Είσαι σίγουρος οτι θέλεις να γίνεις ανάδοχος;


Ανάγνωση σε 8.9 λεπτά
Αναγνώσεις: |


Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
To πρόσωπο του Αναδόχου είναι ιερό, συνάπτει δεσμούς πνευματικής συγγένειας με τον Αναδεκτό και την οικογένειά του. Και λόγω της φύσεώς του λειτουργήματός του επιβάλλεται να τυγχάνει εμπιστοσύνης και εγκρίσεως της Εκκλησίας. Ο Ανάδοχος πρέπει να ξαναβρεί το ρόλο του, δηλ να γίνει για τον Αναδεκτό «εγγυητής εις Χριστόν, ώστε τηρείν τα της πίστεως και Χριστιανικώς ζήν».

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει: «Ότι αν οι Ανάδοχοι ήξεραν το τι λένε, τι υπόσχονται κατά τις κατηχήσεις και το βάπτισμα και τι μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν, δεν θα ήθελαν να βαπτίσουν, ούτε και αν με θερμά παρακάλια τους παρότρυναν».

Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης αναφέρει σχετικά με τον Ανάδοχο: «Αναδόχους ποιείσθαι φιλευσεβείς και διδασκάλους σχεδόν της πίστεως».

Ο σύγχρονος άγιος κοιμηθείς Γέροντας της Ρουμανίας π.Κλεόπας Ήλιε έλεγε για τους Αναδόχους: «Αντιλαμβάνονται όσοι γίνονται Ανάδοχοι, ότι θα δώσουν λόγο ενώπιον του θεού για τα πνευματικά των παιδιά; Μπορούμε να πούμε ότι πολλοί Ανάδοχοι σώζονται από τα πνευματικά τους παιδιά, εάν τα αναθρέψουν με φόβο θεού. Αλλά οι περισσότεροι τιμωρούνται για την οκνηρία και αδιαφορία των προς τα πνευματικά τους παιδιά».

Γενικά-εισαγωγικά
1. Ο Ανάδοχος είναι ο πνευματικός πατέρας ή η πνευματική μητέρα.

2. Ο Ανάδοχος προκειμένου να αναλάβει τη βαριά διακονία του οφείλει να είναι Ορθόδοξος Χριστιανός, όχι μόνο στα χαρτιά του, αλλά και σε όλη τη βιωτή του.

3. Ο Ανάδοχος οφείλει να κάνει Μυστηριακή ζωή, να μετέχει απαραιτήτως των μυστηρίων της εξομολογήσεως και της τακτικής θείας Κοινωνίας.

4. Ο Ανάδοχος οφείλει να μελετά το Λόγο του Θεού, όπως αυτός είναι αποτυπωμένος μέσα στην Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη.

5. Ο Ανάδοχος οφείλει απαραιτήτως να εκκλησιάζεται τακτικά, να έχει γνήσια λειτουργική ζωή και όχι μόνον κατά τις μεγάλες εορτές της Χριστιανοσύνης, Πάσχα και Χριστούγεννα, και μάλιστα μόνο για άναμμα κεριού ή στο προαύλιο του ναού.

6. Ο Ανάδοχος οφείλει να γνωρίζει εκτός της Αγίας Γραφής και τους βίους των Αγίων, Πατερικά συγγράμματα, τα λεγόμενα θρησκευτικά βιβλία. Να γνωρίζει καλά την ορθόδοξη πίστη.

7. Ο Ανάδοχος οφείλει να τηρεί κατά γράμμα τις Παραδόσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, όπως νηστείες και προσευχές. Δεν μπορεί για παράδειγμα να πηγαίνει ο Ανάδοχος τον Αναδεκτό του στο ναό για να τον μεταλάβει κι ο ίδιος ποτέ του να μη δίδει πρώτος το παράδειγμα της μετοχής στα Άχραντα Μυστήρια.

8. Ο Ανάδοχος οφείλει εκτός των υλικών δώρων, τα οποία για την Εκκλησία θεωρούνται υποδεέστερα, όποιας μάρκας κι αν αυτά είναι, να προσφέρει πνευματικά δώρα, όπως είναι πνευματικά βιβλία, CD, DVD κ.α

9. Ο Ανάδοχος οφείλει να μαθαίνει στον Αναδεκτό του την προσευχή, τον τακτικό εκκλησιασμό, τις επισκέψεις σε μέρη πνευματικά, ως είναι οι εκκλησίες μας, τα μοναστήρια μας, τα κατηχητικά σχολεία, οι πνευματικές κατασκηνώσεις, συνάξεις κ.α

10. Ο Ανάδοχος οφείλει να συμβάλει για την ορθόδοξη πνευματική πορεία του Αναδεκτού του. Δεν νοείται ο Ανάδοχος να βλέπει μόνο τον Αναδεκτό του μία ή δύο φορές το χρόνο. Η τακτική επικοινωνία μεταξύ τους θεμελιώνει γερές πνευματικές βάσεις και μάλιστα σε εποχές δύσκολες που όλα γύρω μας είναι διαβρωμένα και σάπια. Ο Ανάδοχος μπορεί να ορθώσει λόγο δυνατό και πολλές φορές καθοριστικό σε λάθος επιλογές του Αναδεκτού του και να αποτρέψει κάτι που ούτε η ίδια η οικογένεια μπορεί να πετύχει. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει οι σχέσεις μεταξύ των γονέων, Αναδόχου και Αναδεκτού να είναι σταθερές και ακύμαντες από μικρότητες που δημιουργεί ο κοσμικός βίος. Ως εκ τούτου ο Ανάδοχος είναι πρόσωπο του σπιτιού, έχει λόγο, δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, ούτε εκλαμβάνεται ως δωροθέτης και «Santa Claus».

