές. Μια οικία στην Καπερναούμ,
χώρος ματωμένος από ανθρώπινο πόνο.
Το πλήθος
συνωστίζεται, πυκνώνει, γίνεται τείχος. Τι κρύβεται πίσω από αυτή την
επιθυμία; Ποια διψασμένη καρδιά δεν αναζητά την παρουσία που θεραπεύει;
Τέσσερις άνθρωποι φέρνουν έναν παράλυτο.
Ανέρχονται στη στέγη, διαρρηγνύουν τα κεραμίδια, δημιουργούν μια χαίνουσα οπή προς τον ουρανό.
Φαντάζομαι
τις σκιές τους καθώς σκύβουν, γκρεμίζοντας τα τυπικά όρια που χωρίζουν
το έξω από το μέσα, το επάνω από το κάτω. Τι ριζοσπαστική πράξη!
Στην καρδιά
αυτής της σκηνής ανοίγεται ένα μυστήριο ζωής, η κάθοδος που προηγείται
κάθε ανάστασης, η πληγή που προϋποθέτει κάθε θεραπεία.
«Τέκνον,
αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Μαρκ. β´, 5). Οι λέξεις αιωρούνται,
γίνονται σπόρος μιας νέας πραγματικότητας. Ποιος τολμά να αφήνει
αμαρτίες;
Στο σημείο
τομής ανθρώπου και Θεού αναδύονται οι ιστορίες που μετασχηματίζουν την
ύπαρξη. Οι τέσσερις φίλοι αίρουν τον παράλυτο, αποκαλύπτοντας τη στέγη
του συμβατικού.
«Ιδών δε ο
Ιησούς την πίστιν αυτών» (Μαρκ. β´, 5), παράξενος αυτός ο πληθυντικός
που διαστέλλει την πίστη πέρα από το άτομο, τοποθετώντας την στους
κόλπους της κοινότητας.
Ο κόσμος μας,
βεβαρημένος από τον ατομικισμό, έχει οδηγήσει πολλούς στο να
συρρικνώσουν την πίστη τους στα όρια της προσωπικής και μόνο εμπειρίας.
Όμως, όπως τα
μεταναστευτικά πουλιά διασχίζουν ενωμένα αχαρτογράφητους ουρανούς,
στηριζόμενα το ένα στην πτήση του άλλου, έτσι και η κοινότητα των πιστών
μπορεί να διασχίσει τις ερήμους της ύπαρξης.
Ενωμένοι, οι
πιστοί βαστάζουν τα βάρη αλλήλων, αντλώντας δύναμη από την κοινή τους
πίστη και πορεία, ξεπερνώντας τα όρια του ατομικού "εγώ".
Το θαύμα του
παραλύτου παρουσιάζει μια διαφορετική σωτηριολογία. Ένας άνθρωπος
κείτεται, τέσσερις αγωνίζονται, ένας Θεός ανταποκρίνεται.
Η προσωπική
ασθένεια μεταμορφώνεται σε συλλογική θεραπεία. Ο Χριστός στέκεται εκεί,
σαν φέγγος που εισχωρεί από ανοιχτό παράθυρο σε σκοτεινό δωμάτιο,
φωτίζοντας κάθε γωνιά της ανθρώπινης συνείδησης που έχει μάθει να
κρύβεται στη σκιά.
Πόσο έχουμε
χάσει αυτή την έννοια της συλλογικής ευθύνης για τη σωτηρία; «Η πίστη
της περιπετείας δεν χαλαρώθηκε» γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος, και τα
λόγια του αντηχούν σαν προσταγή, σαν κάλεσμα να επιστρέψουμε στην
τολμηρή διάσταση της πίστης που δεν αναπαύεται σε ασφαλείς βεβαιότητες
αλλά διακινδυνεύει χάριν του άλλου.
