Αγ. Νείλος ο Μυροβλύτης: «Κατά το έτος 1900, βαδίζοντες προς τον μεσασμό του 8ου αιώνος…»
Ανάγνωση σε 3.2 λεπτά
Αναγνώσεις: |
Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Δεν είναι εύκολο να πει κανείς πολλά, διαβάζοντας μια προφητεία από έναν άγιο της ορθοδοξίας μας. Μόνο άνθρωποι φωτισμένοι της εκκλησίας μπορούν να αποπειραθούν να δώσουν κάποια ερμηνεία.
Η προφητεία του όσιου Νείλου του Μυροβλήτη όμως, ο οποίος έζησε τον 16ο αιώνα, είναι ξεκάθαρη και προειδοποιεί για την ηθική κατάπτωση που θα ξεκινήσει στις αρχές του 20ου αιώνα, και θα κορυφωθεί στα χρόνια του αντίχριστου.
Λίγα λόγια για τον Άγιο Νείλο
Ο Όσιος Νείλος ο Μυροβλύτης (ο νέος), έζησε τον 16ο αιώνα και καταγόταν από τον Άγιο Πέτρο της Κυνουρίας της Πελοποννήσου. Ασκήτευσε στο σπήλαιο του Αγ. Πέτρου του Αθωνίτη στο Άγιο όρος επί πολλά χρόνια, και είναι άγνωστο πως τρεφόταν αφού το σπήλαιο εκεί είναι απρόσιτο. Πέθανε ειρηνικά στις 12 Νοεμβρίου 1651, στο απλό κελλάκι που έχτισε μέσα στη σπηλιά του.
Ο τάφος του βρέθηκε στις 7 Μαΐου 1845 από έναν μοναχό ονόματι Αιχμάλωτο, που του είχε υποδείξει τον τόπο στον ύπνο του ο ίδιος ο Όσιος. Κατά την ανεύρεση των λειψάνων του έγιναν πολλά θαύματα, ενώ μέσα από τον τάφο του ανάβλυζε μύρο που γιάτρευε τους πιστούς και έφθανε μέχρι τα απότομα βράχια της παραλίας, από όπου με βάρκες οι ναυτικοί το μάζευαν καθώς έτρεχε κάτω προς την θάλασσα. Κατά το έτος 1815, ό Άγιος Νείλος εμφανίζεται σε κάποιον μοναχό Θεοφάνη και αρχίζει να του διηγείται όσα μέλλει να συμβούν στην ανθρωπότητα. Ό μοναχός Θεοφάνης επειδή δεν ξέρει γράμματα για να γράψει όσα ό Άγιος Νείλος του υπαγορεύει, βάζει ως γραφέα τον παπά-Γεράσιμο, έναν άλλον μοναχό.
Το κείμενο αυτό ,σώζεται στη Μονή Σταυροβουνίου, είναι αυτούσιο και δεν είναι νοθευμένο, ούτε έχει παραποιηθεί και ξεκινά ως έξης:
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΕΙΛΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΗ
«Κατά το 1900 έτος, βαδίζοντες προς τον μεσασμό του 8ου αιώνος, άρχεται ο κόσμος του καιρού εκείνου να γίνεται αγνώριστος. Όταν πλησιάσει ο καιρός της ελεύσεως του Αντιχρίστου, θα σκοτισθή ή διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη της σάρκας, και θα πληθυνθεί σφόδρα ή ασέβεια και ή ανομία. Τότε άρχεται ό κόσμος να γίνεται αγνώριστος.
Θα μετασχηματίζονται οι μορφές των ανθρώπων και δεν θα γνωρίζονται οι άνδρες από τις γυναίκες δια της αναισχύντου ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής.
Οι τότε άνθρωποι θα αγριέψουν και θα γίνουν ωσάν θηρία από την πλάνην του Αντιχρίστου. Δεν θα υπάρχει σεβασμός εις τους γονείς και γεροντοτέρους, η αγάπη θα εκλείψει, οι δε Ποιμένες των Χριστιανών Αρχιερείς και Ιερείς θα είναι ώς επί το πλείστον, άνδρες κενόδοξοι, παντελώς μη γνωρίζοντες την δεξιάν οδόν από την αριστεράν.
Τότε θα αλλάξουν ήθη και παραδόσεις των Χριστιανών και της Εκκλησίας. Η σωφροσύνη θα χαθεί από τους ανθρώπους και θα βασιλεύσει η ασωτία. Το ψεύδος και η φιλαργυρία θα φθάσουν εις τον μέγιστο βαθμό καιαλλοίμονο εις τους θησαυρίζοντας αργύρια.
Οι πoρνείες, μοιχείες, αρσενοκοιτίες, κλοπές και φόνοι θα πολιτεύονται εν τω καιρώ εκείνω και διά την ενέργειαν της μέγιστης αμαρτίας και ασελγείας οι άνθρωποι θέλουν στερηθεί την χάριν του Αγίου Πνεύματος όπου έλαβαν εις το Άγιον Βάπτισμα καθώς και την τύψιν και τον έλεγχο της συνειδήσεως.
Οι Εκκλησίες του Θεού θα στερηθούν ευλαβών και ευσεβών Ποιμένων και αλλοίμονο τότε εις τους εν τω κόσμω ευρισκομένους Χριστιανούς οι οποίοι θα στερηθούν τελείως την πίστιν, διότι δεν θα βλέπουν από κανένα φώς επιγνώσεως.
Τότε θα αναχωρούν από τον κόσμον εις τα ιερά καταφύγια διά να εύρουν ψυχική ανακούφιση των θλιψεών τους και παντού θα ευρίσκουν εμπόδια και στενοχώριες. Και όλα αυτά θα γίνονται διά το ότι ο Αντίχριστος θέλει κυριεύσει τα πάντα και γεννήσεται εξουσιαστής πάσης της Οικουμένης κάνοντας τέρατα και σημεία κατά φαντασία.
