Ο διάβολος και η τηλεόραση – Συγκλονιστική μαρτυρία
Ανάγνωση σε 0.8 λεπτά
Αναγνώσεις: |
Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Μαρτυρία Χρυσοπούλου Ιωάννου, Αρχιτέκτονος από την Αλεξαντρούπολη:
«Είμαι παντρεμένος με την Σιοντοπούλου Ευανθία και έχουμε τρία παιδιά. Πριν από μερικά χρόνια όταν ο γιος μου ο Χρήστος ήταν τριάμισι χρονών, συνήθιζε βλέποντας την μητέρα του να θυμιάζει το σπίτι, να την ακολουθεί και να θυμιάζει (υποτίθεται) και ο ίδιος με την ξύλινη κουδουνίστρα του, η οποία έμοιαζε με θυμιατό, όλο το σπίτι επαναλαμβανόντας το "Κύριε ελέησον".»
Κάποια μέρα ενώ θυμίαζε κατά την συνήθεια του με το παιχνίδι του, παρέλειψε να θυμιάσει την γωνία του σαλονιού οπού βρισκόταν η τηλεόραση.
Αυτού το πρόσεξε η γυναικά μου και τον ρώτησε γιατί δεν θυμιατίζει το σαλόνι.
Ο Χρήστος απάντησε εντελώς φυσικά ότι αυτός ο ξένος που κάθεται πάνω στην τηλεόραση δεν του επιτρέπει να θυμιάσει εκει.
«Μα ποιος ξένος, Χρήστο», τον ξαναρωτά η γυναίκα μου.
«Να, αυτός καλέ μαμά, που κάθεται πάνω στην τηλεόραση, δεν τον βλέπεις;»
O Χρήστος έβλεπε με τα καθαρά μάτια της ψυχής του τον διάβολο καθήμενο πάνω στην τηλεόραση και τον οποίο μάλιστα ενοχλούσε το υποτιθέμενο θυμίαμα του Χρήστου.
«Μέτα από συζήτηση του παραπάνω γεγονότος με τον Πνευματικό μας πατέρα βγάλαμε την τηλεόραση από το σπίτι μας.»
Πηγή: "Ασκητές μέσα στον κόσμο". Εκδ.: Ι. Ησ. Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής
( Αναγνώσεις: )
Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Δίψα και πείνα για τον Χριστό
Γερόντισσα Σωφρονία
Σέ μία καθημερινότητα που όλα είναι πρόχειρα, γρήγορα και αναλώσιμα, η ψυχή του ανθρώπου πεινά. Πεινά για αλήθεια.
Γιά φώς.
Γιά αγάπη.
Γιά κάποιον που να μην τον χρησιμοποιήσει αλλά να τον αγαπήσει αληθινά.
Καί τότε έρχεται ο Χριστός.
Δέν
κάνει διαφήμιση, δεν επιβάλλεται, δεν φωνάζει. Έρχεται σε μία έρημο,
όπως και σήμερα, και προσφέρει το άρτο του Ελέους Του, σε όλους τους
πεινασμένους. Δεν ρωτά ποιοί είναι, ούτε αξιολογεί πόσο καθαροί ή άξιοι
είναι.
Ρωτά μόνο: «Πεινάς; Διψάς;»
Καί αν ναι, τότε γίνεται τροφή, γίνεται πηγή ζωής.
Η πείνα της ψυχής μας είναι βαθύτερη από κάθε βιολογική ανάγκη.
Δέν γεμίζει με θεωρίες, με φιλοσοφίες ή με θρησκευτικές τυπικές εξωτερικές συνήθειες.
Χρειάζεται παρουσία, θυσία, αληθινή σχέση.
Καί
αυτήν μόνον ο Χριστός μπορεί να την δώσει. Γι’ αυτό, όταν έρχεται η
στιγμή που μας φαίνεται ότι «ο ήλιος πέφτει» και ο κόσμος γύρω μας
λιγοστεύει από φώς, ο Χριστός δεν φεύγει.
Ευλογεί
το λίγο που έχουμε, το πολλαπλασιάζει, και μας χορταίνει όχι με ψωμί
μόνον, αλλά με νόημα, ελπίδα, παρηγοριά, κατεύθυνση.
Μάς ξανασηκώνει από τον ΑΔΗ μας, και μας επιστρέφει στην Αλήθεια.
Η σημερινή κοινωνία διψά.
Καί ενώ τρέχει και αγωνιά, χάνει τον προσανατολισμό και το νόημά της.