Αυτή η πίστη
της περιπέτειας είναι που ανεβάζει τους τέσσερις στη στέγη, είναι που
τους κάνει να αψηφήσουν τις συμβάσεις, να καταλύσουν τα όρια του
εφικτού, να ριψοκινδυνεύσουν την κοινωνική κατακραυγή.
Διότι ποιος
θα τολμούσε να καταστρέψει μια ξένη στέγη; Ποιος θα διέκοπτε τη
διδασκαλία του Διδασκάλου; Μόνο εκείνος που έχει αφεθεί στην περιπέτεια
της αγάπης.
Η αλήθεια
είναι ότι κανείς από εμάς δεν σώζεται μόνος. Ο μοναχός στο κελί του, με
τις αδιάκοπες προσευχές, υψώνει την ανθρωπότητα, όπως οι τέσσερις
άνθρωποι ύψωσαν τον παράλυτο. Αυτό είναι το μυστήριο της εκκλησίας, μέσα
από τον πόνο του ενός, μπορεί να λάμψει η χάρη για τους πολλούς.
Και ποιοι
είναι οι παραλυτικοί της ζωής μας; Που βρίσκονται εκείνοι που περιμένουν
τέσσερις πιστούς να τους υψώσουν στον Θεό; Η πρόσκληση παραμένει, να
γίνουμε μέρος μιας ζωντανής αλυσίδας πίστης που διασχίζει αιώνες και
κόσμους, να αποφασίσουμε να υψώσουμε τον άλλο κοντά στον Χριστό.
«Καί διά
τούτο τοίς αμαρτάνουσιν η νόσος έστιν ότε κρείττων της υγείας, έστιν ότε
συνεργεί τούτοις πρός σωτηρίαν». Η ασθένεια γίνεται κάποτε καλύτερη της
υγείας, όπως παρατηρεί ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, καθώς μας οδηγεί
στην επίγνωση της αληθινής μας κατάστασης. Παλαιοί μηχανισμοί άμυνας
καταρρέουν, όπως καταρρέει μια στέγη κάτω από το βάρος αυτών που
γυρεύουν το θαύμα.
Στο τοπίο της
νυχτερινής καταιγίδας, όπου αστραπές σχίζουν τον ουρανό σαν μαχαίρια
φωτιάς και κάθε κορμός δέντρου στέκει μονήρης και αγωνιών, η καρδιά
αναγνωρίζει τη δική της μοναξιά.
Πόσο
αβοήθητος είναι ο άνθρωπος μέσα στην καταιγίδα του χρόνου! Πόσο μόνος!
Σκέψου τον παράλυτο που κείτεται ακίνητος. Τα χέρια του, κάποτε εργαλεία
δημιουργίας, τώρα αδρανή σαν κλαδιά νεκρού δέντρου.
Όμως, στα
βάθη της ακινησίας του, μια μακρινή φωνή τον καλεί: «Σοί λέγω, έγειρε»
(Μαρκ. β´, 11). Η προσταγή του Κυρίου διασχίζει τον ουρανό, φωτίζοντας
για μια στιγμή όλη την έκταση της σκοτεινής γης.
Στον πυρήνα
της θεραπείας βρίσκεται αυτή η συγκλονιστική ενότητα ψυχικού και
σωματικού. Ο Θεός ενεργεί πάντα με τρόπο ολιστικό, αγκαλιάζοντας κάθε
πτυχή της ύπαρξης, κάθε οδύνη, κάθε διάρρηξη της ολότητας.
Μέσα από τα σύννεφα του πόνου, νέα γυμνή φυτρώνει η ελπίδα, δέντρο με ρίζες στην άβυσσο και καρπούς που αγγίζουν τον Θεό.
Και διαβάζουμε στη συνέχεια του Ευαγγελίου: «Τίς δύναται αφιέναι αμαρτίας ει μη είς ο Θεός;» (Μαρκ. β´, 7).
Η ερώτηση των
γραμματέων ανοίγει μια άβυσσο που απειλεί κάθε θρησκευτική βεβαιότητα.