11. Ο Ανάδοχος ενδιαφέρεται για τις πνευματικές επιδόσεις του Αναδεκτού του όποιες και αν είναι αυτές, χαίρεται όταν υπάρχει χαρά και κλαίει μαζί του όταν υπάρχει αποτυχία, δυστυχία και θλίψη. Αυτό σημαίνει ότι μεταξύ Αναδόχου και Αναδεκτού υπάρχει ένας πνευματικός δεσμός μεγάλος που δεν μπορεί να διαρραγεί με τίποτα. Δηλαδή κι αν ακόμη ο Αναδεκτός έχει παιδί ίδιας ηλικίας με το βαπτιστήρι του πρέπει, όπως αγωνίζεται για το ίδιο το σαρκικό του παιδί, εξίσου να πασχίζει και για το πνευματικό του παιδί. Οι ίντριγκες και τα φαβορί που κατά καιρούς συμβαίνουν στην παραπάνω περίπτωση δεν ανήκουν σε αληθινές πνευματικές σχέσεις που δημιουργεί η Αναδοχή, αλλά σε επιφανειακές σχέσεις που έχουν μεταξύ Αναδόχου και Αναδεκτού ημερομηνία λήξεως.

12. Ο Ανάδοχος δεν τελειώνει το έργο του στο ναό ανήμερα στης Βαπτίσεως. Ούτε όλη η γιορτή, ή το πανηγύρι όπως κάποιοι το ονομάζουν, τελειώνει με ένα τραπέζι που οφείλουν να κάνουν οι γονείς του νεοβαπτιζόμενου σ’αυτόν. Αλλά ίσα ίσα από την ημέρα της βαπτίσεως ο Ανάδοχος επωμίζεται μεγάλη πνευματική ευθύνη. Μπορεί σήμερα η επιδερμική προσέγγιση του μυστηρίου να μην οδηγεί στο ποθούμενον της ορθοδόξου καθιερώσεως του σκοπού του θεσμού του Αναδόχου αλλά αυτό δεν αίρει την αληθινή αιτία υπάρξεως του, ασχέτως με τον τρόπο που σήμερα αυτός ο θεσμός προσεγγίζεται. Η κατάσταση αυτή δεν ζημιώνει αυτή την ίδια την ύπαρξη της Θεοΐδρυτης Εκκλησίας, αλλά αδικεί όλους εμάς που δεν συμμορφωνόμεθα στις Εντολές του Θεού, της Αγίας μας Εκκλησίας και των Ιερών Παραδόσεων μας. Ως εκ τούτου ο Ανάδοχος οφείλει και πρέπει να βρει και πάλι τον αρχικό του σκοπό υπάρξεως, που δεν είναι άλλος, του πνευματικού πατέρα και εν Χριστώ αδελφού.

13. Στην αρχαία Εκκλησία των πρώτων αιώνων υπάρξεώς Της ο Ανάδοχος ως θεσμός δεν υπήρχε στη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα γιατί τα Βαπτίσματα των χριστιανών γίνονταν σε προχωρημένη ηλικία. Αυτό σήμαινε ότι ο βαπτιζόμενος όχι μόνον είχε επίγνωση του τι έκανε, αλλά προκειμένου να ασπαζόταν τον Χριστιανισμό έπρεπε να περάσει από δοκιμασία εξετάσεων, σχετικά με την πιστοποίηση της Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας του. Γεγονός που διασφάλιζε την υγιά παρουσία του μέσα στην Εκκλησία. Από τότε που στην Εκκλησία μας καθιερώθηκε ο νηπιοβαπτισμός ως απαραίτητος θεσμός την ευθύνη για την πνευματική άνδρωση των νηπίων, μαζί με τους γονείς αναλαμβάνουν και οι Ανάδοχοι.

Η παρουσία των Αναδόχων είναι λοιπόν εκ προοιμίου μια ασφαλιστική δικλείδα για την Εκκλησία, ότι το νήπιο θα αναπτυχθεί εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, μέσα στο Ορθόδοξο περιβάλλον της χριστιανικής κατά πάντα οικογένειας, μέσα στον Ορθόδοξο ναό με τον τακτικό Εκκλησιασμό και τη αδιάλειπτη άσκηση της Μετοχής των Αχράντων Μυστηρίων και της προσευχής. Αυτήν την εγγύηση της ορθοδοξότητας των βαπτισμένων πιστών μελών Της η Εκκλησία την φιλτράρει δια μέσου των Ορθοδόξων Αναδόχων, πιστών κατά πάντα τέκνων της. Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι για να γίνει κάποιος Ανάδοχος οφείλει να έχει τη σφραγίδα της Ορθοδοξότητάς του. Αυτό η Εκκλησία το διασφαλίζει ανά τους αιώνες με το μυστήριο της Εξομολογήσεως. Άρα Ανάδοχος μπορεί να γίνει μόνον εκείνος που μετανοεί και κατά συνέπεια εκείνος που κάνει πνευματική ζωή. Δηλαδή Ανάδοχος γίνεται ο κάθε αμαρτωλός, ενσυνείδητα όμως μετανοημένος, δια του μυστηρίου της Εξομολογήσεως.

14. O Aνάδοχος οφείλει να σέβεται την Εκκλησία και το ιερατείο. Δεν μπορεί να αναλαμβάνει κάποιος να βαπτίσει και να αποστρέφεται την Εκκλησία και τους υπουργούς των Ιερών Μυστηρίων Της, δηλαδή τους ιερείς. Οφείλει ο κάθε Ανάδοχος να αποδέχεται τις πνευματικές συστάσεις και νουθεσίες των ιερέων χωρίς εγωισμούς και απαξιώσεις. Τελευταίως, εξαιτίας του ότι πολλοί εκ των πιστών μας έχουν απομακρυνθεί από την Εκκλησία απόμεινε στους ιερείς να κρατούν, ως μόνοι θεματοφύλακες, τις Ιερές Παραδόσεις της Ορθοδοξίας. Αυτό έχει ως συνέπεια να δέχονται εκ μέρους των «πιστών» πολλές φορές απειλές για δημοσιεύσεις σε ΜΜΕ και εξευτελισμούς προκειμένου να επιτύχουν αυτοί το όποιο απάδον προς τα θεσμά της Εκκλησίας θέλημά τους. Για παράδειγμα τελευταίως πολλά ευτράπελα συμβαίνουν στους ναούς εκ μέρους των Αναδόχων, αλλά και των γονέων των νηπίων που προσέρχονται στους Ορθόδοξους Ναούς μας. Π.χ εμφανίζονται Ανάδοχοι που πλήρωσαν για πολύχρωμα μπαλόνια να επιθυμούν το στολισμό τους μέσα στους Ιερούς Ναούς.