Αλλά ο Χριστός μας δείχνει ότι δεν έχει σημασία πόσοι είμαστε, πόσο λίγα έχουμε, πόσο σκοτεινή είναι η εποχή μας.
Σημασία
έχει να στρέψουμε την καρδιά μας σ’ Εκείνον. Η Εκκλησία είναι ο τόπος
τού πολλαπλασιασμού του ελέους. Τόπος όπου δεν χορταίνει μόνο ο
άνθρωπος, αλλά ξαναβρίσκει τον εαυτό του.
Είναι τόπος κοινότητας, αδελφοσύνης, λειτουργικής ζωής.
Δέν είναι θέατρο, ούτε καταφύγιο συναισθηματικών συγκινήσεων.
Είναι Σώμα Χριστού.
Καί όποιος μπαίνει σ’ αυτό το σώμα, με πίστη και ταπείνωση, δεν ξαναπεινά.
Εκείνος είναι ο Άρτος της Ζωής.
Ο Χριστός δεν μας χαρίζει υλικά αγαθά και γυαλιστερή εξωτερική ευτυχία που κραυγάζει και κομπάζει.
Μάς χαρίζει Εαυτόν!
Καί
όταν ο άνθρωπος Τον μεταλαμβάνει, τότε παύει να ζεί για τις πρόσκαιρες
υλικές απολαύσεις, και αρχίζει να ζεί για την αιωνιότητα.
Μέσα
σε μία κοινωνία που υποσιτίζεται πνευματικά, ο άνθρωπος του Θεού είναι
αυτός που κουβαλά σιωπηλά τον άρτο της ζωής στη βαθειά καρδιά του.
Ζώντας κοντά στον Χριστό,
Ζούμε κοντά στην παρουσία Του.
Κοντά στην εμπιστοσύνη.
Κοντά στη χαρά.
Κοντά στο Θείο Έλεος.
Ζώντας έτσι,
Φεύγει ο φόβος από την ψυχή μας και εγκαθίσταται η αγάπη.
Σοφά λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Για τούτο, πάνω απ’ όλα πρέπει πιο πολύ να κλαίμε: Για το ότι, επειδή οι κακοί στην εποχή μας έγιναν πολλοί
Ø Πηγή κακών είναι η έλλειψη μέτρου στις επιθυμίες μας. Σ’ αυτήν
οφείλονται οι πορνείες, οι πλεονεξίες, οι κλεψιές, οι φόνοι, οι ληστείες,
ολόκληρη η διαφθορά της ψυχής. Ας μην επιζητούμε, λοιπόν, περισσότερα από τα
απαραίτητα και στην τροφή και στα ενδύματα και στα σπίτια και στις άλλες
σωματικές ανάγκες.
Ø Αρχή της ραθυμίας είναι η αναβολή. ας μην αναβάλλουμε, λοιπόν, για αύριο
τη διόρθωσή μας, «γιατί δεν ξέρουμε τι θα φέρει η αυριανή μέρα» (Παροιμ.27:1),
ούτε να λέμε ότι θα νικήσουμε την κακή συνήθεια σιγά - σιγά, γιατί αυτό το
«σιγά - σιγά» δεν θα φτάσει ποτέ.
Ø Για τούτο, πάνω απ’ όλα πρέπει
πιο πολύ να κλαίμε: Για το ότι, επειδή οι κακοί στην εποχή μας έγιναν πολλοί,
τα κακά δεν προκαλούν πια ντροπή σ’ εκείνους που τα διαπράττουν.
Ø Ότι γίνεται στον καιρό του,
είναι χρήσιμο. Ότι γίνεται άκαιρα, όχι μόνο άχρηστο είναι, αλλά και βλαβερό.
Κόβοντας το κάπνισμα μειώνεται το άγχος υποστηρίζουν οι επιστήμονες
Όσοι πιστεύουν ότι το κάπνισμα τους ηρεμεί και τους χαλαρώνει, καλύτερα να το ξανασκεφτούν, αφού πρόσφατη Βρετανική έρευνα ανατρέπει όλες τις.... μέχρι τώρα πεποιθήσεις. Συγκεκριμένα όπως απέδειξαν οι ειδικοί, η διακοπή του καπνίσματος, όχι μόνο δεν αυξάνει το στρες, αλλά αντίθετα το μειώνει κιόλας.