Τι σκάνδαλο να ισχυριστεί κάποιος πως έχει εξουσία επί των αμαρτιών!
Ο Χριστός
στέκεται μπροστά στον παράλυτο σαν κάτοπτρο που αντανακλά όχι μόνο την
παρούσα κατάστασή του, αλλά και τη δυνατότητα της αποκατάστασης.
«Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Μαρκ. β´, 5).
Η προσφώνηση
αποκαλύπτει την υιοθεσία, την ένταξη στην οικογένεια του Θεού. Ένα
αστέρι στέκεται ακίνητο πάνω από τη ζωή του, σαν μια χαμένη και
φοβισμένη σκέψη που μετατρέπεται σε φάρο ελπίδας.
Γιατί ο
Χριστός συγχωρεί πρώτα τις αμαρτίες και μετά θεραπεύει το σώμα. Ίσως
επειδή η αμαρτία είναι η βαθύτερη ασθένεια, η ρίζα κάθε αποξένωσης.
Κύματα που ταξιδεύουν μοναχικά στην αιωνιότητα, έτσι περιπλανιούνται οι ψυχές μας αποκομμένες από την πηγή της ζωής.
Ο Χριστός παρίσταται ως παρουσία φωτεινή μέσα στη σκιά της αμφιβολίας, ως φωνή που διαπερνά τη σιωπή των αιώνων.
Έτσι στέκεται
και μπροστά στις αμφιβολίες των γραμματέων, όχι ως άκαμπτη πέτρα, αλλά
ως ζώσα αλήθεια, ως πηγή που αναβλύζει μέσα στην έρημο των ανθρώπινων
βεβαιοτήτων.
Και η
απάντησή Του έρχεται με τη μορφή του θαύματος: "Ίνα δε ειδήτε ότι
εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου αφιέναι επί της γής αμαρτίας..."
(Μαρκ. β´, 10).
Είναι συγκλονιστικό πως ο παραλυτικός σηκώνει το ίδιο του το κρεβάτι, το σύμβολο της αδυναμίας του.
Αυτό που κάποτε τον κρατούσε αιχμάλωτο, τώρα γίνεται τρόπαιο της απελευθέρωσής του.
Κι έτσι,
φεύγει ανοιγμένος στο φως μιας καινούργιας ζωής, με αναζωπυρωμένες
δυνάμεις, με τη βεβαιότητα πως ο ίδιος ο Θεός τον προσφώνησε "τέκνον".
Το θαύμα του
παραλύτου ως μεθοριακό γεγονός, ως ρήγμα μέσα στον κύκλο του χρόνου, μας
προσκαλεί να επαναξιολογήσουμε την κατανόησή μας για τον κόσμο.
Στο σημείο όπου τα κεραμίδια θρυμματίζονται, διαρρηγνύεται και η συμβατική μας αντίληψη. Νέες δυνατότητες ανοίγουν μπροστά μας.
Ο άνθρωπος
που σηκώνει το κρεβάτι του είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που συναντά την
εξουσία της συγχώρεσης, που ανακαλύπτει στους φίλους του το μυστήριο της
κοινοτικής πίστης, που βιώνει στο σώμα του τη θεραπευτική δύναμη της
αγάπης.
Φαντάζομαι
τον παραλυτικό να περπατά στους δρόμους της Καπερναούμ, ξαφνικά, ο
κόσμος γύρω του φαντάζει αλλιώτικος, το φως πέφτει διαφορετικά στους
δρόμους, ο αέρας μυρίζει διαφορετικά, οι άνθρωποι που συναντά μοιάζουν
γεμάτοι με πιθανότητες που δεν είχε ποτέ φανταστεί.
Βίωσε το θαύμα. Γιατί εκεί που η συνηθισμένη γνώση τελειώνει, η εν Χριστώ συνειδητότητα αρχίζει...