Θέλει δε δώσει πονηρά σοφία εις τον ταλαίπωρο άνθρωπο να εφεύρει να ομιλεί ο ένας προς τον άλλον από την μίαν άκρη της γης έως την άλλη. Τότε οι άνθρωποι θα πετούν στον αέρα όπως τα πουλιά, και θα διασχίζουν τον βυθό της θάλασσας όπως τα ψάρια...
Και κάνοντας όλα αυτά, οι δυστυχείς άνθρωποι, θα περνούν την ζωή τους με άνεση, μη γνωρίζοντες οι ταλαίπωροι ότι όλα αυτά, είναι μια πλάνη του Αντιχρίστου. Και τόσον θα προοδεύσει την Επιστήμη κατά φαντασία, ο πονηρός, ώστε θα προσπαθήσει να ξεγελάσει τους ανθρώπους να μη πιστεύουν εις την ύπαρξη του Τρισυπόστατου Θεού.
Τότε βλέπων ο Πανάγαθος Θεός την απώλεια του ανθρώπινου γένους θέλει κολοβώσει τις ημέρες διά τους ολίγους σωζόμενους, διότι θέλει να πλανήσει εάν είναι δυνατόν ακόμη και τους εκλεκτούς.
Τότε αιφνιδίως θέλει έλθη η δίστομος ρομφαία, και θα θανατώσει τον πλάνο Αντίχριστο και τους οπαδούς αυτού.» [...]
της Θωμαής Στεφανοπούλου
Πηγή: vimaorthodoxias.gr
Δείτε το σχετικό βίντεο
( Αναγνώσεις: )
Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Η Παναγία Οδηγήτρια από την Ηράκλεια, σημερινό Ερεγλί της Ανατολικής Θράκης, έργο 14ου αιώνα.
Η Παναγία Οδηγήτρια από την Ηράκλεια, σημερινό Ερεγλί της Ανατολικής Θράκης, έργο 14ου αιώνα. Μια από τις ελάχιστες σωζόμενες ψηφιδωτές εικόνες μεγάλου μεγέθους, σπουδαίο κειμήλιο των Ελλήνων της Ηράκλειας που δυστυχώς δεν κατάφεραν να διαφυλάξουν και να μεταφέρουν στο νέο τόπο εγκατάστασής του στη Νέα Ηράκλεια Χαλκιδικής.
Σήμερα εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο Αρχαιολογίας της Σόφιας ως ένα από τα σημαντικότερα έργα βυζαντινής τέχνης της Βουλγαρίας.ΠΗΓΗ
«Η πύλη του ουρανού εστίν η ταπείνωσις» (Αββάς Ιωάννης)
Αγωνίζου να υπομένης την προσβολήν και την εξουθένωσιν που σου κάνουν οι άνθρωποι, χωρίς να ταράζεσαι και να αγανακτής μέσα στην ψυχήν σου, για να αποκτήσης παρρησίαν εις τον Θεόν.
Κάθε σκληρός λόγος που υπομένει ο άνθρωπος, εν γνώσει του και με την θέλησίν του, χωρίς να έχη ο ίδιος καθόλου φταίξει σ’ αυτόν που τον προσβάλλει και τον αδικεί, είναι μεν για την ώρα εκείνη, ένα στεφάνι ακάνθινο που βάζει ο ίδιος στο κεφάλι του, γίνεται όμως ευτυχισμένος και μακάριος, διότι σε καιρό που δεν το γνωρίζει, θα στεφανωθή με στεφάνι άφθαρτο.
Η τελειότης της ταπεινώσεως είναι, το να υπομένη ο άνθρωπος με χαρά την εξουδένωσι και κάθε άδικη και ψευδή κατηγορία. Διότι ο άνθρωπος που έχει αληθινά αποκτήσει την αρετή της ταπεινοφροσύνης μέσα στην ψυχή του, όταν τον κατηγορούν άδικα δεν ταράσσεται, ούτε προσπαθεί να απολογηθή και να δείξη την αθωότητά του στην αδικία που του γίνεται, αλλά δέχεται την συκοφαντία σαν αλήθεια, δεν προσπαθεί να πείση τους ανθρώπους ότι εσυκοφαντήθη, αλλά ζητεί συγχώρησι σαν να είναι ένοχος πραγματικά.
Υπήρξαν μάλιστα άνθρωποι που είχαν αποκτήσει τόσο την αρετή της ταπεινοφροσύνης, ώστε δέχθηκαν να χαρακτηρισθούν σαν αμαρτωλοί και ακόλαστοι με την θέλησί τους, ενώ οι ίδιοι ήταν καθαροί και αθώοι.
Άλλοι υπέμειναν την κατηγορία της μοιχείας, ενώ στην πραγματικότητα ευρίσκοντο πολύ μακρυά από μία τέτοια αμαρτία και δέχτηκαν να φορτωθούν πάνω στους ώμους των με δάκρυα, το βάρος και τους καρπούς αμαρτίας, την οποίαν οι ίδιοι δεν είχαν κάμει και με κλαυθμούς και θρήνους ζητούσαν απ’ αυτούς που τους αδίκησαν και τους εσυκοφάντησαν συγχώρησι, για αμαρτία την οποίαν ουδέποτε διέπραξαν, και μάλιστα σε καιρό που η ψυχή τους ήταν στεφανωμένη, διότι βρισκόταν μέσα σε μια απόλυτη αγνότητα και καθαρότητα.