Κάποιοι άλλοι σκέπτονται να παρουσιάσουν προγράμματα ζογκλέρ και κλόουν μέσα στο ναό, προκειμένου να διασκεδάσουν τους παρευρισκομένους , κάποιοι άλλοι επιμένουν στο στολισμό της κολυμβήθρας, ως μη όφειλε περιττά έξοδα, με κάθε είδους στολίσματα. Και μπορεί εν πρώτοις να αποδέχεται η Εκκλησία τα στολίσματα με αληθινά άνθη, καθότι στολίζει και η ίδια τα εικονίσματα των Αγίων της μ’αυτά, όμως απάδει στο στολισμό της κολυμβήθρας να κρέμονται κλόουν, παιχνιδάκια, αυτοκινητάκια, αρκουδάκια, ψαράκια κι αυτά ακόμη τα άνθη και ο,τιδήποτε ακαθόριστο και βέβηλο για το ίδιο το Μυστήριο. Πόσο μάλλον όταν ειδωλολατρικές μορφές και σχήματα προβάλλονται μέσα στον ορθόδοξο χώρο της.

15. Εκτός τούτων των ανωτέρω πρέπει να σημειώσουμε ότι οι Ανάδοχοι οφείλουν να εμβαθύνουν και στους διάφορους ακόμη συμβολισμούς των τελουμένων στο μυστήριο του Βαπτίσματος, αλλά και των ειδών που χρησιμοποιούνται στο μυστήριο. Είδη όπως έλαιο, πρέπει πάντοτε να είναι ελαιόλαδο, λαμπάδες από γνήσιο κερί μελίσσης, λαμπάδα βαπτίσεως και όχι στάτ κεριού με στολίσματα εξεζητημένα και προσβλητικά καθότι κατά την ψαλμωδία του «όσοι εις Χριστόν» θα πρέπει ο Ανάδοχος μετά λαμπάδος και νεοβαπτιζομένου να κάνουν γύρους πέριξ της κολυμβήθρας. Αλλά και τα ρούχα, τα λεγόμενα «εμφώτια» του νεοβαπτιζομένου πρέπει να είναι λευκά, γιατί συμβολίζουν την αγνότητα και καθαρότητα. Ως εκ τούτου χρωματιστά ρούχα, χρωμάτων μπλε για τα αγοράκια και ροζ ή κόκκινα για τα κοριτσάκια απάδουν στον ανωτέρω συμβολισμό και δεν γίνονται αποδεκτά από την Εκκλησία.

16. Το πόσο σπουδαία θεωρεί την πνευματική σχέση μεταξύ αναδόχου και αναδεκτού η Ορθόδοξη Εκκλησία φαίνεται και εκ του γεγονότος ότι θεωρεί αυτή τη σχέση πλέον ως συγγένεια και για τον λόγο αυτό κωλύει(=απαγορεύει) την τέλεση θρησκευτικού γάμου μεταξύ τους. Φυσικά το κώλυμα αυτό ίσχυε στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας μέχρι τότε που ήταν σε ισχύ Νόμου μόνον ο θρησκευτικός γάμος. Από τότε όμως που εισήχθη και ισχύει στην Ελλάδα ο πολιτικό γάμος (1982) το κώλυμα αυτό δεν ισχύει πλέον για την πολιτεία. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία ισχύει ως κώλυμα και είναι μεγάλη αμαρτία.

17. Ένα παράδοξο φαινόμενο που παρατηρείται τελευταίως στην Εκκλησία μας είναι η παρουσία πολλών Αναδόχων. Αυτό δεν συνηθίζεται κατά την Ορθόδοξη Παράδοσή μας. Η ικανοποίηση πιθανόν πολλών φίλων μας και η ωφεμιλιστική εμπορευματοποίηση του Μυστηρίου εκ μέρους των γονέων, τους οδηγεί να επιλέγουν πολλούς Αναδόχους, τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι κ.ο.κ Όμως αυτό αντιβαίνει καθ’ολοκληρίαν στο γεγονός ότι εκ της κολυμβήθρας ένας κανονικά αναδέχεται στην αγκαλιά του τον Αναδεκτό του. Δεν είναι δυνατόν σε τρεις αγκαλιές να αναδεχθεί το νήπιο, πολύ μάλιστα περισσότερο όταν οι Ανάδοχοι είναι περισσότεροι. Ας είμαστε πιο συγκρατημένοι σε τέτοιου είδους αποφάσεις εμείς οι μεγαλύτεροι γονείς. Το παιδί πρέπει να έχει έναν Ανάδοχο, να τον γνωρίζει και να συναναστρέφεται μαζί του. Καθίσταται δύσκολο οι πολλοί Ανάδοχοι να βλέπουν είτε από κοινού τον Αναδεκτό τους είτε χωριστά. Μάλιστα σήμερα που τα προγράμματα των ανθρώπων είναι τόσο δύσκολα και ο χρόνος επαφής καθίσταται πολυτέλεια, αντιλαμβανόμεθα τι θα γίνεται όταν οι τρεις, τέσσερις ή και παραπάνω Ανάδοχοι αποφασίζουν σε διαφορετικές ημέρες και ώρες να συναντούν τον Αναδεκτό τους!

Ορισμένα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε όχι βραχυπρόθεσμα αλλά μακροπρόθεσμα. Όπως η σαρκική πατρότητα χρεώνεται στον πατέρα του παιδιού, έτσι και η πνευματική πατρότητα ασκείται από έναν Ανάδοχο, και όχι από πολλά πρόσωπα. Εάν ακόμα είναι μόδα οι πολλοί Ανάδοχοι, να ξέρουμε ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει μόδα, αλλά πίστη. Ως εκ τούτου είναι διαφορετικά το να ζει κάποιος εκκλησιαστικά, από κάποιον άλλο που ζει μόνον κοσμικά. Αυτό άλλωστε είναι και το μεγάλο πρόβλημα της Εκκλησίας μας, ότι ενώ η ίδια δεν μπορεί να συμβουλεύει για τη μόδα, το τι θα φορεθεί μια σαιζόν ή να προτείνει δια μέσου των Μ.Μ.Ε. για τρόπους ζωής ή ηθικής τον κόσμο, ο κόσμος που ζει μακριά από αυτήν(ενν. την Εκκλησία) να προσπαθεί να εισάγει καινοφανή ήθη και έθιμα, απάδοντα προς την ίδια την Εκκλησία και μάλιστα απαιτητικά και απειλητικά! Αυτό όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί με τίποτε άλλο, εκτός από εκκοσμίκευση και αλλοίωση των Ορθοδόξων Παραδόσεων μας που θεματοφύλακες τυγχάνουν οι επίσκοποι και το ιερατείο.