Δεν είμαστε
διαφορετικοί από τον παραλυτικό. Κι εμείς, παραλυμένοι από τους φόβους,
τα πάθη, τις συνήθειες που μας δεσμεύουν, χρειαζόμαστε τέσσερις φίλους
να μας σηκώσουν, να αποκαλύψουν τις στέγες των βεβαιοτήτων μας, να μας
φέρουν μπροστά στην παρουσία που θεραπεύει.
Κι εμείς χρειαζόμαστε να ακούσουμε αυτό το "Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου" για να αναγεννηθούμε.
Σ' έναν κόσμο
όπου η θεραπεία έχει γίνει αντικείμενο ιδιωτικής κατανάλωσης, το
ευαγγέλιο μας καλεί να επανακτήσουμε την κοινοτική της διάσταση.
Σ' έναν κόσμο
όπου το σώμα και η ψυχή αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστές οντότητες, ο
Χριστός μας καλεί να αναγνωρίσουμε τη θεμελιώδη τους ενότητα.
Σ' έναν κόσμο
όπου η συγχώρεση έχει γίνει επιφανειακή ψυχολογική άσκηση, ο Χριστός
μάς προσκαλεί στο βάθος της οντολογικής αποκατάστασης.
Το κρεβάτι
της παράλυσής μας μπορεί να γίνει κρεβάτι ανάστασης. Το σημείο της
αδυναμίας να μεταμορφωθεί σε σημείο νίκης. Ο τόπος του πόνου σε τόπο
συνάντησης με τον Θεό.
Όπως τα βουνά
που σηκώνουν στους ώμους τους όλο το βάρος του ουρανού, έτσι κι εμείς,
ας σηκώσουμε ο ένας τον άλλον, σαν τους τέσσερις φίλους του παραλυτικού.
Να σηκώσουμε,
όχι μόνο τους φίλους, αλλά και τους εχθρούς. Όχι μόνο τους ομοϊδεάτες,
αλλά και τους διαφορετικούς. Όχι μόνο αυτούς που μας αγαπούν, αλλά και
αυτούς που μας πληγώνουν.
Το θαύμα περιμένει να συμβεί ξανά. Η στέγη έχει ανοίξει. Ο Κύριος που θεραπεύει μας περιμένει.
Εκείνος
αγρυπνά για τη στιγμή που θα τολμήσουμε να διαρρήξουμε τις βεβαιότητές
μας και να φέρουμε στο φως όσα παραμένουν κρυμμένα στη σκιά.
Τίς γονυκλισίες (μετάνοιες) να μην τις αφήνεις· γιατί με το γονάτισμα εικονίζεται η πτώση στην αμαρτία, και φανερώνεται ότι κατά κάποιο τρόπο εξομολογούμαστε. Καί με την ανόρθωση (το σήκωμα) συμβολίζεται η μετάνοια και υποδηλώνεται η υπόσχεση ζωής σύμφωνα με την αρετή. Κάθε γονυκλισία να γίνεται με τη νοερή επίκληση του Χριστού έτσι ώστε προσπέφτοντας στον Κύριο με την ψυχή και το σώμα, να κάνεις το Θεό των ψυχών και των σωμάτων ευδιάλλακτο. Αν ακόμη και κάποιο αθόρυβο έργο κάνεις με τα χέρια σου μαζί με την κατά διάνοια προσευχή, για να αποκρούσεις τον ύπνο και τη ραθυμία, κι αυτό συντελεί στον άσκητικό αγώνα. Αγίου Θεολήπτου Φιλαδελφείας(Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών. Τόμος Δ΄, σ. 11, 6-14. Εκδ. αστήρ).πηγή
...πονώντας γι’ αυτούς στην προσευχή σου.
Σκέπασε τον αμαρτάνοντα, όταν δεν έχεις απ’ αυτό πνευματική ζημία.
Έτσι και αυτόν τον κάνεις να έχει θάρρος στον αγώνα του και εσένα σε στηρίζει το έλεος του Κυρίου σου.