Άλλοι πάλι, για να μην δοξασθούν για την μεγάλη αρετή που εκρύπτετο μέσα στην ψυχή τους, με διάφορα σχήματα και κινήσεις επαρουσίαζαν τον εαυτόν τους στους ανθρώπους σαν να ήσαν τρελλοί, ενώ στ’ αλήθεια ήταν αλατισμένοι με το θείο αλάτι, και στην εσωτερική γαλήνη σταθεροί, ώστε για την μεγάλη τους τελειότητα και την αγνότητά τους, οι ίδιοι οι άγιοι Άγγελοι τ’ ουρανού, να διακηρύττουν τα κατορθώματά τους στους πνευματικούς αγώνας. Εσύ δε μη νομίζης ότι έχεις αποκτήσει την αρετήν της ταπεινώσεως, ενώ δεν μπορείς να υπομείνης μια απλή κατηγορία. Εάν θέλης αληθινά να ιδής μέσα στην ψυχή σου κατά πόσον είσαι ή όχι ταπεινός, δοκίμασε μέσα σε όλα αυτά που είπαμε να βρης τον εαυτόν σου.
Εκείνος ο οποίος έχει ταπείνωσιν δεν ενδιαφέρεται για τις προσβολές που του κάνουν οι άνθρωποι διότι πάντοτε έχει στο νου του τις αμαρτίες του, των οποίων η διαρκής ενθύμησις γίνεται γι’ αυτόν πανοπλία, η οποία τον προφυλάσσει από την οργή και την αντεκδίκησι και υποφέρει κάθε τι που του συμβαίνει. Διότι ποίον όνειδος και ποίαν εντροπή θα μπορούσε κανείς να του προξενήση μεγαλυτέραν από εκείνην την οποίαν αισθάνεται ενώπιον του Θεού για τα αμαρτήματα του;
Εάν οι δαίμονες ιδούν ότι υβρίσθη κάποιος ή εδέχθη προσβολήν, ή εζημιώθη, ή έπαθε ο,τιδήποτε άλλο και θλίβεται, όχι διότι έπαθε κακό, αλλά διότι δεν υπέμεινε με ανεξικακία και πραότητα την επίθεσι του κακού, αυτόν οι δαίμονες πάρα πολύ τον φοβούνται διότι καταλαβαίνουν ότι ευρήκε την οδόν της αληθείας και περιπατεί σύμφωνα με τας εντολάς του Θεού.
Κάποτε ο άγιος Μακάριος καθ’ οδόν υπήντησε τον διάβολον ο οποίος κρατούσε δρεπάνι και με αυτό προσπάθησε να κτυπήση τον Άγιον, αλλά δεν μπόρεσε και του λέγει: Πολύ βιάζομαι από σένα, Μακάριε, και τίποτε δεν μπορώ να σου κάνω· διότι ό,τι εσύ κάνεις κι εγώ το κάνω. Εσύ νηστεύεις κι εγώ δεν τρώγω καθόλου· εσύ αγρυπνείς κι εγώ ποτέ δεν κοιμούμαι· ένα πράγμα υπάρχει μόνον εις το οποίον με νικάς, λέγει ο Αββάς Μακάριος: ποίον είναι αυτό; και ο δαίμων αποκρίνεται: η ταπείνωσίς σου! και γι’ αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτε εναντίον σου.
Εάν θυμηθή κανείς ποτέ αυτόν που τον ελύπησε ή τον προσέβαλε ή τον αδίκησε ή του έκανε ένα οποιοδήποτε άλλο κακό, οφείλει να τον θυμηθή και να τον θεωρήση ως ιατρόν της ψυχής του και εκ βάθους ψυχής να προσεύχεται γι’ αυτόν.
Εάν δε κάνη σκέψεις εναντίον του, πρέπει να γνωρίζη ότι κάνει κακό εναντίον της ιδίας της ψυχής του, όπως οι δαίμονες.
Μάλλον δε, γίνεται ο ίδιος εις τον εαυτόν του δαίμων και εχθρός, διότι δεν επιθυμεί να απαλλαγή από την κακία, αλλά θέλει να υποφέρη από ασθένειαν αθεράπευτον. Διότι, αν δεν ήτο πραγματικά άρρωστος δεν θα εσκέπτετο άσχημα για κείνον που τον ελύπησε ή εζημίωσε και ο οποίος εστάλη εις αυτόν από τον Χριστόν ως ιατρός και με την ύβριν ή την ζημίαν που του επροξένησε τον ωφέλησε, διότι έτσι εφανερώθη το πάθος που εκρύπτετο μέσα του.
Εάν πράγματι επιθυμή να θεραπευθή, οφείλει να τον θεωρή ως ευεργέτην και να δέχεται οτιδήποτε του κάνει αυτός, ως φάρμακον ιαματικόν που του στέλνει ο Χριστός και να ευχαριστή για όλα αυτά, αν και προς το παρόν του δημιουργούν πικρία και πόνο. Διότι ο ασθενής ουδέποτε δέχεται ευχαρίστως την εγχείρησι ή την καυτηρίασι ή το να πίη καθαρτικά φάρμακα, αλλά και με αηδία τα σκέπτεται.
Όταν όμως πείση τον εαυτόν του, ότι χωρίς αυτά είναι αδύνατον να απαλλαγή από την ασθένεια, εγκαταλείπει τον εαυτόν του εις τον ιατρόν, γνωρίζοντας ότι με μικρή αηδία θα απαλλαγή από πολυχρόνιον ασθένειαν. Καυτήριον του Ιησού είναι εκείνος που σου φέρει ζημίας και ύβρεις, αλλά σε απαλλάσσει από την πληγήν της πλεονεξίας και της υπερηφάνειας. Εάν όμως δεν ανέχεσαι να υποφέρης όλα αυτά και όχι μόνον δεν ευχαριστείς, αλλά και σκέπτεσαι να εκδικηθής τον εχθρόν σου, τότε ομοιάζεις σαν να λέγης εις τον Χριστόν:
«Δεν θέλω να με θεραπεύσης, δεν δέχομαι τα φάρμακα σου· προτιμώ να σαπίση το σώμα μου από τα τραύματα μου». Και τότε τι θα κάνη για σένα ο αγαθός Κύριος; Γνώριζε, αδελφέ, ότι εκείνος που αποφεύγει τον πειρασμόν τον οποίον αν υπέμενε θα ωφελείτο η ψυχή του, αποφεύγει και χάνει την αιώνιον ζωήν.