Ως εκ τούτου κάθε φορά που προσπαθούν να εισάγονται νέα έθιμα και πρωτοτυπίες επιδειξιομανίας στα της Εκκλησίας μας, εκείνο που πρέπει να γίνεται, όχι μόνον εκ μέρους των κληρικών, αλλά και εκ μέρους των πιστών, που αγαπούν και σέβονται την Εκκλησία, είναι η απόρριψη και η συμμόρφωση στα της Ιεράς Παραδόσεώς μας, κατά το του αποστόλου Παύλου «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις». Για παράδειγμα η νεοφανής συνήθεια να στολίζονται με μπαλόνια οι Ναοί εξωτερικά κατά τα Βαπτίσματα, αντί να ιεροποιεί τον χώρο που προσερχόμαστε να αγιασθούμε, τον αποιεροποιεί, οπότε εύκολα χάνεται και ο προσανατολισμός για τον οποίο και προσερχόμαστε, δηλ. ο αγιασμός μας.

18. Με τα όσα προαναφέραμε καλό θα είναι όσοι σκέπτονται να γίνουν Ανάδοχοι να κάνουν πρώτα οι ίδιοι πνευματική υπακοή σε πνευματικό-εξομολόγο, να δείχνουν επίγνωση της εκκλησιαστικής ζωής τους και να μορφώνονται ζώντας χριστιανικά τον εν Τριάδι Θεό, ούτως ώστε να φέρουν σε αίσιον πέρας το δύσκολο έργο τους που είναι η πνευματική πατρότητα. Στην προοπτική αυτή, καλόν θα είναι και οι κληρικοί να έχουν μια καλή επαφή ή καλύτερα να οργανώνουν κάποιες συναντήσεις με τους Αναδόχους πριν τη βάπτιση. Στις επαφές αυτές ο ιερεύς μπορεί να καθοδηγεί σωστά τον μέλλοντα Ανάδοχο. Κατά ενορίες μπορεί να συστήνονται και «Σχολές Αναδόχων» για την προετοιμασία καλών και χριστιανών Αναδόχων.

Πηγή: Πρεσβυτέρου Θεμιστοκλέους Στ. Χριστοδούλου, «Θέλεις να γίνεις ανάδοχος;». Εκδ.: Ομολογία


Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!

Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!

                • Συνέχεια Άρθρου ▼
                  Αυτομάτη ηνοίχθη αυτοίς (Πράξ. 12:10)



                   Στο αποστολικό ανάγνωσμα (Πράξ. 12:1-11) του Σαββάτου μετά τη Μεσοπεντηκοστή (παραμονή της Κυριακής της Σαμαρείτιδος), αναφέρεται μεταξύ άλλων η δι' αγγέλου θαυματουργική απελευθέρωση του απ. Πέτρου από τη φυλακή. Όταν ο απ. Πέτρος και ο άγγελος έφτασαν στη σιδερένια πύλη που οδηγούσε προς την πόλη, εκείνη "αυτομάτη ηνοίχθη αυτοίς" ("ανοίχτηκε αυτόματα γι' αυτούς", Πράξ. 12:10).
                   Το επίθετο "αυτόματος" υπάρχει λοιπόν από την Αρχαία Ελληνική (και μάλιστα, ήδη από τον Όμηρο). Ως β΄ συνθετικό του θεωρείται το "μέμαα" (παρακείμενος με σημασία ενεστώτα), μία από τις σημασίες του οποίου είναι "επιθυμώ". Επομένως, "αυτόματος" είναι εκείνος που κινείται ή κάνει κάτι από δική του επιθυμία, από δική του βούληση, και όχι από επιθυμία ή βούληση άλλου, και κατ' επέκταση εκείνος που κινείται ή συμβαίνει αφ' εαυτού, χωρίς εξωτερική επίδραση, χωρίς εξωτερική αιτία.
                   Το ίδιο επίθετο θα το βρούμε, αναφορικά με την Καινή Διαθήκη, στο Μάρκ. 4:28: "αυτομάτη γάρ η γή καρποφορεί", ενώ περισσότερες φορές υπάρχει στην Παλαιά Διαθήκη, με την πλειοψηφία των περιπτώσεων να έχει να κάνει με τους αυτοφυείς οργανισμούς σε αντίθεση με εκείνους που αποτελούν προϊόν καλλιέργειας/γεωργίας:                   "τά αυτόματα αναβαίνοντα του αγρού σου ουκ εκθερίσεις" (Λευϊτικόν 25:5), "φάγε τούτον τον ενιαυτόν αυτόματα" ( = "το έτος αυτό να φας όσα θα παραχθούν από μόνα τους / τα αυτοφυή") (Δ' Βασιλειών 19:29). Στην περίπτωση του χωρίου Ιησούς του Ναυή 6:4, η αναφορά γίνεται στα τείχη της Ιεριχούς: "πεσείται ( = θα πέσουν ) αυτόματα τα τείχη της πόλεως".
                  Andreas Moratos

                  Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2025/05/1210.html
                  Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                  Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                  Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                • Συνέχεια Άρθρου ▼
                  Περί Ελεημοσύνης