Στήριζε με το λόγο σου τους ασθενείς και αυτούς που έχουν λυπημένη καρδιά και, όσο στο χέρι σου έχεις υλικά αγαθά, ελέησε τους και θα σε υποστηρίξει η δύναμη του Θεού που συντηρεί τα πάντα.
Να μοιράζεσαι τη λύπη των ανθρώπων πονώντας γι’ αυτούς στην προσευχή σου, με όλη σου την καρδιά και θ’ ανοίξει μπροστά στις ικεσίες σου η πηγή του ελέους του Θεού.
πηγή
...μόνο η «εν Χριστώ» ζωή αφυπνίζει τους ανθρώπους...
3,7 «Εν οίς και υμείς περιεπατήσατέ ποτε, ότε εζήτε εν
αυτοίς»
Σ’ αυτά τα πάθη και αμαρτήματα είχαν περπατήσει άλλοτε και οι
Κολασσαείς και είχαν γίνει «υιοί απειθείας».
«Υιοί απειθείας» είναι «εν πρώτοις» οι άθεοι, οι άνθρωποι χωρίς Θεό. Αυτοί «μονίμως και διαρκώς»
εναντιώνονται, απειθούν και παρακούουν στον Θεό της Αλήθειας, υπηρετώντας
ψεύτικες θεότητες και ζώντας στα «ψεύδη» τους, στα πάθη και στις επιθυμίες
τους.
Μη έχοντες στην «επίγνωσή τους» τον Αληθινό Θεό, αυτοί με την
φιλαμαρτία τους τόσο πολύ «εθίστηκαν», συνήθισαν
στην αμαρτία και το κακό ώστε όλα αυτά τα βλέπουν σαν κάτι το απόλυτα
φυσικό.
Αυτή η «αμαρτοποιημένη επίγνωση», στο κακό και στην αμαρτία, βλέπει το
απόλυτα νορμάλ, το απόλυτα φυσιολογικό και λογικό.
Μόνο η πίστη στον Χριστό, διεγείρει, αφυπνίζει τους ανθρώπους να «διαβλέψουν», να δουν
προσεκτικά τι φοβερή φρίκη, για την ανθρώπινη ύπαρξη, κρύβει η αμαρτία και το
κακό.
Μόνο η πίστη στον Χριστό, είναι «καινή ζωή», ζωή καινούργια, στον Ένα
και Μοναδικό Αληθινό Θεό.
Αυτή η «εν Χριστώ» ζωή, η νέα, η καινούργια
ζωή, δημιουργεί και μια νέα επίγνωση, μια επίγνωση «κεκαθαρμένη» από την
χωρίς Θεό και άθεη λογική, επίγνωση «κεκαθαρμένη» από τα άθεα κριτήρια των
πραγμάτων.
Γι’ αυτό ο άγιος Απόστολος, δίνει την ευαγγελική εντολή στους πρώην
ειδωλολάτρες: 3,8. «νυνί δε απόθεσθε και υμείς τα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν,
βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματος υμών».
Που να ήξερες ότι μετά από λίγα χρόνια ο περισσότερος κόσμος θα παραμορφωθεί από την πολλή μόρφωση…
Περί των θαυμάτων παλαιότερα και στην εποχή μας έγραφε ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης:
«Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολύ πίστη και απλότητα και οι περισσότεροι ήταν με λίγα μεν γράμματα, αλλά, επειδή είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δέχονταν συνέχεια τον θείο φωτισμό· ενώ στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες.
Έτσι επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική.
Παλαιότερα, πριν από 20 χρόνια, εύρισκε κανείς ακόμη την απλότητα απλωμένη στο Περιβόλι της Παναγίας, και εκείνο το άρωμα της απλότητος των Πατέρων μάζευε τους ευλαβείς ανθρώπους, που μιμούνταν τις μέλισσες, και τους έτρεφε, και αυτοί μετέφεραν και στους άλλους από την πνευματική αυτή ευλογία, για να ωφεληθούν.