Ο ταπεινός άνθρωπος κάθε τι λυπηρόν που θα ακούση ή που θα πάθη εξ αιτίας της κακίας των άλλων, το χρησιμοποιεί ως αφορμή για να προσβάλη και να εξυβρίση τον εαυτόν του. Εάν δε συμβή να ταραχθή ποτέ ο ταπεινός από την ύβριν και την αδικία που παθαίνει, ευθύς σπεύδει να προσευχηθή και διά της προσευχής καταπραύνεται η ταραχή της καρδίας του.
Όχι δε μόνον αυτό κάμνει, αλλά και όταν ταράσσεται, με αυστηρότητα επιπλήττει και ελέγχει τον εαυτόν του, λέγοντας στην ψυχή του: «Τι θυμώνεις αθλία ψυχή; Τι ταράσσεσαι ως οι αφρίζοντες; αυτή ακριβώς η ταραχή αποδεικνύει ότι είσαι άρρωστη· διότι αν δεν ήσουν άρρωστη δεν θα υπέφερες· γιατί, ταλαίπωρη, ψυχή σταμάτησες να κατηγορής τον εαυτόν σου και κατηγορείς τον αδελφό διότι σου εφανέρωσε την ασθένεια που ήταν κρυμμένη μέσα σου και άγνωστη ως τώρα; Μιμήσου τον Χριστόν, ο Οποίος «λοιδορούμενος ουκ αντελοιδώρει, πάσχων ουκ ηπείλει».
Επήγαν μερικοί κάποτε προς τον Αββά Αγάθωνα θέλοντας να τον δοκιμάσουν αν δέχεται ταπεινά κάθε τι που του συμβαίνει και του λέγουν: «Εσύ είσαι ο Αγάθων; έχομε ακούσει για σένα ότι είσαι πόρνος και υπερήφανος». Και απήντησε ο Γέρων: Ναι, έτσι είναι όπως ακούσατε. Λέγουν πάλιν εις αυτόν: «Είσαι εσύ ο Αγάθων ο φλύαρος και ο κατάλαλος;». Ο δε είπε: Εγώ είμαι· και πάλιν του λέγουν: «Συ είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός;» και απεκρίθη ο Γέρων: Αιρετικός δεν είμαι.
Τότε τον παρεκάλεσαν λέγοντες: Πες μας, γιατί όλες τις ψευδείς κατηγορίες εδέχθης και αυτόν μόνον τον λόγον δεν εβάσταξες; Λέγει εις αυτούς: Τα πρώτα τα δέχομαι, διότι αυτό ωφελεί την ψυχή μου. Η αίρεσις, όμως, είναι χωρισμός από τον Θεόν.
Ας είμαστε όμως και διακριτικοί, ώστε χάριν της ταπεινώσεως δήθεν, να μην δεχθούμε ποτέ κάτι που θα μας χωρίση από τον Θεό.
Ο Αββάς δε Αρσένιος διηγείτο κάποτε το εξής: Ενώ εκάθητο ένας γέρων ασκητής στο κελλί του, άκουσε μία φωνή η οποία του έλεγε: Έλα να σου δείξω τα έργα των ανθρώπων. Εσηκώθη και εβγήκε έξω και τον οδήγησε σε κάποιον τόπον και εκεί του έδειξε έναν Αιθίοπα, ο οποίος έκοβε ξύλα και με αυτά έκανε ένα μεγάλο φορτίο.
Προσπάθησε κατόπιν να σηκώση το φορτίο και δεν μπορούσε· και αντί να αφαίρεση απ’ αυτό ξύλα για να γίνη ελαφρότερο, έκοβε και επρόσθετε και άλλα. Αυτό δε το έκανε για πολλήν ώρα. Αφού δε επροχώρησε λίγο του έδειξε άλλον άνθρωπο, ο οποίος εστέκετο πάνω από έναν λάκκο με νερό, έβγαζε απ’ αυτόν το νερό και το μετέφερε μέσα σε μια δεξαμενή η οποία είχε οπήν· διά της οπής δε αυτής το νερό επανήρχετο στον ίδιο λάκκο μέσα· και πάλι του λέγει: Έλα να σου δείξω και άλλο έργο των ανθρώπων. Και βλέπει τότε ένα Ναόν και δύο άνδρας έφιππους, οι οποίοι κρατούσαν στο χέρι τους από ένα ξύλο πλαγίως, ο ένας απέναντι του άλλου· ήθελαν δε να μπουν μέσα στο Ναό διά της πύλης και δεν μπορούσαν, διότι κρατούσαν το ξύλο πλαγίως.
Δεν εταπείνωσεν δε κανείς από τους δύο τον εαυτόν του, ώστε να πάη πίσω από τον άλλον και να βάλη το ξύλο σε ευθεία γραμμή για να μπόρεση έτσι να περάση. Έτσι έμειναν και οι δύο έξω της πύλης.
Αυτοί του λέγει, είναι εκείνοι οι οποίοι εζύγιζαν το κάθε τι και το μετρούσαν με ακρίβεια και υπερηφάνεια και το ανταπέδιδαν και ποτέ δεν έσκυψαν για να ταπεινωθούν και να διορθώσουν τον εαυτόν τους και να πορευθούν εις την ταπεινήν οδόν του Χριστού.