Όπως αναφέρει το BBC, ερευνητές των πανεπιστημίων του Κέμπριτζ, της Οξφόρδης και του King's College του Λονδίνου, μελέτησαν περίπου 500 καπνιστές που παρακολουθούσαν προγράμματα διακοπής του καπνίσματος σε κλινικές της Βρετανίας και διαπίστωσαν σημαντική μείωση του άγχους στους 68 ανθρώπους που είχαν καταφέρει να κόψουν το τσιγάρο μετά από έξι μήνες προσπαθειών.
Επίσης, κατά τη διάρκεια της έρευνας διαπιστώθηκε ότι η μείωση του άγχους μετά τη διακοπή του καπνίσματος ήταν ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ όσων ήταν εξαρχής αγχώδεις, ή είχαν ψυχολογικές διαταραχές.
Η μελέτη αυτή, εξηγούν οι Βρετανοί ερευνητές, μπορεί να καθησυχάσει όσους φοβούνται πως αν κόψουν το κάπνισμα, θα έχουν μετά περισσότερο άγχος. Ωστόσο, οι ειδικοί τονίζουν ότι μία αποτυχημένη απόπειρα διακοπής του καπνίσματος φαίνεται να αυξάνει σε μέτριο βαθμό το επίπεδο του άγχους.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, όσοι καπνίζουν κατά κύριο λόγο για να βρουν ένα ψυχολογικό στήριγμα στο άγχος που τους κατακλύζει, είναι αυτοί που συνήθως αναζητούν να ανάψουν ένα τσιγάρο μόλις ξυπνούν το πρωί. Όταν όμως τελικά το κόψουν, νιώθουν λιγότερο αγχωμένοι.
«Αβοηθήτων δύναμις και ελπίς απηλπισμένων»Σοφία Μπεκρή Ο Θεόδωρος Β’ Λάσκαρης, συνθέτης του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος στην Παναγία, παρουσιάζει, μέσα από υπέροχες ποιητικές εικόνες, τις δυσκολίες του βίου του: «των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσιν την ταπεινήν μου ψυχήν», «εκύκλωσαν αι του βίου με ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον, Θεοτόκε». Στην πραγματικότητα, ο ποιητής και «φιλόσοφος-βασιλεύς» δεν εκθέτει γενικώς «τις συμφορές του βίου» αλλά και τις ταλαιπωρίες που υπέστη ως αυτοκράτορας της πολύπαθης αυτοκρατορίας της Νικαίας, η οποία αντιμετώπιζε διαρκείς απειλές από εξωτερικούς εχθρούς, που επιβουλεύονταν την ακεραιότητά της – Μουσουλμάνους, Φράγκους, Βουλγάρους, Δεσπότες της Ηπείρου –, και από εσωτερικούς – ευγενείς αριστοκράτες –, που αντιμάχονταν την φιλολαϊκή πολιτική των αυτοκρατόρων της. Ευαίσθητη και φιλάσθενη φύση ο ίδιος ο Θεόδωρος, πικραμένος και συντετριμμένος από τις πολλαπλές δυσκολίες, δεν έχει που αλλού να καταφύγη ανθρωπίνως για βοήθεια. Προσφεύγει, λοιπόν, στην «κραταιά προστασία» της Θεοτόκου, τείνοντας «χείρα βοηθείας» και προσδοκώντας «την θερμή της αντίληψη (= βοήθεια)». Εξ άλλου, η Υπέρμαχος Στρατηγός πάντοτε βοήθησε τον πονεμένο της λαό και είναι και γι’ αυτόν «τον γυμνωθέντα απάσης βοηθείας» «η αβοηθήτων δύναμις και ελπίς απηλπισμένων». Είναι, πράγματι, παρήγορο ότι ο ποιητής δεν μένει μόνον στην έκθεση των προσωπικών του δεινών, τα οποία παρουσιάζει με παραστατικό τρόπο και με πλούσιες εικόνες από την φύση: «καταιγίς με χειμάζει των συμφορών και των λυπηρών τρικυμίαι καταποντίζουσιν», «συμφορών νέφη την εμήν καλύπτουσι καρδίαν», αλλά εκφράζει, συγχρόνως, και την πεποίθησή του ότι μόνον Εκείνη, η Δέσποινα του κόσμου, μπορεί να γίνη «η ταχινή βοήθεια», «εν τοις κινδύνοις ρύστις και προστάτις εν τοις πειραστηρίοις (= πειρασμούς)».