Από που δηλαδή και αν περνούσες, θα άκουγες να διηγούνται θαύματα και ουράνια γεγονότα, πολύ απλά, γιατί τα θεωρούσαν πολύ φυσιολογικά οι Πατέρες.
Ζώντας λοιπόν σε αυτήν την πνευματική ατμόσφαιρα της Χάριτος, ποτέ δεν περνούσε λογισμός αμφιβολίας για όσα άκουγες, γιατί και ο ίδιος κάτι θα έβλεπες από αυτά.
Αλλά ούτε και περνούσε λογισμός, για να σημειώσεις ή να κρατήσεις στη μνήμη σου τα θεία εκείνα γεγονότα για τους μεταγενέστερους, γιατί νόμιζες ότι θα συνεχισθεί εκείνη η Πατερική κατάσταση.
Που να ήξερες ότι μετά από λίγα χρόνια ο περισσότερος κόσμος θα παραμορφωθεί από την πολλή μόρφωση – επειδή διδάσκεται με το πνεύμα της αθεΐας και όχι με το πνεύμα του Θεού, για να αγιάσει και την εξωτερική μόρφωση – και η απιστία θα φτάσει σε τέτοιο σημείο, που να θεωρούνται τα θαύματα για παραμύθια της παλαιάς εποχής.
Φυσικά, όταν είναι ο γιατρός άθεος, όσες εξετάσεις και εάν κάνει σ’ έναν Άγιο με τα επιστημονικά μέσα (ακτίνες κ.λ.π.), δεν θα μπορέσει να διακρίνει την Χάρη του Θεού. Ενώ εάν είχε αγιότητα και ο ίδιος, θα ιδή την Θ. Χάρη να ακτινοβολεί».
Από το βιβλίο: «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα» – Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης
Πριν πολλά χρόνια ο Σερ Ισαάκ Νεύτων είχε φτιάξει σε μικρογραφία ένα ακριβές αντίγραφο του
πλανητικού μας συστήματος। Στο κέντρο του βρισκόταν μια μεγάλη χρυσή σφαίρα πού
αντιπροσώπευε τον ήλιο, και γύρω της περιστρέφονταν μικρότερες σφαίρες που ήταν
προσαρμοσμένες στις άκρες από ράβδους που είχαν διάφορα μεγέθη.
Αντιπροσώπευαν τον Ερμή, την Αφροδίτη, την Γη, τον Άρη και άλλους
πλανήτες. Όλα αυτά, ήταν συνδεδεμένα με οδοντωτούς τροχούς και ιμάντες τα
έκαναν να περιστρέφονται γύρω από τον “ήλιο” σε απόλυτη αρμονία.
Μια μέρα καθώς ο Νεύτων μελετούσε το κατασκεύασμα, ένας
φίλος που δεν πίστευε στην Βιβλική εξήγηση της δημιουργίας, πέρασε να
τον επισκεφτεί. Καθώς είχε μείνει έκθαμβος με το κατασκεύασμα και ακολουθώντας
τον επιστήμονα, ο οποίος έκανε τα ουράνια σώματα να κινούνται γύρω από τις
τροχιές τους, ο φίλος του είπε όλο θαυμασμό: “Φίλε , Νεύτων, τι υπέροχο
κατασκεύασμα είναι αυτό! Ποιος σου το έφτιαξε;” Χωρίς να κοιτάξει, ο Σερ Ισαάκ απάντησε, “Κανένας.”!
–“Κανένας;” Τον ρώτησε ο φίλος του.