Δι’ αυτό και μένουν έξω από την Βασιλεία του Θεού. Ο δε άνθρωπος που έκοπτε τα ξύλα είναι άνθρωπος με πολλές αμαρτίες. Και αντί ταπεινά να τις ομολογήση και να μετανοήση, άλλες ανομίες προσθέτει πάνω σ’ αυτές τις αμαρτίες του. Εκείνος που αντλούσε το νερό, ήτο άνθρωπος που έκανε μεν καλά έργα, αλλά του έλειπε η ταπείνωσις, η οποία αν υπήρχε θα ‘χε αφαιρέσει από μέσα του κάθε ίχνος πικρίας, γι’ αυτό έχασε και τα καλά του έργα. Είναι άξιον, λοιπόν, να προσέχη ο άνθρωπος εις ό,τι κάνει, ώστε να μη κοπιάση μάταια και άδικα.
* * *
* Εκείνος ακριβώς ο άνθρωπος θα σωθή, όποιος δεν αποστρέφεται τα φάρμακα και αυτά είναι αι οδύναι και αι λύπαι αι επερχόμενοι διά διαφόρων αφορμών. Ο αποστρεφόμενος αυτά δεν γνωρίζει τι εργάζεται εις την ζωήν αυτήν, ουδέ τι θα παραλάβη μαζί του απερχόμενος. (Αγίου Μαξίμου)
* Αδελφός ηρώτησε τον Αββάν Ευπρέπιον λέγων: Πως έρχεται ο φόβος του Θεού κατ’ αρχάς εις την ψυχήν; και απεκρίθη ο γέρων εάν εκλέξη άνθρωπος την ταπείνωσιν και την ακτημοσύνην συντόμως έρχεται εις αυτόν ο φόβος του Θεού.
* * *
* Είπεν ο Αββάς Ιάκωβος: ‘Ώσπερ λύχνος εν σκοτεινώ τόπω φωτίζει, ούτω και ο φόβος του Θεού, όταν έλθη εις την καρδίαν αυτού, φωτίζει αυτόν και διδάσκει πάσας τας αρετάς και τας εντολάς του Θεού.
(Ο αείμνηστος καλός εργάτης του Ευαγγελίου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
μέσα από τα γραπτά του, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη)
πηγή
Μού γράφεις ότι εν τέλει πρέπει να υπάρχει «κάτι». Διάβασες, λές, ένα βιβλίο ενός μεγάλου αστρονόμου
περί αστέρων και υπέπεσε στην αντίληψή σου ο ισχυρισμός αυτού του λαμπρού επιστήμονα:
«Χωρίς τον Θεό τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να κατανοηθεί ούτε να εξηγηθεί».
Εξ αυτού οδηγήθηκες στο συμπέρασμα ότι «κάτι» υπάρχει.
Απλά πές υπάρχει Θεός και να είσαι χαρούμενος. Έτσι
μιλούν πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι: Υπάρχει «κάτι»! Αλλά εάν
μείνεις ως το τέλος της ζωής σου σ’ αυτήν την έκφραση, όλη σου η ζωή θα είναι ένα
τίποτα.
Γνώρισε τον Δημιουργό σου, αγαπητέ αδελφέ. Αυτό
είναι πιό σημαντικό από τη γνώση των δημιουργημάτων Του. Μην παραμένεις στήν
κοινωνία εκείνων για τους οποίους ο απόστολος Παύλος λυπάται λέγοντας: «Εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα»
(Ρωμ. 1,25).
Ο Ύψιστος καλλιτέχνης στέκει δίπλα στα έργα Του.
Εσύ κοιτάζεις πιό πολύ τις καλλιτεχνικές δημιουργίες Του, οι οποίες μέχρις ενός
σημείου ανοίγουν τα μάτια και κατόπιν τυφλώνουν. Γιατί δεν πλησιάζεις τόν
Καλλιτέχνη και δεν Τον γνωρίζεις και δεν Του συστήνεσαι;
Ο Χριστός γι’
αυτό ήρθε στον κόσμο, για να σου απλώσει το χέρι και να σε οδηγήσει. Όποιος δεν πλησιάζει
κοντά Του, δεν Του συστήνεται και δεν υποκλίνεται σ’ Αυτόν, δεν θα γίνει δεκτός
ούτε κάν στην αυλή Του στους ουρανούς.
Από το βιβλίο του αγίου
Νικολάου Βελιμίροβιτς «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται»
Γέροντας Γεώργιος Καψάνης: Τι μας οδηγεί στη μοναξιά, το κενό, το αδιέξοδο;
Όλοι αισθανόμαστε ότι φέρουμε τα ίχνη του
παλαιού ανθρώπου.
Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η φιλαυτία,
δηλαδή η αρρωστημένη εγωκεντρική «αγάπη» του εαυτού μας.
Η φιλαυτία δεν μας αφήνει να αγαπήσουμε αληθινά και ανιδιοτελώς το Θεό
και τον άνθρωπο.
Από τη φιλαυτία γεννιούνται τα πάθη.
Εμπαθείς καθώς είμαστε δεν μπορούμε να συνδεθούμε απαθώς με τα άλλα
ανθρώπινα πρόσωπα και τα πράγματα.
Οι σχέσεις μας γίνονται εμπαθείς και εγωιστικές και μας εμποδίζουν να
χαρούμε αληθινά τους συνανθρώπους μας και τα άλλα αγαθά του κόσμου.
Αυτό τελικά μας οδηγεί στη μοναξιά, το κενό, το αδιέξοδο.