                  Ατένισε τον αδελφόν σου με αγάπη και οικτιρμούς και βοήθησέ τον πρόθυμα. Είναι μέλος του Χριστού και δικό σου ‒ «αλλήλων μέλη εσμέν»(Εφ. 4, 25) ‒, είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός τον αγαπά και τον υπολήπτεται όπως και σένα.
                  ... Δεν δίνεις τίποτε το αληθινά δικό σου. Δίνεις ο,τι ανήκει στον Θεόν, στα πενόμενα παιδιά του Θεού. Δεν είσαι τίποτε άλλο παρά οικονόμος και διαχειριστής της θείας περιουσίας. Να θεωρής τον εαυτό σου ταπεινό υπηρέτη των «ελαχίστων» αδελφών του Κυρίου ... Να μη δίδης στους άλλους ανάλογα με την αξία τους, αλλά ανάλογα με τις ανάγκες τους.
                  ... Η ελεημοσύνη κάνει καλό, πριν απ᾽ όλα, στον ίδιο τον ελεήμονα.
                  Αληθινά ελεήμων είναι όποιος όλα τα εναγκαλίζεται και δεν αφήνει κανέναν άνθρωπον έξω από την καρδιά του.
                  Πως είναι δυνατόν αξίως, «μετά πίστεως και αγάπης», να δεχθής μέσα σου το Σώμα του Χριστού, όταν περιφρονής και δεν αγαπάς τα μέλη Του; Όλοι οι Χριστιανοί είναι μέλη του Χριστού, ανάμεσά τους και ο πτωχός. Αγάπα τα μέλη Του, έχε συμπάθεια γι᾽ αυτά και ο Κύριος θα σε αξιώση το πλούσιο έλεός Του ...
                  ... Κάνε το καλό ακόμη και στους αχαρίστους και τους κακούς, ώστε να είσαι γνήσιο παιδί του Υψίστου ...
                  Τι είναι ψευδής ευγνωμοσύνη στον Θεό; Το να ευχαριστή κανείς τον Θεό μονάχα με τα χείλη για τα αγαθά που έλαβε και να χρησιμοποιή αυτά τα αγαθά μονάχα για τον εαυτό του, χωρίς να νοιάζεται για τον πλησίον του ... Τι να τις κάνη ο Θεός τις ευχαριστίες μας, όταν δείχνουμε αχαριστία στην πράξι; Όταν δεν δίνουμε στους άλλους από εκείνα που μας δίνει;
                  ... Θεία σοφία, τέλος, είναι να μη σωρεύουμε πλούτη για τον εαυτό μας, αλλά να δίνουμε στον φτωχό, ώστε να θησαυρίζουμε θησαυρούς ασυλήτους και αφθάρτους στον ουρανό, όπως λέγει το Ευαγγέλιο (Λουκ. 12, 33).
                  Κύριε, δίδαξέ με να εκτελώ τα έργα της αγάπης προς τον πλησίον με προθυμία και χαρά και να πιστεύω ότι προσφέροντας στους άλλους δεν χάνω, αλλά κερδίζω ... Κύριε, δέξου τις προσφορές μου στο πρόσωπο των πτωχών ...
                  Να είσαι ζηλωτής της αγάπης. Όλα θα παρέλθουν, η αγάπη όμως θα μείνη, στον αιώνα, όπως και ο Θεός, που είναι Αγάπη.

                  Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

                  Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2014/05/blog-post_5313.html
                  Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                  Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                  Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                • Συνέχεια Άρθρου ▼
                  Η αυθεντική καταγωγή του τέρατος της πολιτικής
                     Μέσα σε λίγες αράδες ο μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (η επέτειος του θανάτου του οποίου είναι σήμερα), περιγράφει ακριβώς την καταγωγή της
                  πολιτικής. Στο μυθιστόρημά του «Οι έμποροι των εθνών», ο Σκιαθίτης «Άγιος των ελληνικών γραμμάτων» δίνει τη διαδρομή που ακολουθεί η γέννηση του «τέρατος», με τρόπο ιδιαίτερα εμφατικό.

                  Η αργία εγέννησε την πενίαν.
                  Η πενία έτεκεν... την πείναν.
                  Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν.
                  Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν.
                  Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν.
                  Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.
                  Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου
                  http://ksipnistere.blogspot.gr/2015/01/blog-post_80.html

                  Πηγή: https://adontes.blogspot.com/2015/01/blog-post_11.html
                  Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                  Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                  Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                • Συνέχεια Άρθρου ▼
                  Όσιος Ισαάκ ο Σύρος: Τα χαρίσματα του Θεού έρχονται μόνο στους απλούς και ταπεινούς, που αγαπούν τις θλίψεις





                  74. Όποιος χωρίς να είναι ανάγκη, έχει την τόλμη και παρακαλεί το Θεό επιθυμώντας να γίνουν μέσω αυτού θαυμάσια πράγματα, που να δείχνουν τη δύναμη του Θεού, αυτόν τον πειράζει και τον περιγελά ο δαίμονας μέσα στο χώρο του νου του, γιατί δείχνει να καυχιέται, ενώ έχει αδύνατη συνείδηση.

                  Τη βοήθεια του Θεού πρέπει να τη ζητούμε στις θλίψεις και στις στεναχώριες. Χωρίς ανάγκη να εκπειράζουμε το Θεό, είναι κίνδυνος για μας. Όποιος επιθυμεί κάτι τέτοιο δεν είναι πραγματικά δίκαιος και άνθρωπος του Θεού. Βέβαια, ο Κύριος έκαμε θαύματα και σημεία με πολλούς αγίους, αλλά όταν το θελήσει ο ίδιος.

                  Ενώ, αν εσύ το επιθυμείς και είναι δικό σου θέλημα, χωρίς δηλαδή να το επιβάλλει κάποια ανάγκη, πέφτεις από κει που είσαι προφυλαγμένος με την ταπείνωση και γλιστράς από τη γνώση της αλήθειας του Θεού. Διότι, εάν – κατ’ οικονομίαν – εισακουσθεί ένα τέτοιο, παράλογο, αίτημα από το Θεό, βρίσκει αφορμή ο πονηρός απ’ αυτό και βάζει τον αιτούντα σε μεγάλους μπελάδες.

                  Οι αληθινοί αφοσιωμένοι στο Θεό, όχι μόνο δεν επιθυμούν τέτοια πράγματα, αλλά και όταν τους δοθούν από το Θεό, δε θέλουν να τα δεχθούν γνωρίζοντας τους κινδύνους της υψηλοφροσύνης. Και δεν τα θέλουν όχι μόνο για να μη φαίνονται στους ανθρώπους ότι είναι σπουδαίοι, αλλά και για να αποφύγουν την κρυφή έπαρση της καρδιάς.