–” Όπως το άκουσες! Κανένας! Όλες οι τροχαλίες και οι ιμάντες και τα
γρανάζια βρέθηκαν από μόνα τους και, ως εκ θαύματος(!) από δική τους τύχη,
άρχισαν να περιστρέφονται καθορισμένες τροχιές τους και με τέλειο συγχρονισμό. Ο άπιστος έπιασε το νόημα! Το να υποθέτεις πώς
κατασκευάστηκε από μόνο του ήταν ανόητο. Αλλά ήταν ακόμα μεγαλύτερη ανοησία το
να αποδεχθεί την θεωρία πως η γη και το ατέλειωτο Σύμπαν έλαβαν τυχαία τη μορφή
πού έχουν.
Οί πνευματικοί άνθρωποι κρίνουν κατά πνεύμα ενώ οί σωματικοί κατά σώμα.
Άς φυλαγόμαστε εμείς οί χριστιανοί να μην κρίνουμε μονάχα κατά σώμα.
Στήν ούσία, το πνεύμα του ανθρώπου ύπόκειται σε πλήθος επιδράσεων άπό τις πνευματικές δυνάμεις, που σαν το ρεύμα διασταυρώνονται μέσα του με τον ίδιο τρόπο με τον όποιο και το σώμα ύπόκειται στην επίδραση πολλών και διαφορετικών φυσικών δυνάμεων.
Ό μη πνευματικός άνθρωπος των αισθήσεων τρέφεται με τα χλωρά φύλλα των πολλών συζητήσεων και πάντοτε μένει νηστικός και βασανιζόμενος άπό την πείνα.
Ό πνευματικός άνθρωπος αναζητά τον πυρήνα αυτών των συζητήσεων και τρεφόμενος με αύτόν τον πυρήνα είναι χορτασμένος και γεμάτος γαλήνη.
Τό πιό χτυπητό χαρακτηριστικό του πνευματικού ανθρώπου είναι το ότι δεν είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του.
Δέν υπάρχει πιό δύσκολο πράγμα άπό το να εξηγείς τα πνευματικά ζητήματα σε ανθρώπους που σκέφτονται και ενεργούν κατά σώμα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΚΑΙ 282 ΣΟΦΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
πηγή
Που να βρω υλικό στο διαδίκτυο για χριστιανική διαπαιδαγώγηση;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν νιώθεις ότι δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει…
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Καθαροί στο σώμα, καθαροί και στην ψυχήπ. Συμεών Κραγιόπουλος (†) Γνωρίζουμε όλοι μας ότι δεν μπορούμε να έλθουμε σε κοινωνία με τον Θεό, δεν μπορούμε να δούμε τον Θεό, δεν μπορούμε να απολαύσουμε τον Θεό, αν δεν έχουμε καθαρότητα. Καθαρότητα ψυχής και σώματος. Διότι οι πιο πολλές αμαρτίες γίνονται δια μέσου του σώματος. Βέβαια, είναι η ψυχή που λειτουργεί, είναι η ψυχή που εκδηλώνεται δια μέσου του σώματος, αλλά όμως συμμετέχει και το σώμα. Όταν αμαρτάνουν τα μάτια μας, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν αμαρτάνουν τ’ αυτιά μας, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν αμαρτάνουν τα χέρια μας, τα πόδια μας, γενικώς το σώμα, αυτό το συγκεκριμένο σώμα, το υλικό σώμα, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν, ας πούμε, παραδίνεται κανείς στο φαγοπότι, πάντοτε και ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Όταν παραδίνεται σε άλλες ευχαριστήσεις, αμαρτάνει και η ψυχή και το σώμα. Και αν ποτέ ο άνθρωπος μπει στον δρόμο της καθαρότητος και αρχίσει να καθαρίζεται, και αρχίσει ο Θεός να τον καθαρίζει, θα καθαρίζει και το σώμα και την ψυχή. Και τα δύο. Όλοι ξέρουμε τον μακαρισμό που είπε ο Κύριος· «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Και φυσικά, δεν μπορεί να είναι καθαρή η καρδιά, αν δεν είναι και το σώμα καθαρό. Και δεν μπορεί να είναι καθαρό το σώμα, αν δεν είναι και η καρδιά καθαρή. Οι καθαροί τη καρδία θα δουν τον Θεό. Επειδή ο Θεός θέλει να έλθει σε κοινωνία μαζί μας, θέλει να εμφανισθεί σ’ εμάς, θέλει να κατοικήσει μέσα μας, θέλει να μας γεμίσει με τη Χάρι του, με την παρουσία του, μας καθαρίζει πρώτα και ύστερα έρχεται και μένει μέσα μας ή, όταν έλθει ο Θεός μέσα μας, η Χάρις του, δεν μπορούμε να είμαστε ακάθαρτοι. Καθαριζόμαστε.