Όταν λοιπόν λέμε παλαιό άνθρωπο, εννοούμε τον αρρωστημένο εγωκεντρισμό, από τον οποίο όλοι μας, άλλος
λιγότερο και άλλος περισσότερο, πάσχουμε.
Πώς θα απαλλαγούμε από αυτή τη βαριά πνευματική αρρώστια που
δηλητηριάζει όλη μας την ύπαρξη;
Μόνο κάποιος ελεύθερος από την αρρώστια αυτή θα μπορούσε να γίνει ο
ιατρός μας.
Μόνο ένας καινός, καινούργιος άνθρωπος θα μπορούσε να δώσει και σε μας
την δυνατότητα να ξεπεράσουμε την αρρώστια του παλαιού ανθρώπου και να γίνουμε
και εμείς καινοί - καινούργιοι άνθρωποι.
Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτός ο καινός άνθρωπος
είναι ο Θεάνθρωπος, ο Σωτήρας μας Χριστός, που κατά τη Γραφή «αμαρτίαν
ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού».
Ο Ιησούς Χριστός από άπειρη αγάπη για μας, προσφέρεται σε μας να
ενωθούμε μαζί Του και έτσι να μας μεταδώσει τη δική Του νέα ζωή.
Με το Άγιο Βάπτισμα, το Χρίσμα, τη Θεία Κοινωνία, γίνεται η ενσωμάτωσή
μας στο Σώμα του Χριστού και η ζωοποίησή μας από τον Χριστό.
Κάθε Χριστιανός που μετέχει στη ζωή του Χριστού, μέσα στο σώμα Του που είναι η Εκκλησία, έχει λάβει με
τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος τα σπέρματα της νέας ζωής.
Πρέπει όμως και να αγωνισθεί, για να καθαρίζεται όλο και περισσότερο
από τα πάθη και να στολίζεται με τις αρετές.
Ας το πούμε απλά: Όσο ο άνθρωπος αδειάζει από τον εγωισμό του, τόσο
γεμίζει με την αληθινή αγάπη και τη Χάρη του Θεού.
Όσο περιορίζεται ο παλαιός άνθρωπος,
τόσο αυξάνει ο καινός άνθρωπος.
Αυτό το πέρασμα από τον παλαιό στον νέο άνθρωπο δεν είναι εύκολο, γιατί
τα πάθη έχουν βαθιές ρίζες μέσα μας και δεν ξεριζώνονται εύκολα.
Επιμέλεια Στέλιος Κούκος
Από την περιοδική έκδοση «Αγιορείτικη Μαρτυρία»,
τεύχος 2.
Μπήκε ο Αύγουστος.Ο μήνας που δεν χρειάζεται πολλά λόγια.
Μπήκε ο Αύγουστος.Ο μήνας που δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Αρκεί ένα φως, μια σκιά από βασιλικό,ένα βλέμμα προς τον ουρανό. Στα χωριά, τον λένε «του Θεού». Στα σπίτια, ανοίγουν παράθυρα να περάσει λίγος αέρας και λίγη ελπίδα. Είναι ο μήνας της Παναγίας. Όχι γιατί Τη θυμόμαστε μόνο τότε. Αλλά γιατί αυτόν τον μήνα την ψάχνουμε πιο πολύ. Στα δύσκολα.Στα βαθιά.Εκεί που δεν χωράνε πια οι λέξεις. Μπήκε ο Αύγουστος. Κι ίσως είναι η στιγμή να σταθούμε λίγο πιο αργά,λίγο πιο αληθινά.Δημήτρης Καραβασίλης
Η κενοδοξία εμφανίζεται σε όλες τις εκδηλώσεις του απρόσεκτου ανθρώπου. Μοιάζει με την αράχνη, πού απλώνει παντού τον ιστό της, λέει ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος. Μερικοί άνθρωποι κάνουν κάποιον πνευματικό αγώνα και αποκτούν μερικές αρετές, τις οποίες θέτουν απερίσκεπτα στην υπηρεσία του πάθους της κενοδοξίας και χάνουν την αξία τους. Είναι ενδιαφέρουσα και η ακόλουθη διαπίστωση του οσίου Ιωάννου: «Έχω δεί πολλά και διάφορα φυτά αρετών, φυτευμένα μέσα στον κόσμο, που ποτίζονται από το βόρβορο του υπονόμου της κενοδοξίας και σκαλίζονταν από το πνεύμα της επίδειξης και λιπαίνονταν με το λίπασμα των επαίνων. Τα ίδια όμως αυτά φυτά, όταν μεταφυτεύθηκαν σε γή έρημο και άβατο από κοσμικούς, και άνυδρο, χωρίς το βρωμερό νερό της κενοδοξίας, αμέσεως ξεράθηκαν. Διότι δεν ήταν δυνατό, αυτά τα υδροχαρή φυτά να καρποφορήσουν σε σκληρά και άνυδρα γυμναστήρια»16.
Ο άνθρωπος που είναι δέσμιος του πάθους της κενοδοξίας διακρίνεται για την ακατάσχετη πολυλογία του προκειμένου να διαφημίζει τον εαυτό του. Δεν σέβεται την αλήθεια των πραγμάτων και δεν διστάζει να εμφανίζει τα ασήμαντα ως σπουδαία, αλλά και τα αμαρτήματα ως κατορθώματα πνευματικού αγώνα, διαστρέφοντας τις εντολές του Ευαγγελίου.
«Ο κενόδοξος δείχνει ότι είναι πιστός, ενώ είναι ειδωλολάτρης. Φαινομενικά σέβεται τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα επιζητεί να αρέσει στους ανθρώπους και όχι στον Θεό»17, τονίζει ο Όσιος Ιωάννης.