                  Για παράδειγμα σας αναφέρω έναν από τους αγίους πατέρες, ο οποίος λόγω της καθαρής καρδιάς του, έλαβε από το άγιο Πνεύμα το χάρισμα να γνωρίζει από πιο μπροστά ποιοι έρχονται σ’ αυτόν. Αυτός ο γέροντας λοιπόν, ζήτησε από το Θεό, αφού προηγουμένως παρακάλεσε να προσευχηθούν και άλλοι άγιοι αδελφοί, να του πάρει το χάρισμα.

                  Εάν, ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι του Θεού δέχθηκαν χαρίσματα, τα δέχθηκαν είτε γιατί η ανάγκη το επέβαλε, είτε γιατί ήταν απλοί και ταπεινοί, αλλά σε καμιά περίπτωση, έτσι, τυχαία!

                  Οι δίκαιοι και αληθινοί άνθρωποι τούτο πάντα έχουν στο νου τους: ότι δεν είναι άξιοι του Θεού. Και με τούτο δοκιμάζονται και αποδεικνύονται αληθινά παιδιά του Θεού, με το ότι δηλαδή θεωρούν τον εαυτό τους ταλαίπωρο αμαρτωλό και ανάξιο της φροντίδας και της πρόνοιας του Θεού. Και αυτό το αίσθημα τους το εξομολογούνται και μέσα στην καρδιά τους, αλλά και μπροστά σε άλλους, με ταπείνωση βέβαια. Και αυτό γίνεται από τη σοφία που τους χαρίζει το άγιο Πνεύμα, για να μην παύσουν να φροντίζουν για την πνευματική τους πρόοδο, και για να εργάζονται την αρετή ενόσω ζούνε.

                  Την ανάπαυση τους από τους κόπους και από τις θλίψεις, ο Θεός τη φύλαξε για το μέλλοντα αιώνα. Και όσοι έγιναν ναός του Κυρίου, δεν επιθυμούν να ζουν τώρα εν αναπαύσει, και να απαλλαγούν από τις θλίψεις, αν και κατά καιρούς τους δίνεται κάποια παρηγοριά, με τρόπο μυστικό, για τους πνευματικούς κόπους τους (157 – 8).

                  75. Εμείς άγιε αδελφέ, ας εργασθούμε με την καρδιά μας τα έργα της μετάνοιας και της καθαρής πολιτείας, που ευαρεστεί το Θεό, και τότε, τα χαρίσματα του Κυρίου, όπως η υγεία, η απάθεια, η θεωρία, έρχονται από μόνα τους, χωρίς να τα ζητούμε, εάν φυσικά η καρδιά μας γίνει καθαρή και αμόλυντη.

                  Όμως τα υψηλά χαρίσματα του Θεού να μην τα ζητούμε και περιμένουμε πότε θα μας έρθουν, γιατί κάτι τέτοιο δεν το εγκρίνει η Εκκλησία του Θεού. Και όσοι έλαβαν χαρίσματα με τέτοιο τρόπο, απέκτησαν υπερηφάνεια και εξέπεσαν από τη χάρη του Θεού. Να φέρεται κανείς με τέτοιο τρόπο δεν είναι σημείο ότι αγαπά το Θεό, αλλά αρρώστια ψυχής.

                  Και πως μπορούμε εμείς να ζητήσουμε τα υψηλά χαρίσματα του Θεού, τη στιγμή που ο θείος απόστολος Παύλος καυχιέται για τις θλίψεις του, και θεωρεί την κοινωνία του στα παθήματα του Χριστού ότι είναι τα μεγάλα δώρα του Θεού; (379).

                  Από το βιβλίο: Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου. εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη.

                  greekdownloads.wordpress 


                  Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/05/blog-post_0.html
                  Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                  Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                  Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                • Συνέχεια Άρθρου ▼
                  Όποιος πιστεύει στο Θεό, δεν φοβάται τίποτα





                  – Γέροντα, οι παππούδες μας έλεγαν ότι θα έρθει καιρός που θα έχουμε απ’ όλα τα αγαθά, αλλά δεν θα μπορούμε να φάμε.

                  – Σήμερα οι άνθρωποι για τίς περισσότερες τροφές έχουν ερωτηματικά.

                  – Τι να κάνουμε; Μόλυναν όλο τό περιβάλλον. Μη σας πιάνει όμως φοβία.

                  – Να κάνετε τόν σταυρό σας και να μη φοβάσθε.

                  Έχω υπ’ όψιν μου ανθρώπους που κάνουν την ζωή τους μαρτύριο, γιατί φοβούνται τα πάντα και είναι Χριστιανοί, βαπτισμένοι, μυρωμένοι, κοινωνούν, διαβάζουν το Ευαγγέλιο, τα έχουν μάθει απ’ έξω τα ρητά.

                  Δέν βλέπουν τί δύναμη έχει η Χάρις του Θεού; «Οτιδήποτε θανάσιμο κι αν πιήτε, δεν θά σάς βλάψει», είπε ο Χριστός καί, «σάς δίνω εξουσία να πατάτε πάνω στά φίδια και στους σκορπιούς χωρίς να παθαίνετε κακό».

                  Άν ο άνθρωπος έχει την Χάρη του Θεού δεν φοβάται τίποτε. Γι’ αυτό πάντα να ζητάμε την Χάρη του Θεού κάνοντας τον σταυρό μας.

                  Θυμάστε το περιστατικό που αναφέρει τό Λαυσαϊκό;

                  Πήγε ένας μοναχός να πάρει νερό από το πηγάδι καί, επειδή είδε μέσα μία ασπίδα, έφυγε κατατρομαγμένος, χωρίς να πάρει νερό. «Πάει, Αββά, χαθήκαμε, είπε στον Γέροντά του, μία ασπίδα είναι μέσα στό πηγάδι!».

                  «Καλά, του λέει ο Γέροντας, αν πάνε σ’ όλα τά πηγάδια δηλητηριώδη φίδια, τι θα κάνεις; Θα πεθάνεις απ’ την δίψα;».