Από πού, όμως, αντλεί ο ποιητής αυτήν του την βεβαιότητα, ότι η Παναγία θα προσέλθη αρωγός στις συμφορές του πολυτάραχου βίου του; Δεν ήταν, ασφαλώς, η πρώτη φορά που προσέτρεχε στην βοήθειά της και λυτρώθηκε, με την κραταιά της δύναμη, «εξ εχθρών δυσμενών και εξ αμετρήτων αναγκών και θλίψεων». Είναι γεγονός ότι η Παναγία είχε και παλαιότερα σώσει την Βασιλεύουσα Πόλη από δυσμενείς εχθρούς (Αβαροσλάβου, 626 / Άραβες 677 και 718 / Ρώσους 860). Να σημειωθή ότι οι αυτοκράτορες της Νικαίας, και ιδιαιτέρως ο Θεόδωρος Β’ Λάσκαρης, ο γιος του Ιωάννου Γ’ Βατάτζη, είχαν την συνείδηση ότι είναι διάδοχοι των Βυζαντινών Βασιλέων, απόγονοι του Μεγάλου Κωνσταντίνου, και είχαν χριστιανική και ελληνική παιδεία και συνείδηση, όπως φαίνεται, εξ άλλου, από τον άριστο χειρισμό της γλώσσας στο ποίημα του Θεοδώρου και από την εμπιστοσύνη που δείχνει στο πρόσωπο της Παναγίας: «νυν πεποιθώς επί την σην κατέφυγον αντίληψιν κραταιάν και προς την σην σκέπην ολοψύχως έδραμον». Και αλλού: «εθαυμάστωσας όντως νυν επ’ εμοί τας ευεργεσίας σου (= έκανες θαυμαστές τις ευεργεσίες σου), Κόρη, και τα ελέη σου», «ως γαρ φυσίζωος [(γεννήτρια της ζωής < φύω + ζω)] εκ των δεσμών των του Άδου προς ζωήν ανήγαγες εις γην με ρεύσαντα».
Είναι αναρίθμητες οι εικόνες που χρησιμοποιεί ο λόγιος ποιητής, μεγάλος ο πλούτος των λέξεων και βαθιά τα νοήματα. Δεν χορταίνει, πραγματικά, κανείς να διαβάζη και να ξαναδιαβάζη το υπέροχο αυτό ποίημα, τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα, και να εντρυφά συνεχώς στο πλούσιο περιεχόμενό του. Όσο περισσότερο, μάλιστα, εμβαθύνει, τόσο περισσότερο συναισθάνεται την λεπτότητα της ευαίσθητης ποιητικής ψυχής, που αντιμετωπίζει συχνά «α-πορία εκ πάντων» και επιζητεί θερμώς την «αντίληψη» της φιλεύσπλαχνης Κόρης. Μάλιστα, είναι τόσο βέβαιος ότι θα τύχη και αυτήν την φορά της βοηθείας της, ώστε εκφράζει προκαταβολικά τις ευχαριστίες του: «ου σιωπήσω βοάν τρανώτατα τα μεγαλεία τα σα», «σε δοξάζω και ανυμνώ και γεραίρω (= τιμώ) την πολλήν και άμετρον κηδεμονίαν σου». Παράλληλα, όμως, εκδηλώνει και την απέραντη ευγνωμοσύνη του για τους «αμέτρους οικτιρμούς» της ευγενούς Κόρης. «Ω της σης προνοίας και της ευεργεσίας, ης αφθόνως αυτός παραπήλαυσα». Αναρωτιέται, μάλιστα, ποιο δώρο θα μπορούσε να φανή αντάξιο των πολλών «δωρημάτων» και της «αμετρήτου χρηστότητός» της και δηλώνει ότι δεν θα παύση ποτέ να διακηρύσση προς όλους «τον βυθόν του ελέους και την βρύσιν των απείρων θαυμάτων και την πηγήν την αέναον της προς αυτόν συμπαθείας» της. Σε μιαν άλλη εξαίσια μεταφορά καλεί την Θεοτόκο, «το δοχείον του φωτός το καθαρόν και άμωμον», να φωταγωγήση αυτόν «τον σκοτισθέντα νυκτί αμαρτημάτων» και να απομακρύνη «η γεννήσασα φως το απρόσιτον» «τον σκοτασμόν της αθλίας ψυχής και καρδίας» του. Ο ποιητής ολοκληρώνει την δέησή του, παρακαλώντας την Παναγία να μην παραβλέψη τα δάκρυα και τον στεναγμό του, αλλά να επληρώση τις αιτήσεις του, εκφράζοντας για άλλη μια φορά την βεβαιότητα ότι όλα τα μπορεί, «ως πανσθενούς (= παντοδυνάμου) Θεού Μήτηρ, ει νεύση έτι μόνον (= εάν συγκατανεύση, εάν γείρη με συμπάθεια) προς την οικτράν ταπείνωσιν (του)».