Μιλώντας για την κενοδοξία έρχεται στο νού μας και η ανθρωπαρέσκεια, που επίσης είναι αμαρτωλό πάθος. Ο Μέγας Βασίλειος αναφέρεται στη διαφορά που υπάρχει στα δύο αυτά πάθη: «Νομίζω ότι κενόδοξος είναι εκείνος που κάνει ή λέει κάτι, για να κερδίσει τη φθηνή κοσμική δόξα εκείνων, που τον βλέπουν ή τον ακούν. Ανθρωπάρεσκος δε είναι εκείνος, που ενεργεί κάτι, ακολουθώντας το θέλημα κάποιου ανθρώπου, για να τον ευχαριστήσει, ακόμα κι όταν η ενέργεια αυτή είναι ανήθικη»18.
Κλείνοντας τούτο το κείμενο μεταφέρουμε ένα ακόμα λόγο του ιερού Χρυσοστόμου: «Άς περιφρονήσουμε την κενοδοξία. Γι’ αυτό βέβαια λέγεται και κενή, επειδή είναι στερημένη εντελώς περιεχομένου και δεν έχει τίποτα σταθερό και βέβαιο, ούτε μόνιμο, αλλά είναι μόνο απάτη των ματιών και εξαφανίζεται πρίν ακόμα εμφανιστεί»19.
Να δώσουμε καλή απολογία στον Θεό, Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
Να δώσουμε καλή απολογία στον ΘεόΓέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης Η ζωή μας κρέμεται σε μια κλωστή· σε κάθε μας βήμα κρίνεται η ζωή μας. Πόσοι και πόσοι ξύπνησαν και δεν νύχτωσαν; και άλλοι έπεσαν να κοιμηθούν και δεν ξύπνησαν; Πολλά όνειρα κάμνουμε… και ξαφνικά έρχεται ο θάνατος και τα ματαιώνει όλα… Προσοχή! να μη φύγουμε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με ένοχη συνείδηση και λερωμένη ψυχή. Η παρούσα μας ζωή ομοιάζει με όνειρο και καπνό, ενώ η άλλη, η αιώνια ζωή είναι ατελεύτητη. Πάντοτε να ενθυμούμαστε, αγαπητοί, τον θάνατο και την κρίση του Θεού, για να αυξάνουμε τον φόβο του Θεού και να κλαίμε για τις αμαρτίες μας, διότι τα δάκρυα παρηγορούν την ψυχή του κλαίοντος. Ως όνειρο παρέρχονται όλα τα γήινα και κανένα αυτού του κόσμου δεν μένει σταθερό και αναλλοίωτο! Προς τι λοιπόν να αγαπήσουμε τα προσωρινά και εφήμερα, από τα αιώνια και αεί διαμένοντα! Ο θάνατος μας απειλεί ανά πάσαν στιγμήν, για να μας παραπέμψει στον άλλο κόσμο. Τι λοιπόν απομένει να κάνουμε εμείς; Τι άλλο παρά να ετοιμαζόμαστε να δώσουμε καλή απολογία στον Θεό;…
Ας μνημονεύουμε το άδηλον της φοβερής ώρας του θανάτου, ως και το τρομερό κριτήριο· διότι στην φοβερή ώρα του θανάτου κανένας δεν μας βοηθά· ούτε πατέρας, ούτε μητέρα, ούτε αδελφοί, συγγενείς και γνωστοί, ει μη μόνον τα έργα τα καλά, που κάναμε για τον Θεό και την ψυχή μας. Ας ενατενίζουμε τον Ιησού και αυτόν μόνον να φροντίζουμε να αναπαύσουμε και να χαροποιήσουμε, διότι σε Αυτόν θα πάμε να κριθούμε. Ας ενθυμούμαστε τον θάνατο, διότι όλα τερματίζουν σε αυτό τον κόσμο, και μακάριος όποιος σπούδασε την γνώση των ουρανίων πραγμάτων… Στην ώρα την δυσκολότατη και πολύ οδυνηρή του θανάτου ουδείς υπάρχει ο βοηθών τον άνθρωπο, ει μη τα έργα του μόνον. Ουδείς κατ’ αλήθεια, ει μη ο Θεός. Εάν Αυτόν υπηρετήσουμε, θα έχουμε πανίσχυρο βοηθό και αντιλήπτορα στον δεινό και επιθανάτιο χωρισμό ψυχής και σώματος! «Οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη του σώματος!» Έχουμε και τα εναέρια τελώνια, που παρεμποδίζουν τις ανερχόμενες ψυχές να ανέλθουν, παρουσιάζοντας τις πράξεις του βίου προς εμποδισμό της ανόδου τους.
Ο αββάς Αγάθων έκλαιγε την ώρα του θανάτου και του λέγουν τα καλογέρια του· «Και εσύ κλαις Αββά;» «Πιστεύσατέ με, τέκνα, εγώ μεν έβαλα την δύναμή μου για να αρέσω στον Θεό, δεν ξέρω όμως αν άρεσε το έργο μου ενώπιον του Θεού!» Έκλαιγε και ο μέγας εν ασκηταίς άγιος Αντώνιος. «Και συ κλαις Αββά;» «Πιστεύσατέ με, τέκνα, αφ’ ότου έγινα μοναχός, ο φόβος του θανάτου ουκ απέστη απ’ εμού».