Όταν κανείς δεν προσέχει και λερώνει το σώμα του, λερώνει την ψυχή του, και να είναι μέσα του ο Θεός, φεύγει. Ή, όπως έχουμε πει, η Χάρις του Βαπτίσματος που έχουμε μέσα μας, υποχωρεί και μένει ανενέργητος. Κοινωνούμε του σώματος και του αίματος του Χριστού. Παίρνουμε μέσα μας τον ίδιο τον Χριστό, το σώμα του και το αίμα του. Αυτό σημαίνει ότι μένει μέσα μας ο Χριστός δια της Χάριτός του. Μένει, αν είμαστε καθαροί. Μένει, αν προσέχουμε και μένουμε καθαροί. Καθαροί στο σώμα και στην ψυχή. Έχουμε υπ’ όψιν μας μερικούς ανθρώπους που έχουν μια ευαισθησία στην καθαρότητα· την καθαρότητα την υλική, θα λέγαμε. Να έχουν καθαρό σπίτι, να έχουν καθαρά ρούχα, γενικώς να είναι ντυμένοι καθαρά, να κάθονται σε καθαρό μέρος, να κινούνται σε καθαρούς χώρους κλπ. Έχουν μια ευαισθησία. Δεν δέχονται, ας πούμε, δεν μπορούν, δεν αισθάνονται καλά να καθίσουν όπου να ‘ναι, να βρεθούν όπου να ‘ναι ή να ‘χουν τον χώρο τους, το δωμάτιό τους, το γραφείο τους, το σπίτι τους, ας πούμε, ακάθαρτο ή ημιακάθαρτο. Θέλουν να είναι πολύ καθαρό το σπίτι· τα πάντα. Είναι άλλοι βέβαια οι οποίοι δεν πολυδίνουν σημασία. Δεν το εξετάζουμε τώρα από την πλευρά ποιος έχει δίκαιο σ’ αυτό και ποιος δεν έχει, αλλά το χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα, για να καταλάβουμε τα πνευματικά. Στα πνευματικά πρέπει να έχουμε αυτή την ευαισθησία. Να είμαστε καθαροί. Ο άνθρωπος βέβαια δεν μπορεί να είναι καθαρός, ό,τι και να κάνει· ο Θεός τον καθαρίζει. Αλλά ο Θεός αυτό θέλει· να μας καθαρίσει. Όμως εμείς αν δεν προσέχουμε, καθιστούμε τον εαυτό μας ακάθαρτο. Μπορεί να καθαρίζει η νοικοκυρά το σπίτι, αλλά αν δεν προσέχουν τα άλλα μέλη του σπιτιού ή και η ίδια καμιά φορά, το σπίτι είναι πάλι ακάθαρτο. Ο Θεός, εφόσον είμαστε παιδιά του, εφόσον προσευχόμαστε και αναφερόμαστε σ’ αυτόν και καλή ώρα τώρα είμαστε στην εκκλησία, είναι δυνατό να μην το δέχεται αυτό, να μην κλίνει πάνω μας, να μη μας καθαρίζει;
Ο άνθρωπος, για να διατηρήσει την ψυχική του καθαρότητα, πρέπει ν᾿ αποφεύγει όλα εκείνα τα κακά που τρέφουν τα πάθη, να κόψει δηλαδή τις αιτίες των παθών. 