                  Πήγε ο Γέροντας, σταύρωσε το πηγάδι, πήρε νερό καί ήπιε. «Όπου σταυρός επιφοιτά, του είπε, ουκ ισχύει κακία του σατανά».

                  – Γέροντα, έχω μέσα μου μία φοβία.

                  – Η φοβία που έχεις είναι μία ευλογία από τόν Θεό, είναι οικονομία Θεού, για να καταφεύγεις πάντα σ’ Εκείνον διά της προσευχής. Θα σε βοηθήσει να πιασθείς από τον Θεό. Βλέπεις, το μικρό παιδί, αν δεν το φοβερίσουν, δεν μπορούν να το συμμαζέψουν.

                  Νά αγωνίζεσαι φιλότιμα και με ελπίδα στον Θεό καί τότε δεν θα φοβάσαι τίποτε. «Τόν δε φόβον ημών ου μη φοβηθώμεν ουδ’ ου μή ταραχθώμεν, ότι μεθ’ ημών ο Θεός», δεν ψάλλουμε στο Μεγάλο Απόδειπνο;

                  Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

                  https://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/05/blog-post_691.html

                  hristospanagia.gr 


                  Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/05/blog-post_87.html
                  Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                  Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                  Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                • Συνέχεια Άρθρου ▼
                  Πώς να πείσω το παιδί να έρθει στην εκκλησία;
                  Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται.
                  Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
                • Συνέχεια Άρθρου ▼
                  Αν η ζωή σου δεν πάει καλά...
                  Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε.
                  Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!

                  Δεν χάνεις τίποτε να δοκιμάσεις εδώ…
                • Συνέχεια Άρθρου ▼
                  Ο Κύριος απέναντι στη δοκιμασία

                  Αλλά βέβαια ο Κύριος δε θεραπεύει συνεχώς. Μερικούς τους αφήνει να υποφέρουν για το καλό των ιδίων και των ανθρώπων του περιβάλλοντός τους. 
                  Διαπίστωσα συχνά ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν ή πέρασαν μεγάλες δοκιμασίες είναι άνθρωποι δυνατοί. 
                  Απέκτησαν μια άλλη θεώρηση της ζωής, μερικές δεξιότητες τις οποίες δεν έχουν οι άνθρωποι που δεν πέρασαν δοκιμασίες. Η δοκιμασία μπορεί να γίνει δεκτή και ως ένα δώρο, ως ένας εμπλουτισμός. 
                  Μερικοί εκλαμβάνουν τη δοκιμασία ως μια αδικία, σαν κάτι που δε θα έπρεπε να τους είχε συμβεί. Αυτό συμβαίνει, γιατί αυτοί συγκρίνονται με τους άλλους. Όμως αυτό δεν έχει κανένα νόημα. 
                  Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να διάγει τη ζωή που του δόθηκε. Ο καθένας έχει τη δική του σχέση με τη δοκιμασία. Ο καθένας μπορεί να κερδίσει κάτι από τη δοκιμασία. Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να μας βοηθά είναι η συνείδηση ότι ο Θεός επιτρέπει αυτή τη δοκιμασία και ότι αυτή έχει κάποιο σκοπό, έστω κι αν δεν τον γνωρίζουμε. Αυτή η συνείδηση, ή καλύτερα αυτή η εμπιστοσύνη, μας βοηθά να σηκώσουμε το σταυρό μας με γαλήνη.
                  Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η πίστη στο Θεό μας βοηθά να σηκώσουμε μία μεγάλη δοκιμασία. Να ξαναθυμηθούμε όμως ότι, αν περάσαμε μια δοκιμασία, δεν επιθυμούμε να είμαστε μέσα στη δοκιμασία, γιατί ούτε η Εκκλησία και ούτε οι άνθρωποι το επιθυμούν. 
                  Να απομακρύνουμε, αν μπορούμε, τη δοκιμασία; Ναι! Αλλά να μην αποφύγουμε το σταυρό που μας σώζει. Ο Κύριος δεν ευλογεί μια παρόμοια στάση. Δηλαδή ο Κύριος μας ζητεί να σηκώνουμε ο καθένας το σταυρό, το σταυρό της αυταπαρνήσεως του εαυτού. 
                  Χωρίς σταυρό δεν υπάρχει σωτηρία. Η σωτηρία δεν μας δίνεται μόνο με το Σταυρό του Κυρίου, αλλά και με την άρση του προσωπικού σταυρού∙ όταν περνάμε δια μέσου ενός πειρασμού, μιας αρρώστιας, ενός πόνου, μιας συμφοράς, συναντιόμαστε με το σταυρό που πρέπει να σηκώσουμε και αυτός γίνεται αληθινά ο σταυρός της σωτηρίας μας.
                  Να είμαστε πεπεισμένοι ότι ο σταυρός μας είναι απαραίτητος για να σωθούμε. Να ζητάμε από τον Κύριο υγεία και καθετί καλό, αλλά να του ζητάμε και τη δύναμη ν’ αποδεχθούμε τη δοκιμασία, όταν μας αποστέλλεται. 
                  Να ζητάμε από τον Κύριο να μας ενισχύει στην πίστη, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε απέναντι σε όλους τους πειρασμούς που μας συμβαίνουν. Να του ζητάμε να μας βοηθήσει να βαστάζουμε με χαρά τη δοκιμασία. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έλεγε: «Ψάξε να βρεις ένα γιατρό πριν αρρωστήσεις και προσευχήσου πριν την έλευση του πειρασμού».
                  Να προετοιμαζόμαστε να υποφέρουμε τη φυσική ή ηθική δοκιμασία. Όμως για να μπορέσουμε να υπομείνουμε τη δοκιμασία και να ωφεληθούμε από αυτήν, πρέπει να ταπεινωθούμε. 
                  Να μην ταρασσόμαστε, βλέποντας ότι η δοκιμασία είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε, ένα πρόβλημα που δεν μπορούμε να επιλύσουμε, ένα μυστήριο για το καλό μας, για την πνευματική μας πρόοδο, που μας ενώνει με τη δοκιμασία του Κυρίου ο οποίος είχε έλεος για μας και μας έσωσε, γιατί μας αγαπάει. 
                  Είναι ένα μυστήριο που μας ενώνει με τον Κύριο ακόμη και τότε, όταν μας αφήνει να υποφέρουμε και που μας σκουπίζει τα δάκρυα τότε, όταν γνωρίζει ότι υποφέρουμε για το καλό μας.
                  Εμείς δεν είμαστε μόνοι. Ο Θεός είναι μαζί μας. Να πιστεύουμε ότι ο φύλακας άγγελός μας, μας συνοδεύει παντού, ότι η μητέρα του Κυρίου μας προστατεύει και στις καλές περιστάσεις και στις κακές. Να πιστεύουμε ότι το έλεος του Κυρίου μας συνοδεύει παντού.