Διδακτική ιστορία με τον γ. Χρυσόστομο τον θεοδίδακτο: Είναι σωστό να δέρνουμε όποιον βλασφημά;
Όταν ο Γέρων Χρυσόστομος ήταν εφημέριος στον Καρέα περί το 1960, εκλήθη στο γραφείο της Αρχιεπισκοπής και του δόθηκε η εντολή να τελέση τον γάμο σε ένα ζευγάρι που είχαν κώλυμμα γάμου σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες. Σύμφωνα με την εκμυστήρευση του Γέροντα, είχαν βαθμό συγγενείας (πρώτα εξαδέλφια). Ο π. Χρυσόστομος ήταν ζηλωτής των πατρικών παραδόσεων. Αρνήθηκε με ευγένεια, όχι ελεγκτικά αλλά αρνήθηκε. Δέχθηκε πολλαπλές πιέσεις. «Τι σε νοιάζει εσένα;» του έλεγαν, «αυτός που σε διατάζει έχει την ευθύνη» κλπ. Εκείνος σταθερός στην άρνησή του. Τότε τον έθεσαν σε αργία οικονομική, δηλαδή επιτρεπόταν να λειτουργή μόνο, όχι να τελή Μυστήρια κλπ., αλλά του έκοψαν τον μισθό από το 1960 μέχρι το 1984.
Τώρα αρχίζει το μαρτύριο της πείνας, της ζητιανιάς και της πικρίας για την μητριά Εκκλησία. Αυτός ο χρυσός άνθρωπος φιλοξενιόταν εδώ και εκεί, λειτουργούσε όταν του το επέτρεπαν και ζούσε από τα τρισάγια που έκαναν στα Κοιμητήρια οι πτωχοί αδελφοί του Χριστού.
Έτσι τον γνώρισαν όλοι, πτωχό, καθαρό, άρχοντα, ευθυτενή, λευκογένειο, με την τεράστια ομπρέλλα του καλοκαίρι-χειμώνα, γιατί ήταν παλλευκός και τον επείραζε το φως. Ας σημειωθή ότι δεν κρεοφαγούσε και, ενώ πενόταν, δεν ζητούσε, αρκούμενος σε ό,τι ο Θεός θα έστελνε με τον φωτισμό του σε κάποιον αδελφό.
Ήταν Μ. Τετάρτη, μια χρονιά που ήταν ακόμη άμισθος. Γύριζε από το Κοιμητήριο. Κατηφόριζε για το εκκλησάκι στον Καρέα. Ήταν μεσημέρι, είχε δροσιά, Άνοιξη. Δρασκέλιζε με μεγάλα βήματα με τα τρύπια άρβηλα τον μόνο ασφαλτόδρομο που ένωνε το Κοιμητήριο με την εκκλησία. Τότε άκουσε μια βαρειά βλασφημία για τον Χριστό από ένα θαμώνα του καφενείου. Πλησίασε στο καφενείο, τον έδειξε, του είπε, «έλα έξω» και με την ανάστροφη της δεξιάς του του έδωσε μία, τόσο δυνατή, που τον ξάπλωσε φαρδύ-πλατύ κάτω και ο άνθρωπος έχασε τις αισθήσεις του. Γύρισε χωρίς καν να τον κοιτάξη, τίναξε τα ρούχα του και συνέχισε τον δρόμο του χωρίς να τον νοιάξη. Οι άνθρωποι τον κοίταζαν αποσβολωμένοι και άκουγε πίσω του την φασαρία, αλλά αυτός προχωρούσε και δεν τον ένοιαζε τίποτε.
Φτάνει στον ναό, πάντοτε με την είσοδο έπαιρνε κερί από το παγκάρι, προσκυνούσε τις εικόνες και άναβε δύο κεριά, ένα για τους ζώντες και ένα για τους κεκοιμημένους. Προσκύνησε τις Βασιλικές εικόνες του τέμπλου και, μόλις σκύβει στον Χριστό, άκουσε στην καρδία του μια φωνή πραεία να τον μαλώνη. «Εγώ υπομένω σήμερα τα πάντα, Χρυσόστομε, και εσύ σχεδόν τον σκότωσες τον άνθρωπο».
Τότε συγκλονίστηκε, κατάλαβε τι είχε κάνει, γυρνάει πίσω να βρη τον άνθρωπο να του ζητήση συγγνώμη. Τίποτε, το καφενείο κλειστό, όλοι άφαντοι. Γυρίζει πάλι πίσω. Μπαίνει στο Ιερό, σφαλίζει τις θύρες και κλαίει ώρες, αλλά καμμία παρηγοριά. Το απόγευμα πάει στον Πνευματικό, εξομολογείται, αλλά πέτρα η καρδιά του. Ακούει μέσα του το Πνεύμα το Άγιο λυπημένο να του λέη: «Κάϊν, Κάϊν, που είναι ο αδελφός σου;». Γυρνά πάλι στην Εκκλησία. Που να τολμήση να φορέση το πετραχήλι του για την Ακολουθία! Ο λαός συνάζεται, ο ψάλτης αδημονεί και αυτός γονατιστός κλαίγοντας μπροστά στην αγία Τράπεζα παρακαλά για συγχώρεση.
Και τότε γίνεται το αναπάντεχο. Ο Σταυρός του Χριστού, που τον είχε βγάλει για να τον καθαρίση και τον είχε ακουμπήσει στον τοίχο, γλίστρησε και πέφτει με πάταγο. Το χέρι του Χριστού και το ξύλο του Σταυρού έπεσε με δύναμη πάνω στο κεφάλι του και το άνοιξε, τρέχαν τα αίματα. Και τότε άκουσε πραεία τη φωνή στην καρδία του, «τα αίματα είναι ο κανόνας σου, σήκω φόρεσε το πετραχήλι σου και πρόσεχε σεαυτώ». Και έβαλε «Ευλογητός» ο χαρίεις αυτός άνθρωπος ο θεοδίδακτος.
Πηγή: Θεοδοσίου ιερέως, «Ο Γέρων Χρυσόστομος ο Σταυρονικητιανός». Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», 2017, σελ 199-201. koinoniaorthodoxias.org
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Που να βρω υλικό στο διαδίκτυο για χριστιανική διαπαιδαγώγηση;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν η ζωή σου δεν πάει καλά...
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