Είναι, πράγματι, αξιοπερίεργο πως ένας μεγάλος και τρανός αυτοκράτορας αισθάνεται τόσο αβοήθητος στην αντιμετώπιση των δυσκολιών του. Όποιος, όμως, έχει μελετήσει τον πολυτάραχο βίο του και τις διαρκείς περιπέτειες της αυτοκρατορίας του, είναι, νομίζω, σε θέση να κατανοήση τις απογοητεύσεις, τον πόνο και την θλίψη της συντετριμμένης του καρδίας, όπως αυτές αποτυπώνονται με την ποιητική γραφίδα μιας ευαίσθητης ψυχής που συλλαμβάνει και αποδίδει σε βάθος όλες τις αποχρώσεις των συμφορών. Εκείνο, όμως, που είναι ιδιαιτέρως παρήγορο είναι ότι ο ποιητής, παρ’ ότι θλίβεται πικρώς και θρηνεί γοερώς για τα αμέτρητα προσωπικά και γενικά δεινά, που του προξενούν εχθροί και φίλοι, εν τούτοις δεν χάνει την ελπίδα του στον Κύριο και στην Παναγία Μητέρα Του. Για την ακρίβεια Εκείνη είναι πλέον «ταις θλίψεσιν του βίου» η μόνη του ελπίδα, η τελευταία του καταφυγή και παραμυθία. «Προς τίνα καταφύγω άλλην, Αγνή…» (α’ τροπάριο της θ’ ωδής).
Δεν μένει, επομένως, παρά και εμείς, οι πολλαπλώς και πολυτρόπως απογοητευμένοι από τους κάθε λογής κήρυκες της σωτηρίας του κόσμου τούτου, να εναποθέσωμε πλέον τις ελπίδες μας στην μόνη «κραταιάν αντίληψιν», την «αβοηθήτων δύναμιν και ελπίδα απηλπισμένων», και να την παρακαλέσωμε θερμώς να δεχθή και την δική μας πενιχρή δέηση και τους αμετρήτους στεναγμούς της καρδίας μας. Εκείνη είναι η μόνη που δεν αφήνει κανέναν «κατησχυμμένο» αλλά ικανοποιεί τις δεήσεις όλων όσων αιτούνται την χάρη και λαμβάνουν τελικά το δώρημα, πάντοτε προς το συμφέρον της αιτήσεώς των. Γλυκιά μας Παναγία, εσύ που είσαι η Μήτηρ του Πανσθενούς Δεσπότου, νεύσον και προς την ημών ταπείνωσιν και μεσίτευσον προς την σωτηρίαν πάντων των εις σε ειλικρινώς προστρεχόντων και πιστώς δεομένων. Γένοιτο!
Που να βρω υλικό στο διαδίκτυο για χριστιανική διαπαιδαγώγηση;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν δε νιώθεις καλά με τον εαυτό σου...
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Όταν το σώμα γίνει ασθενικό, αναγκαστικά και η ψυχή συμμετέχει σ’ αυτή τη βλάβη· γιατί ως επί το πλείστον οι ενέργειες της ψυχής συμβαδίζουν με τη διάθεση του σώματος.
Γιατί και κατά τη διάρκεια των ασθενειών είμαστε διαφορετικοί εξαιτίας της αδυναμίας του σώματος και διαφορετικοί, όταν είμαστε υγιείς.
Όπως ακριβώς δηλαδή στην περίπτωση της χορδής του οργάνου, όταν οι φθόγγοι είναι απαλοί και άτονοι και αδύνατοι, υποβαθμίζεται και η αξία της μουσικής τέχνης, επειδή αναγκάζεται να ακολουθεί την αδυναμία των χορδών· έτσι και στην περίπτωση του σώματος, η ψυχή δέχεται απ’ αυτό πολλές βλάβες, πολλές ανάγκες.
Γιατί, όταν το σώμα έχει ανάγκη από πολλή περιποίηση, και η ψυχή υπομένει την σκλαβιά εκείνη.