                  Πηγή: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν Χωρίς φως, φωτισμένος» Μετάφραση- επιμέλεια: Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης Εκδόσεις ΑΘΩΣ

                  Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com/2014/05/blog-post_9.html
                  Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                  Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                  Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
                • Συνέχεια Άρθρου ▼
                  Η πίστη φαίνεται στις θλίψεις (+Δημήτριος Παναγόπουλος)





                  Η πίστη δοκιμάζεται, σαν σε λυδία λίθο, επάνω στις θλίψεις. Στις θλίψεις η πίστη φαίνεται αν είναι αληθινή ή ψεύτικη.

                  Πολλοί, όταν όλα έρχονται καλά, όπως τα θέλουν, είναι πιστοί.

                  Πηγαίνουν στην Εκκλησία, ανάβουν κεριά, παρακολουθούν κηρύγματα, προσεύχονται, μελετούν θρησκευτικά βιβλία, συζητούν ωφέλιμα, παίρνουν ενεργό μέρος σε Χριστιανικές Κινήσεις, ενθουσιάζονται για κάθε ευγενικό, υψηλό και ωραίο. Είναι εύθυμοι, είναι γελαστοί, ψάλλουν, τραγουδούν, χαίρονται. Νομίζει κανείς ότι δεν υπάρχουν άλλοι πιο αφοσιωμένοι στον Θεό.

                  Η σύζυγος δεν βρίσκει λόγους να ευχαριστεί τον Κύριο, διότι ο σύζυγος έρχεται με χέρια γεμάτα. Ο σύζυγος το ίδιο χαίρεται διότι η σύζυγός του είναι καλά στην υγεία, τα παιδιά είναι γερά, η δουλειά πηγαίνει εμπρός.

                  Μα αν η θάλασσα είναι δυνατόν να μείνει χωρίς κύματα, άλλο τόσο είναι δυνατόν να μείνει ο άνθρωπος, η οικογένεια, χωρίς θλίψη και δοκιμασία.

                  Ή η μητέρα θ’ αρρωστήσει, ή το παιδί θα πάθει κάτι, ή κάποια ζημιά θα τους επισκεφθεί, ή ο σύζυγος θα μείνει χωρίς εργασία, ή κάποιος θάνατος θα τους επισκεφθεί, ουδέποτε παραμένουν οι άνθρωποι πάντα χαρούμενοι και γελαστοί.

                  Αλλά, αν συμβεί κάτι από αυτά, τι γίνεται τότε;

                  Απλούστατα, αν δεν υπάρχει ισχυρή πίστη, τα χάνουν αμέσως.

                  Με την πρώτη δοκιμασία αμέσως σαστίζουν, μελαγχολούν, νευριάζουν. Αφήνω ότι χάνουν την οικογενειακή τους γαλήνη και αρχίζει μεταξύ τους η γκρίνια. Ο σύζυγος ρίχνει την ευθύνη στη σύζυγο, η σύζυγος βρίσκει την αιτία στον σύζυγο. Γίνονται ευερέθιστοι, με το παραμικρό ανάβουν. Και το χειρότερο είναι ότι αρχίζουν να γογγύζουν και κατά του Θεού και της Πρόνοιάς Του.

                  Δεν έχουν όρεξη πλέον για Εκκλησία, για προσευχή, για μελέτη, για θρησκευτική συζήτηση. Θεωρούν εαυτούς αδικημένους.

                  Πόσες φορές δεν ακούμε αυτού του είδους τους «πιστούς» να λένε: «Στην Εκκλησία μου είμαι τακτικός, πάντα Τον προσκυνώ, κακό δεν κάνω, ελεημοσύνη δίνω, και όμως! Όλο βάσανα!»

                  Έχουν κάνει συμβόλαιο βλέπετε με τον Θεό, αυτοί να πιστεύουν και ο Θεός να είναι υποχρεωμένος να τους παραχωρεί ό,τι αρέσει σε αυτούς.

                  Όσο οι υποθέσεις τους πηγαίνουν καλά, με τόση πίστη μιλούν για τον Θεό. Νομίζετε ότι δεν υπάρχουν πιο πιστοί από αυτούς. Όταν όμως παρουσιασθεί καμία θλίψη, καμία δοκιμασία, τότε ρωτούν με απορία δήθεν: «Γιατί ο Θεός να είναι τόσο σκληρός; Μέρα-νύχτα παρακαλώ, μα δεν γίνεται καλά ο ασθενής μου. Ζητώ, μα δεν μου δίνει, δεν με ακούει πλέον».

                  Πιστεύουν, αλλά πιστεύουν πολύ ρηχά. Και χρειαζόταν η θλίψη, για να δοκιμαστεί η πίστη τους. Ναι, έρχεται η θλίψη ως άλλη «λυδία λίθος», για να φανεί πόσων καρατιών πίστη έχουμε, και πολλών από μας αποδεικνύεται ότι δεν ήταν η πίστη αρκετή, γνήσια, θερμή, που θέλει ο Χριστός.

                  (Περιοδικό ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ, Αθήναι, Φεβρ. 1971)

                  (Από το βιβλίο: Πνευματικά Ορθόδοξα Μηνύματα Σωτηρίου Οικοδομής. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη)

                  (Πηγή ψηφ. κειμένου: koinoniaorthodoxias.org)

                  hristospanagia.gr 


                  Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/05/blog-post_24.html
                  Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
                  Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
                  Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!

                  Δεν υπάρχει δυνατότητα να διαβάσετε παλαιότερες αναρτήσεις - Αλλά δείτε ένα "τυχαίο" άρθρο ΕΔΩ!